Η ξεκάθαρη και αυστηρή απάντηση του Νίκου Δένδια, δεν έδωσε δικαίωμα παρερμηνειών στα Τίρανα. Προκλητική ανακοίνωση του εθνικιστικού συλλόγου «Τσαμουριά» και του ακροδεξιό κόμματος PDIU — Ποια είναι η Αλβανίδα Εξωτερικών

Η ξεκάθαρη και αυστηρή απάντηση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, στο προκλητικό ζήτημα που έθεσε την Δευτέρα στα Τίρανα, η Αλβανίδα ομόλογός Όλτα Τσάσκα-για «περιουσίες Τσάμηδων στην » και «άρση εμπόλεμου»- παρουσιάζεται έντονα σε σημερινά ρεπορτάζ των αλβανικών ΜΜΕ.Οι δηλώσεις Τσάσκα, μαρτυρούν πως η Ράμα συνεχίζει να χρησιμοποιεί το ανύπαρκτο θέμα των Τσάμηδων, τόσο για ψηφοθηρικούς λόγους όσο και για πίεση προς την ελληνική πλευρά και τη συνεχή υπενθύμιση της Αθήνας για σεβασμό των δικαιωμάτων της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία. Η Αλβανίδα Υπουργός Εξωτερικών έθεσε το ζήτημα των Τσάμηδων με τον Νίκο Δένδια να απαντά ότι για την Ελλάδα δεν τίθεται θέμα, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι σε αντίθετη περίπτωση η Αθήνα θα το συνδέσει με την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας στην Ε.Ε.Αν και για το θέμα του «νόμου περί εμπολέμου» ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών εμφανίστηκε έτοιμος να συζητηθεί με στόχο την κατάργησή του, έβαλε στον «πάγο» κάθε προσπάθεια των Τιράνων να θέσουν άμεσα ή έμμεσα θέμα Τσάμηδων. «Οι διμερείς μας σχέσεις έχουν αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, που η διατήρηση του «νόμου περί εμπολέμου» αποτελεί έναν αναχρονισμό και θα πρέπει να απαλειφθεί. Και σε αυτό νομίζω ότι συμφωνήσαμε ότι πρέπει να εργαστούμε ώστε οι εσωτερικές διαδικασίες για την κατάργησή τουνα ολοκληρωθούν το συντομότερο δυνατό» δήλωσε συγκεκριμένα ο Νίκος Δένδιας, τονίζοντας στη συνέχεια : «Βεβαίως, θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου.Αυτό σημαίνει συζήτηση επί πραγματικών ζητημάτων, δηλαδή ζητημάτων που η ελληνική πλευρά αποδέχεται ότι υφίστανται και όχι επί ζητημάτων που η ελληνική πλευρά θεωρεί ότι δεν υφίστανται. Και βέβαια, η οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας και συζήτησης μη υπαρκτών ζητημάτων φοβούμαι ότι θα έχει συνέπειες σε πολλαπλά επίπεδα, π.χ. την ανάγκη της Ελλάδας να θέσει ζητήματα που αφορούν και τη δική σας ενταξιακή πορεία». Προκλητική ανακοίνωση συλλόγου και κόμματος Τσάμηδων Πριν από τη συνάντηση Δένδια – Τσάσκα στα Τίρανα, ο εθνικιστικός σύλλογος «Τσαμουριά» και το ακροδεξιό κόμμα PDIU, που διατηρεί δύο έδρες στην αλβανική , με κοινή ανακοίνωση,ζήτησε από την αλβανική κυβέρνηση να θέσει επιτακτικά μια σειρά από θέματα προς την ελληνική πλευρά.

«Η επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στα Τίρανα αποτελεί μια καλή ευκαιρία για την αλβανική κυβέρνηση να συζητήσει και να βάλει σε τροχιά επίλυσης, ζητήματα που έχουν μείνει άλυτα εδώ και » αναφέρει η προκλητική ανακοίνωση, παρουσιάζοντας τα θέματα που θα πρέπει να τεθούν προς την Αθήνακαι αποκαλώντας προκλητικά «Τσαμουριά» την ελληνική περιοχή της Ηπείρου .

