Συνέντευξη του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη στο MySalonika

O Xρήστος Χατζηπαναγιώτης, φέτος, κάνει μια ερμηνεία όπου όλη η θεατρική Αθήνα μιλάει γι αυτόν. “Ο Άνθρωπος της βροχής” -ταινία που όλοι αγαπήσαμε με τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Τομ Κρουζ-παρουσιάζεται σε θεατρική μορφή, με εκείνον στο ρόλο του αυτιστικού. Γι αυτό και άλλα πολλά, συνομιλήσαμε στο My Salonika…

Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

Φέτος, Χρήστο, ζεις μια μεγάλη επιτυχία με τον “Άνθρωπο της βροχής”…ήταν πρόταση του Θοδωρή Πετρόπουλου. Δίστασες έστω μια στιγμή να πεις το “ναι”;

Να σου πω κάτι; Σου απαντώ γρήγορα όπως σκέφτομαι: δεν διστάζω ποτέ στις προτάσεις που μου κάνει ο Θοδωρής. Λέω αμέσως ναι, και μετά το σκέφτομαι…(γέλια) Με το Θοδωρή αισθάνομαι τέτοια ασφάλεια! Ο Θοδωρής είναι ο καλός μου άγγελος τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και πάντα με οδηγεί με προσοχή και πολύ αγάπη.

Κατά τη διάρκεια των προβών, τί σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Είναι πολλά θέματα, πέραν των πρακτικών. Εγώ προσπάθησα να είμαι όσο πιο συνεπής γίνεται με το κείμενο και όσο πιο εντός γίνεται, μέσα από μια σοβαρή μελέτη που έκανα, παράλληλα με τη μελέτη του κειμένου, για το τί σημαίνει αυτισμός, πώς σωματοποιείται όλο αυτό.

Ακούγεται μελαγχολικό σαν έργο, μα έχει και αρκετό χιούμορ κι είναι συγκινητικό έργο. Όχι βαρύ έργο….

Το τέλος της παράστασης, βρίσκει το κόσμο στη πλατεία με ένα μεγάλο χαμόγελο και πλατιά συγκίνηση.

Είναι και ο ορισμός της αγάπης. Προσπάθεια της αγάπης….Υπάρχει αυτή στη κοινωνία μας;

Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο μια κοινωνία αυτιστικών. Που δε μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά της και δεν μπορεί να παρουσιαστεί συναισθηματικά με το παραδοσιακό τρόπο. Στα αστικά κέντρα, σχεδόν ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας…

Και πώς θα τα καταφέρουμε;

Αν κουνηθούμε λίγο από τη καρέκλα μας, και το έχουμε ουσιαστική ανάγκη αυτό…να κινητοποιηθούμε. Πραγματικά, δε ξέρω, την δύναμή του, κι ως εκ τούτου μπορεί να χαλαρώσουμε και να μην παλεψουμε. Όσοι έχουν ζήσει αυτη τη δύναμη, μπορούν να μας δώσουν αρκετές ελπίδες.

Και η Τέχνη;

Η Τέχνη αυτό κάνει. Μας δίνει δρόμους και μας ανοίγει παράθυρα, σε αυτές τις ελπίδες.

Φέτος, στην Αθήνα, γίνονται καλά θεατρικά πράγματα;

Η Αθήνα είναι μια πρωτεύουσα με πολύ και καλό θέατρο. Γίνονται υπερβολικά πολλά πράγματα. Αλλά αυτό δεν είναι και κακό. Οι άνθρωποι από το να τρέχουν σε καφετέριες, καλύτερα να ασχολούνται με το θέατρο. Με ωραία κείμενα και μια τέχνη συνύπαρξης, μια τέχνη εξάσκησης της συνομιλίας, είτε πετυχαίνουν σπουδαία πράγματα, είτε όχι. Η Αθήνα έχει καλές παραστάσεις, έχει και κάποιες …πατάτες, βεβαίως!

Βλέπουμε ομάδες που προσπαθούνε πειραματικά, εκσυγχρονισμό σκηνοθετικών γραμμών σε κλασσικό ρεπερτόριο…ζήσαμε και ένα θέμα το περασμένο φθινόπωρο, στο ΧΥΤΗΡΙΟ. Η Τέχνη έχει όρια;

Όχι. Ποιός είναι αυτός που θα βάλει όρια, στη σκέψη, στη φαντασία ενός ή πολλών ανθρώπων; Αυτό είναι φασιστικό και εναντίον της Τένχης. Δεν μπορεί να βάζεις τα δικά σου όρια εσύ, στη σκέψη και την φαντασία ενός άλλου, και να το επιθυμείς αυτό….

Και ο κακός πειραματισμός; Θα το ξεβράσει το κοινό;

Πειραματίζομαι σημαίνει ότι μπορεί και να πέσω. Δε πατάω τα πόδια μου, σε σταθερά βήματα. Κάνω ένα πείραμα. Ψάχνω και ψάχνομαι.

Ρόλος που θα ήθελες να ξανακάνεις;

Πολλούς ρόλους όταν περνάνε τα χρόνια, λέω “αχ, αυτό να το ξαναέπαιζα τώρα…” θα τον έπαιζα διαφορετικά και με αναστατώνει η σκέψη αυτή. Ακόμα και αυτό να μου ξανασυμβεί, θα το αντιμετωπίσω σαν κάτι καινούργιο. Δε θα το δω σα στείρα επανάληψη. Ακόμα και τώρα, με τον ΄”Ανθρωπο της βροχής” που παίζεται ήδη από τον Οκτώβριο. Καμία παράσταση δεν είναι ίδια με τη προηγούμενη και την επόμενη. Κάθε μέρα μπαίνεις μέσα “γuμνός” και κοιτάς να αναπτύξεις τη συνομιλία του συναισθήματός σου, με το αίσθημα του κοινού.

