Η νέα γενιά δεν είναι κλοτσοσκούφι κανενός

της Κύρας Αδάμ

Κυβέρνηση και ΟΛΜΕ παίζουν ασύστολα και χωρίς αιδώ στην καμπούρα 100.000 και πλέον 18χρονων, που μέσα στους χαλεπούς καιρούς, με αβάστακτο συχνά οικονομικό κόστος για τις οικογένειες τους, επιμένουν να δοκιμάσουν την τύχη και τις γνώσεις τους στις πανελλήνιες εξετάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.
Η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας έχουν επιδείξει έναν αφάνταστο κυνισμό και μια σκληρή πολιτική σκοπιμότητα, επιλέγοντας τις παραμονές των πανελληνίων εξετάσεων, για να στείλουν το μπουγιουρντί στους καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης. Δεν θα έχανε δα η βενετιά βελόνι , αν το υπουργείο Παιδείας άφηνε να περάσει ήσυχο αυτό το κρίσιμο εικοσαήμερο των εξετάσεων και μετά να ανοίξει «τον πόλεμο» με τους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν τρέχει ολόκληρο το κυβερνητικό έργο με ταχύτητες φωτός, έτσι ώστε να ψέξει κανείς το υπουργείο Παιδείας για ολιγωρία.
Όμως όχι. Η κυβέρνηση επέλεξε αυτή την κρίσιμη περίοδο για να ξεκαθαρίσει λογαριασμούς με την ΟΛΜΕ, σίγουρη εκ των προτέρων, ότι οποιαδήποτε απεργιακή κίνηση των καθηγητών, θα προκαλέσει την δίκαιη οργή υποψήφιων και των οικογενειών τους και επομένως θα αιτιολογηθεί άνετα η μόνη κίνηση που απομένει , δηλαδή η επιστράτευση των καθηγητών.
Στον αντίποδα οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ. Που επέλεξαν να ορθώσουν το ανάστημα τους στην κυβέρνηση και το Μνημόνιο της , την στιγμή ακριβώς που οι μαθητές τους -υποψήφιοι τους χρειάζονται δίπλα τους και όχι απέναντι τους.
Φυσικά οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ έχουν «διέξοδο». Με σκληρή απεργιακή στάση (έστω και χωρίς στήριξη των κομμάτων), με επαναλαμβανόμενες απεργίες μέσα στις πανελλήνιες, ωθούν, εξωθούν για την ακρίβεια την κυβέρνηση, να τους επιστρατεύσει. Και όλα θα γίνουν μέλι γάλα. Οι εξετάσεις θα γίνουν μέσα σε «αγωνιστικό πνεύμα», οι συνδικαλιστές θα έχουν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, με άκαμπτο το αγωνιστικό ήθος, η κυβέρνηση θα έχει επιβάλει την τάξη προς όφελος του γενικού συμφέροντος…
Η εικόνα είναι άκρως θλιβερή και αποπνέει βαθιά απαισιοδοξία, γιατί το τελικό συμπέρασμα είναι αποκαρδιωτικό για τη χώρα. Η μιζέρια του Μνημονίου έχει πάρει όλους από κάτω.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να τηρήσει τα «υπεσχημένα» εξακολουθώντας να πλήττει βιαίως όλες τις τάξεις των εργαζομένων για να «βγάλει το πρόγραμμα». Ελάχιστα όμως , ίσως και καθόλου, στρέφει το βλέμμα στην επόμενη γενιά , που θα υποστεί με το χειρότερο και πλέον επώδυνο τρόπο, ( «υποφερτή» ανεργία μόνον μετά το 2020 εκτιμά η ΓΣΕΕ) τα σημερινά «καμώματα». Γι αυτό και κανείς από την κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τους νέους, που σε λίγες ημέρες αρχίζουν τη μάχη για το μέλλον τους.
Δυστυχώς όμως , οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της χώρας, φυσικά αντιμνημονιακες όλες, αγωνίζονται όχι μόνον για να κρατήσουν τους κλάδους τους σε προμνημονιακή κατάσταση, αλλά και για να αποδείξουν δυστυχώς ότι οι συνδικαλιστικές αντιλήψεις και πρακτικές τους έχουν μείνει πίσω, στα τέλη του 20ου, ίσως και του 19ου αιώνα. Γιατί τώρα, σε σκληρές εποχές Μνημονίου, οι συνδικαλιστικοί αγώνες δεν μπορούν να κερδηθούν, αν δεν έχουν πλάι τους και όχι απέναντι τους την πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Όλες οι πρόσφατες συνδικαλιστικές «μάχες» χάθηκαν γιατί ταλαιπώρησαν αφόρητα και άδικα μεγάλες μερίδες του πολλαπλώς πληττόμενου πληθυσμού. Το πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, η νέα γενιά δεν είναι το κλοτσοσκούφι κανενός.

*»ΕΛΛΑΔΑ αύριο»