Συγκεκριμένα : Κατάργηση του «Νόμου περί εμπολέμου» που διατηρεί η Ελλάδα σε ισχύ με την Αλβανία από το 1940, δηλαδή τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που : «θα ανοίξει τον δρόμο για τα προβλήματα ιδιοκτησίας για τους Αλβανούς πολίτες της Τσαμουριάς και όχι μόνο. «Επίλυση του προβλήματος των Τσάμηδων που προκύπτει ως υποχρέωση από του νόμου 7839 του 1994 (περί «Κήρυξης της 27ης Ιουνίου ως Ημέρας Γενοκτονίας κατά των Αλβανών της Τσαμουριάς) και Ψήφισμα της Βουλής της Αλβανίας το 2004 («Για τη διευθέτηση του ζητήματος της Τσαμουριάς και άρσης του εμπολέμου»)» Στην ανακοίνωση τονίζεται προκλητικά πως : «To θέμα των Τσάμηδων από ιστορική και νομική πλευρά, όσο και ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί υποχρέωση της αλβανικής κυβέρνησης, η οποία απορρέει από δεσμευτικές αποφάσεις του αλβανικού κοινοβουλίου», ενώ παράλληλα ζητάει από την Ελλάδα να προχωρήσει άμεσα στην αναγνώριση του Κοσόβου.

Τα εγκλήματα των Τσάμηδων Οι Τσάμηδες ήταν αλβανικό φύλο στην περιοχή της Ηπείρου, που είχαν εξαιρεθεί της αναγκαστικής ανταλλαγής με την Τουρκία μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Κατά τον Β΄ Π.Π. συνεργάστηκαν στενά με τις δυνάμεις του Άξονα, αντιμετωπίζοντας ως «ελευθερώτριες» τις ιταλικές και γερμανικές -στη συνέχεια- δυνάμεις κατοχής, με τις οποίες συνεργάστηκαν μαζί τους σχηματίζοντας ένοπλα τμήματα που έδρασαν στο πλευρό τους κατά του ελληνικού πληθυσμού. Η ηγεσία τους μάλιστα -το Συμβούλιο Αλβανικής ∆ιοίκησης (KSILA) με επικεφαλής τον Μαζάρ Ντίνο— πρωτοστάτησε στις σημαντικών προσώπων της τοπικής κοινωνίας, στην Παραμυθιά και σε άλλες περιοχές της Θεσπρωτίας. Ο αριθμός των Ελλήνων στη λίστα των θυμάτων της θηριωδίας Γερμανών και Τσάμηδων την περίοδο 1941-1944 ξεπερνάει τους 500 σύμφωνα με πρόχειρες εκτιμήσεις.

Newsorama.

Η οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξηγεί πως κατέγραψε 579 θανατοποινιτών σε 18 χώρες το 2021, αριθμό που αντιπροσωπεύει αύξηση σχεδόν 20% από τις 483 που καταμέτρησε το 2020

Για «ανησυχητική αύξηση» του αριθμού του θανατικών ποινών που επιβλήθηκαν σε κλίμακα το 2021, μετά τη χαλάρωση των περιορισμών που συνδέονταν με την πανδημία του νέου κορωνοϊού, κάνει λόγο η μη κυβερνητική οργάνωση Διεθνής Αμνηστία στον ετήσιο απολογισμό της που δίνει στη δημοσιότητα σήμερα, υπογραμμίζοντας τη σοβαρή επιδείνωση της κατάστασης στο Ιράν, στη Σαουδική Αραβία και στη Μιανμάρ.Η οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με έδρα το εξηγεί πως κατέγραψε 579 εκτελέσεις θανατοποινιτών σε 18 χώρες το 2021, αριθμό που αντιπροσωπεύει αύξηση σχεδόν 20% από τις 483 που καταμέτρησε το 2020.Παρά την αύξηση, πάντως, τα τελευταία δύο παραμένουν αυτά κατά τα οποία έγιναν οι λιγότερες εκτελέσεις διεθνώς από το 2010. Ωστόσο, η Αμνηστία διευκρινίζει πως ο απολογισμός δεν συμπεριλαμβάνει «τους χιλιάδες ανθρώπους που καταδικάζονται σε θάνατο και εκτελούνται στην », στη Βόρεια Κορέα και στο Βιετνάμ, εξαιτίας του κρατικού απορρήτου, των περιορισμών στην πρόσβαση στα δεδομένα.