Υπάρχουν βράδια που αυτό περνά πιο εύκολα στη πλατεία του θεάτρου και άλλα πιο δύσκολα. Το αντιλαμβάνεσαι άμεσα;

Όντως, είναι βράδια Γιώργο, που η συνομιλία ανθίζει. Και κάποια που όχι…αλλά εσύ πρέπει να είσαι εκεί και να προσπαθείς. Να παλεύεις γι αυτά. Το νιώθεις πολύ γρήγορα…

Το πρώτο τέταρτο;

Όχι μοναχά. Αλλά και ξαφνικά, αργότερα….μπορεί να σπάσει το τσόφλι και να αρχίσουν ρέουν οι χυμοί του αισθήματος.

Πρόκειται για ένα ρόλο που το βιώνεις επί σκηνής με το Γιάννη Στάνκογλου…είναι σημαντικό να δίνεις και να παίρνεις…

Ο Γιάννης Στάνκογλου είναι ο αδερφός μου, ο Τσάρλι. Και η κοινή πορεία μιας εβδομάδας που έχουν αυτά τα αδέλφια, για πρώτη φορά συναντιώνται, με τη διαφορετικότητά τους, η διαφορετική γλώσσα τους, μετά από αυτή τη πορεία, συνδέονται. Έτσι κι εγώ με το Γιάννη. Όπως λέει ο Τσάρλι “σήμερα το πρωί του έφτιαξα τηγανίτες. Συνδέθηκα μαζί του”. Αυτό που χτίζει αυτή τη συνύπαρξη είναι οι κοινές παιδικές αναμνήσεις. Να μια άλλη φράση που λέει ο Τσάρλι ¨” δε καταλαβαίνετε; Θυμόμαστε τα ίδια πράγματα…”

Αγάπησες πολύ αυτό το ρόλο και λιγο περισσότερο, θαρρώ, από τους προηγούμενυς. Κάνω λάθος;

Κάθε ρόλος έχει τις δικές του ανάγκες και ιδιαιτερότητες. Ένας ρόλος που απαιτεί-όπως όλοι οι ρόλοι-προσήλωση. Αλλά μου αρέσει πολύ αυτός ο ρόλος.

Έρχεται στη διάρκεια της μέρας, ο ρόλος σου, στο μυαλό;

Δεν γίνεται να μην συμβεί αυτό. Η δουλειά ενός ηθοποιού είναι 24ώρου βάσεως. Κάθε μέρα, μια νέα εμπειρία, ένας καινούργιος ήχος σε ανανεώνει τη προσέγγιση στο ρόλο..

Λίγο πριν βγεις, στη σκηνή τί κάνεις;

Διαβάζω, προσπαθώ να χαλαρώσω. Τώρα, τελευταία, διαβάζω ένα βιβλίο με περιηγήσεις για τη Κωνσταντινούπολη, που μου έκανε δώρο ο συνάδελφος Γιάννης Καρατζογιάννης. Και είναι και μια πόλη που αγαπώ πολύ. Με ταξιδεύει και με αδειάζει ταυτόχρονα.

Μέσα σου, τί έχει μείνει σε αυτό το ρόλο και τον αγαπάς τόσο πολύ;

Η αδυναμία του να εκφράσει το συναίσθημα του. Όποιο κι αν είναι αυτό…..Δεν είναι φοβερό αυτό; Να μη μπόρείς να εκφράσεις το συναίσθημά σου;! Ή να μη μπορεί ο άλλος να αντιληφθεί το συναίσθημά σου, με το τρόπο που εσύ το εκφράζεις;

Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του-αν όχι ο καλύτερος-στη ωραιότερη, σαφώς, θεατρική στιγμή της καριέρας του. Μια βόλτα από το θέατρο ΓΚΛΟΡΙΑ της Αθήνας, θα σας πείσει….αυτή η παράσταση δεν ξεχνιέται.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ
“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ”

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης, Σκηνικά — Κοστούμια: Ευα Νάθενα, Μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος, Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Παίζουν: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Γιάννης Στάνκογλου, Κλέλια Ρένεση, Θοδωρής Ρωμανίδης, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Μαρία Μπεληγιάννη και ο Γιάννης Καρατζογιάννης.

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη: απογευματινή – 20:00

Πέμπτη: απογευματινή – 20:00

Παρασκευή: βραδινή – 21:15

Σάββατο: απογευματινή – 18:15 // βραδινή – 21:15

Κυριακή: απογευματινή – 20:00

Ημέρες και ώρες Ταμείου:
Καθημερινώς απο 10:00 — 13:00 και 17:00 — 21:00, εκτός Δευτέρας.

Τηλέφωνο ταμείου: 210 3609400

Τιμές εισιτηρίων:

Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή / Πλατεία: 18 ευρώ

Τετάρτη – Πέμπτη / Γενική είσοδος: 15 ευρώ

Φοιτητικό: 15 ευρώ

Εξώστης: 15 ευρώ

Για ανέργους, πολύτεκνους, συνταξιούχους, άτομα με ειδικές ανάγκες, με την επίδειξη των απαραίτητων δικαιολογητικών, ισχύει η τιμή 15 euro το άτομο για όλες τις ημέρες των παραστάσεων απο Τετάρτη έως και Κυριακή.

Για τους θεατές του Θεάτρου Γκλόρια, υπάρχει η δυνατότητα με την επίδειξη του εισιτηρίου της παράστασης, να πληρώσουν μόνο 6 euro σε κλειστό parking επί της οδού Σόλωνος 82 και Ασκληπιού.

Πηγή: www.mysalonika.gr