Χωρίς να λογαριάζονται οι συγκεκριμένες χώρες, πάνω από τις μισές εκτελέσεις που καταγράφηκαν στον κόσμο το 2021 έγιναν στο Ιράν: η Ισλαμική προχώρησε σε 314 την περασμένη χρονιά, τις περισσότερες από το 2017, σύμφωνα με τη ΜΚΟ.

Η αύξηση (+28% σε ετήσια βάση) στο Ιράν «εν μέρει οφείλεται (…) σε εκτελέσεις που συνδέονταν με υποθέσεις ναρκωτικών, κάτι που αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου», τονίζει η Διεθνής Αμνηστία.

Μετά τη μεγάλη μείωσή της το 2020 στη Σαουδική Αραβία (65 εκτελέσεις), η επιβολή της θανατικής ποινής πρακτικά διπλασιάστηκε το 2021 και θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο το 2022: τον Μάρτιο εκτελέστηκαν 81 άνθρωποι μέσα σε μια μέρα στο υπερσυντηρητικό σουνιτικό βασίλειο.

«Μετά τη μείωση (του αριθμού) των εκτελέσεων το 2020, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία ενέτειναν ξανά την χρήση της θανατικής ποινής πέρυσι, προχωρώντας σε ξεδιάντροπη παραβίαση της διεθνούς νομοθεσίας ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα», στηλίτευσε στο δελτίο Τύπου που δημοσιοποίησε η Διεθνής Αμνηστία η Γενική Γραμματέας της, η Ανιές Καλαμάρ.

2.000 θανατικές ποινές

Αφού οι περιορισμοί που οφείλονταν στην πανδημία του νέου κορωνοϊού και για ένα διάστημα καθυστέρησαν τις δικαστικές διαδικασίες καταργήθηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου, δικαστές απήγγειλαν τουλάχιστον 2.052 θανατικές ποινές σε 56 χώρες –αριθμό αυξημένο κατά σχεδόν 40% σε σύγκριση με το 2020–, με τις πιο θεαματικές αυξήσεις στο Μπανγκλαντές (τουλάχιστον 181), στην (144) και στο Πακιστάν (τουλάχιστον 129), υπογραμμίζει η ΜΚΟ.

Επιπλέον, η Διεθνής Αμνηστία αναφέρεται ειδικά στην περίπτωση της Μιανμάρ, όπου καταγράφηκε «τρομακτική αύξηση της χρήσης της θανατικής ποινής κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου», μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, με ποινικές υποθέσεις να εκδικάζονται πλέον σε στρατοδικεία.

«Σχεδόν 90 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο αυθαίρετα, πολλοί ερήμην, σε αυτή που γενικά εκλαμβάνεται ως εκστρατεία εναντίον αντιπολιτευόμενων και δημοσιογράφων», εξηγεί η οργάνωση.

Η Αμνηστία σημειώνει παράλληλα τη θετική εξέλιξη ότι πάνω από τα δύο τρίτα των χωρών του κόσμου έχουν καταργήσει τη θανατική , διά νόμου ή de facto, με τελευταίες το Καζακστάν και τη Σιέρα Λεόνε την περασμένη χρονιά.

Επίσης το 2021, η Βιρτζίνια έγινε η 23η πολιτεία των που την κατάργησε, απόφαση που προσλαμβάνει ακόμη πιο συμβολικό χαρακτήρα επειδή είναι αυτή που κατέχει το μαύρο ρεκόρ των περισσότερων εκτελέσεων στην ιστορία της χώρας και η είναι η πρώτη του αμερικανικού άλλοτε δουλοκτητικού Νότου (της πάλαι ποτέ Συνομοσπονδίας) που προχώρησε στο βήμα αυτό.

Ως προς τους των εκτελέσεων, η Αμνηστία εκτιμά ότι η Κίνα, το Ιράν, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και η είναι τα κράτη που καταγράφουν τους υψηλότερους.

Newsorama.

Ο κόσμος της μουσικής διαθέτει αμέτρητα τραγούδια και μελωδίες που έχουν τη δύναμη να μεταβάλλουν άμεσα τη διάθεση των ακροατών τους. Γίνεται όμως ένα τραγούδι να οδηγήσει τους ανθρώπους στην αυτοχειρία;

Ένας τέτοιος ισχυρισμός συνοδεύει το μελαγχολικό και σκοτεινά όμορφο τραγούδι «Gloomy Sunday» (Ζοφερή Κυριακή), το οποίο λέγεται πως είναι υπεύθυνο για την περισσότερων από 200 ανθρώπων.

Ο θρύλος λέει ότι το «Gloomy Sunday» γράφτηκε μια βροχερή Κυριακή του 1932 στο Παρίσι από τον Ούγγρο συνθέτη Ρέζε Σέρες. Το προηγούμενο βράδυ η κοπέλα του είχε δώσει τέλος στον δεσμό τους και ο Σέρες καθόταν στο διαμέρισμά του, απελπισμένος και μόνος. Εκεί που άκουγε την ακατάπαυστη , μια παράξενη και μελαγχολική μελωδία στριφογύριζε στο μυαλό του.

Αμέσως κάθισε, τη σημείωσε και πρόσθεσε λόγια που περιέγραφαν τις σκέψεις ενός άνδρα του οποίου η ερωμένη είχε πεθάνει και σκεφτόταν να αυτοκτονήσει, ώστε να ξεφύγει από τη μοναχική ζωή και να ενωθεί ξανά με εκείνη. Ονόμασε το τραγούδι «Gloomy Sunday» και άρχισε να ψάχνει μουσικούς παραγωγούς. Κανείς όμως δεν θέλησε να ασχοληθεί. Μόνο ένας παραγωγός, αφού άκουσε το τραγούδι, γύρισε και είπε στον Σέρες: «Δεν είναι ότι το τραγούδι είναι θλιμμένο. Υπάρχει μια μορφή τρομερά ακαταμάχητης απελπισίας σε αυτό. Νομίζω ότι σε κανέναν δεν θα έκανε καλό να ακούσει ένα τραγούδι σαν κι αυτό».

Ο ανατριχιαστικός αστικός μύθος της «Ζοφερής Κυριακής» Ο Σέρες βρήκε τελικά παραγωγό και το τραγούδι του έγινε μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη. Πολλοί σύντομα άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα παράξενα γεγονότα τα οποία συνδέθηκαν με το «Gloomy Sunday».

Κυκλοφορούσε η φήμη ότι πολλοί άνθρωποι οδηγήθηκαν να αφαιρέσουν μόνοι τους τη ζωή τους από τα συναισθήματα τρομερής και ακαταμάχητης θλίψης που ενέπνεε το τραγούδι.

Το πρώτο γνωστό θύμα ήταν ένας νεαρός άνδρας που καθόταν σε μια της Βουδαπέστης και ζήτησε από την ορχήστρα να παίξει τη «Ζοφερή Κυριακή». Αφού άκουσε το τραγούδι, γύρισε στο σπίτι του κι αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι. Οι αρχικοί στίχοι του τραγουδιού αντικαταστάθηκαν από ελαφρώς λιγότερο πικρούς και απελπισμένους στίχους από τον ούγγρο ποιητή Λάσλο Γιάβορ, με αποτέλεσμα η επιτυχία του να εξαπλωθεί πέρα από την ηπειρωτική Ευρώπη.

Μεταφράστηκε στα Αγγλικά από τους Σαμ Λιούις και Ντέσμνοντ Κάρτερ και ηχογραφήθηκε το 1935 από τον Πολ Ρόμπσον. Μαζί με τη διεθνή επιτυχία όμως, ήρθαν ακόμη περισσότερες ιστορίες για την ολέθρια επίδρασή του σε κάποιους ακροατές. Κάτοικοι μιας πολυκατοικίας στο Λονδίνο σάστισαν από την ένταση του τραγουδιού που ακουγόταν από ένα διαμέρισμα. Κάποια στιγμή δεν άντεξαν άλλο, χτύπησαν την πόρτα του γείτονα. Δεν πήραν απάντηση, παραβίασαν την είσοδο και βρήκαν νεκρή την ιδιοκτήτρια, μια νεαρή κοπέλα. Είχε ρυθμίσει το γραμμόφωνο να επαναλαμβάνει το τραγούδι και είχε πάρει υπερβολική δόση ουσιών.

Αυτόχειρας και η αγαπημένη του Σέρες

Το τραγούδι έγινε επίσης επιτυχία στην το 1936 μέσα από μια ιδιαίτερη καμπάνια που το διαφήμιζε ως το «ουγγρικό τραγούδι αυτοκτονίας». Πολλοί καλλιτέχνες ηχογράφησαν εκδόσεις του, ανάμεσά τους οι Μπίλι Χόλιντεϊ, Άρτι Σο, Σάρα Βον και Ρέι Τσαρλς.

Ένα ακόμη θύμα ήταν και η κοπέλα που είχε χωρίσει τον Σέρες. Ο τελευταίος, μετά την επιτυχία του τραγουδιού, ήρθε σε επαφή μαζί της, ελπίζοντας σε μια επανασύνδεση, αλλά ανακάλυψε ότι είχε πάρει δηλητήριο. Δίπλα στο σώμα της υπήρχε ένα φύλλο χαρτιού όπου είχε γράψει τους στίχους του «Gloomy Sunday».

Μέτρα της ουγγρικής κυβέρνησης για τις αυτοκτονίες

Συνολικά περίπου 200 θάνατοι έχουν συνδεθεί με το τραγούδι! Στο Βερολίνο, μια νεαρή καταστηματάρχισσα κρεμάστηκε και κάτω από τα πόδια της βρισκόταν ένα αντίγραφο της παρτιτούρας του τραγουδιού. Στη , μια δακτυλογράφος αυτοκτόνησε με αέριο, αφήνοντας πίσω της ένα σημείωμα όπου ζητούσε να παίξουν στην κηδεία της το «Gloomy Sunday».

Στη Ρώμη ένα αγόρι άκουσε ένα ζητιάνο να σιγοτραγουδά τον σκοπό. Πήγε στο ζητιάνο, του έδωσε όλα του τα , πήδηξε και πνίγηκε στον Τίβερη. Καθώς η δεκαετία του ’30 πλησίαζε στο τέλος της, η ουγγρική κυβέρνηση, η οποία ανησυχούσε όλο και περισσότερο, άρχισε να αποθαρρύνει τις δημόσιες του τραγουδιού. Στο βιβλίο «The Unnexplained», ο Καρλ Σούκερ, έγραψε ότι πολλοί μουσικοί ήταν ευγνώμονες για αυτό, επειδή είχαν αρχίσει να ανησυχούν για τη δική τους νοητική υγεία. Αυτή την ανησυχία τη μοιράζονταν και άλλες χώρες.

Το BBC εξέτασε την πιθανή απαγόρευση του άσματος από τα ραδιοκύματα και αρκετοί ραδιοσταθμοί στις λέγεται ότι αρνούνταν να το παίξουν. Ο Σούκερ συνέχισε με την ιστορία ενός πιλότου, του Γκόρντον Μπεκ, ο οποίος υπηρέτησε με την 76η Μοίρα στη βάση Γεράβντα της ΡΑΦ στην Πούνα της Ινδίας. Ο Μπεκ θυμόταν πως το 1946 ένας από τους πιλότους αναστατωνόταν κάθε φορά που άκουγε το «Gloomy Sunday» και ισχυριζόταν ότι τον έκανε να θέλει να αυτοκτονήσει.

Το τέλος του συνθέτη

Αν και η ιστορία του «Gloomy Sunday» έχει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν έναν ανατριχιαστικό αστικό μύθο, δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου τεκμηριωμένες αποδείξεις που να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς σχετικά με το απόκοσμα όμορφο τραγούδι. Οι αναφορές για αυτοκτονίες και ραδιοφωνικές απαγορεύσεις μοιάζουν περισσότερο ανυπόστατες φήμες παρά πραγματικά συμβάντα. Ορισμένοι σχολιαστές υποστήριξαν ότι το BBC απαγόρευσε το τραγούδι και ότι η απαγόρευση ισχύει μέχρι σήμερα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αναμφίβολα όμως μια σκιά θλίψης βαραίνει το τραγούδι και την ιστορία του. Το 1968 ο συνθέτης και δημιουργός των αρχικών του στίχων, Ρέζε Σέρες αυτοκτόνησε πηδώντας από το διαμέρισμά του.

Η νεκρολογία του στους «New York Times», έλεγε:

«Βουδαπέστη, 13 Ιανουαρίου. Ο Ρέζε Σέρες, του οποίου το διάσημο θρηνητικό τραγούδι «Gloomy Sunday» έχει κατηγορηθεί ότι προκάλεσε κύμα αυτοκτονιών κατά τη δεκαετία του 1930, έγινε γνωστό σήμερα ότι έδωσε τέλος στη ζωή του αυτοκτονώντας. Οι αρχές αποκάλυψαν ότι ο Σέρες πήδηξε από ένα παράθυρο του μικρού του διαμερίσματος στη Βουδαπέστη την προηγούμενη Κυριακή, λίγο μετά τα 69α γενέθλιά του. Η δεκαετία του 1930 είχε χαρακτηριστεί από οξεία οικονομική ύφεση και πολιτικές αναταραχές που επρόκειτο να οδηγήσουν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μελαγχολικό τραγούδι που γράφτηκε από τον Σέρες, με στίχους του φίλου του Λάσλο Γιάβορ, κορυφώνεται με τη φράση «Η καρδιά μου κι εγώ αποφασίσαμε να τα τελειώσουμε όλα». Το τραγούδι είχε κατηγορηθεί για δραματική αύξηση των αυτοκτονιών και οι ουγγρικές αρχές τελικά το απαγόρεψαν. Ο Σέρες παραπονέθηκε ότι η επιτυχία του «Gloomy Sunday» τελικά αύξησε τη του, επειδή γνώριζε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει μια δεύτερη ανάλογη επιτυχία».

paraxena

Newsorama.

Προπόνηση στο σπίτι

Newsorama.

Το χαμένο πέναλτι του Στέφανου Αθανασιάδη στη Κέρκυρα είναι το δεύτερο που χάνει ο ΠΑΟΚ φέτος και αυτό είναι ένα γεγονός που πρέπει να προβληματίζει τους ανθρώπους του Δικεφάλου. Αυτο διότι έχει προηγηθεί και η άστοχη εκτέλεση του Τζάλμα Κάμπος απέναντι στη Ντιναμό Τιφλίδας. Οι ασπρόμαυροι δεν έχουν καταφέρει εδώ και μερικά χρόνια να καθιερώσουν έναν σπεσιαλίστα στις εκτελέσεις πέναλτι. Βέβαια πέρσι υπήρχε ο Μπερμπάτοφ αλλά ο Βούλγαρος δεν βρίσκεται πλέον στο ρόστερ της ομάδας ενώ και αυτός έχασε ένα με τη φανέλα των ασπρόμαυρων όταν δεν κατάφερε να σκοράρει απέναντι στον Ηρακλή.

Κι όμως ο ΠΑΟΚ έχει στο ρόστερ του έναν σπεσιαλίστα στις εκτελέσεις από τα έντεκα μέτρα και αυτός είναι ο Γκάρι Ροντρίγκες. Ο επιθετικός απο το Πράσινο Ακρωτήρι, είναι διάσημος στην Βουλγαρία, ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Ήταν για δύο χρόνια ο μόνιμος εκτελεστής πέναλτι στη Λέφσκι Σόφιας και είχε 100% επιτυχία αφού δεν αστόχησε σε κανένα από τα επτά που δοκίμασε. Σε δύο σεζόν ο νυν ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ είχε 14 γκολ στο βουλγάρικο πρωτάθλημα και απο αυτά τα έξι, τα είχε πετύχει από την άσπρη βούλα ενώ ένα πέναλτι κέρδισε η ομάδα του και στο Κύπελλο στο οποίο επίσης ευστόχησε. Στον Δικέφαλο ακόμα δεν έχει εκτελέσει πέναλτι.

Πηγή: inpaok.com

Πηγή: athlitikotetradio.gr

Newsorama.

ΚΡΙΟΣ (21/3 – 19/4)
Καλή η διάθεση για νέα όνειρα, στόχους και αλλαγές στην ζωή σου. Είναι εξαιρετικό πως έχεις πλέον αποκτήσει μια προοπτική στις λάθος επιλογές του πρόσφατου παρελθόντος και βλέπεις κάτω από διαφορετικό πρίσμα το μέλλον σου. Τώρα όμως είναι καιρός να δουλέψεις συνειδητά και σταθερά ώστε να μεταμορφώσεις τις σκέψεις σου σε πραγματικότητα. Μην αργείς.
ΤΑΥΡΟΣ (20/4 – 20/5)
Αν υποστήριζες κάθε μέρα με την ίδια δυναμική και πολεμική ένταση τις απόψεις σου, όσο σήμερα, η ζωή σου θα ήταν μια όαση. Κάλιο αργά παρά ποτέ…
ΔΙΔΥΜΟΙ (21/5 – 21/6)
Δίδυμε, η μέρα προσφέρεται για συναντήσεις με καλούς/ες φίλους/ες, κουβέντα, γέλιο, κοινωνικότητα. Μην μείνεις σπίτι, όσο κουρασμένος/η κι αν νιώθεις!
ΚΑΡΚΙΝΟΣ (22/6 – 22/7)
Αυτή η σύγχυση για το μέλλον, η αγωνία για το αν βρίσκεσαι στο σωστό μονοπάτι και η αμηχανία για τις εξελίξεις στην καριέρα σου το επόμενο διάστημα, γίνονται όλο και πιο πιεστικές αυτές τις μέρες μιας και δεν βρίσκεται οριστική απάντηση. Πάμε αναπνοές…
ΛΕΩΝ (23/7 – 22/8)
Το κακό με την κεραυνοβόλα κοινωνική διάθεση στην οποία έχεις μπει τελευταία είναι αυτή η αίσθηση πως μπορείς ανά πάσα στιγμή να ξανακυλήσεις στο πως αισθανόσουν πριν από αυτή. Αν λοιπόν θες να σταθεροποιήσεις αυτή την εικόνα, μάλλον θα αναγκαστείς να περάσεις από μερικά τεστ για ν’ αποδείξεις πως δεν θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη. Ετοιμάσου, αυτές τις μέρες θα έρθουν τα πρώτα διαγωνίσματα…
ΠΑΡΘΕΝΟΣ (23/8 – 22/9)
Παρθένε, τελικά είναι ανέκδοτο μερικοί/ες εκεί έξω. Κατηγορούν εσένα για ρεαλιστή/ρεαλίστρια και υπερβολικά λογικό/η, όμως τελικά εσύ ζεις με περισσότερο πάθος απʼ αυτούς/ες… Και να φανταστείς πως κάποτε τους/τις έβρισκες και ερωτεύσιμους/ες!
ΖΥΓΟΣ (23/9 – 23/10)
Παλιά συναισθηματικά κεφάλαια πρέπει άμεσα να κλείσουν, συναισθήματα και παράπονα σου προς συγγενείς ή/και τον/την σύντροφο σου πρέπει τώρα να εκφραστούν! Το επείγον έχει να κάνει με το γεγονός πως σε έχει πιάσει η ανυπομονησία να φέρεις εδώ και τώρα αλλαγές στη ζωή σου. Πριν προχωρήσεις, μην αφήσεις κατάλοιπα πίσω σου.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ (24/10 – 21/11)
Σαν μια γραβάτα που πότε σφίγγεται σαν θηλιά και πότε χαλαρώνει σαν ατέλεια, η αυστηρή αυτοκριτική σου είναι το προσωπικό σου ρόλερ κόστερ του τρόμου. Πρώτα είσαι άνθρωπος και μετά Σκορπιός, όχι το αντίθετο. Χαλάρωσε λίγο…
ΤΟΞΟΤΗΣ (22/11 – 21/12)
Σου συμβαίνει μια φορά στο τόσο να μπαίνεις σε πειρασμό και νʼ απαιτείς την προσοχή από τους γύρω σου. Δεν είναι κακό, αρκεί να επιλέγεις αυτούς/ες που καταλαβαίνουν πως για να φτάσεις σʼ αυτό το σημείο αισθάνεσαι τη ρουτίνα να σε πνίγει.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ (22/12 – 19/1)
Τι γίνεται στη ζωή ενός/μιας Αιγόκερου όταν γνωρίζει πως, από τη μια, είναι επιτακτικό όσο ποτέ να αφοσιωθεί στη σταθερή του/της δουλειά, αλλά, από την άλλη πλευρά, έχει σιχαθεί τόσο αυτή την αναθεματισμένη ρουτίνα του/της που ψάχνει συνεχώς αφορμές για να διαφωνήσει, διαπληκτιστεί, επαναστατήσει; Και για πόσο νομίζεις πως θα γίνεται ανεκτή αυτή η συμπεριφορά σου από τους ανωτέρους σου; Παράξενα παιχνίδια παίζεις…
ΥΔΡΟΧΟΟΣ (20/1 – 18/2)
Το μυαλό είναι σαν μια ατμομηχανή: αν για οποιοδήποτε λόγο σταματήσει, δεν μπορεί μετά να πιάσει ακαριαία τη μέγιστη ταχύτητα. Με απλά λόγια, μην πιεστείς από την αρχή της ημέρας να εκτελέσεις όλες τις υποχρεώσεις σου. Βήμα, βήμα…
ΙΧΘΥΕΣ (19/2 – 20/3)
Αν κάποιος/α θέλει σήμερα να σου μιλήσει καλύτερα να χρησιμοποιήσει τρόπο ευθύ, άμεσο και απλό. Οποιαδήποτε προσπάθεια χρήσης επεξηγήσεων, πολυλογίας και δισταγμού απλά σε κάνει να γυρίζεις αδιάφορα το κεφάλι.

Καλημέρα!

Τι λένε τα ζώδια για την σημερινή μέρα;

Τι λένε τα ζώδια για την σημερινή μέρα;

Πηγή: faysbook.gr

zwdia,imerisia,provlepsi

Newsorama.

ΚΡΙΟΣ (21/3 – 19/4)
Με την εργασιακή ρουτίνα να σε τρέχει σαν αμάξι με σπασμένα φρένα σε χωματόδρομο, αυτή την περίοδο έχεις ανάγκη από ανθρώπους (φίλους/σύντροφο/συνεργάτες) που σε ηρεμούν. Όποιος/α επιχειρεί να σου φορτώνει προβλήματα, νεύρα ή έγνοιες ακυρώνεται ακαριαία!
ΤΑΥΡΟΣ (20/4 – 20/5)
Μια γκάμα θεμάτων πιθανόν να σε απασχολήσει σήμερα. Ίσως έχεις πεσμένη ενέργεια ή κοιτώντας τον πρόσωπο σου στο καθρέφτη το πρωί να αισθανθείς πως σε έχεις παραμελήσει. Ή ίσως μερικά λάθη ή η απουσία κάποιων συναδέλφων από την δουλειά να σε φορτώσει με έξτρα ευθύνες. Συμπέρασμα: κάτι πρέπει να κάνεις με τον προγραμματισμό της καθημερινότητας σου για να τα προλαβαίνεις όλα!
ΔΙΔΥΜΟΙ (21/5 – 21/6)
Ακόμη και για ένα/μια Δίδυμο καταντά κουραστικό να διαμελίζεται ενεργειακά, σωματικά και πνευματικά για να υποστηρίξει τον/την σύντροφο του/της (ή έναν/μια συνεργάτη), η εργασία του/της να αντανακλά τον κρυστάλλινο δυναμισμό του/της και την ίδια στιγμή να βρίσκει χρόνο και για τον εαυτό του/της. Που θα ξεσπάσεις αναρωτιέμαι;
ΚΑΡΚΙΝΟΣ (22/6 – 22/7)
Πνεύμα αντιλογίας οι Καρκίνοι; Κι όμως! Πολλοί/ες εκεί έξω θα δεχθούν ένα ισχυρότατο πλήγμα προσπαθώντας για ακόμη μια μέρα να σε πείσουν να εκτελέσεις τις υποχρεώσεις σου με τον δικό τους τρόπο ή να σκέφτεσαι όπως εκείνοι θέλουν. Πρώτοι υποψήφιοι μερικοί/ες συνάδελφοι σου αλλά και φίλοι/ες σου.
ΛΕΩΝ (23/7 – 22/8)
Τις περισσότερες φορές το να σκέφτεσαι σου μοιάζει τόσο πολύπλοκη διαδικασία και τόσο ξένη προς τον εαυτό σου που προτιμάς ν’ αποθεώνεις το ένστικτο σου. Ναι, ωραία τεχνική! Μπράβο! Είδαμε πόσο σε έχει βοηθήσει διαχρονικά αυτό! Σήμερα λοιπόν που το μυαλό σου μοιάζει πιο καθαρό και από διαμάντι, μπορείς να μιλήσεις έξω από τα δόντια και όποιον πάρει ο χάρος. Όνειρα γλυκά ένστικτο! Καλημέρα λογική μου!
ΠΑΡΘΕΝΟΣ (23/8 – 22/9)
Λες και κάθε φορά που πας να διεκδικήσεις ένα μικρό κομμάτι αυτονομίας και ανεξαρτησίας εκεί έξω, κάποιος/α (συγγενής ή σύντροφος) πάντα θα εμφανίζεται για να σε καθυποτάξει στο φόβο και την εξάρτηση. Όχι αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά οπλοφορείς και έχεις το δάχτυλο στη σκανδάλη.
ΖΥΓΟΣ (23/9 – 23/10)
Συναισθηματικά μπλοκαρισμένος/η σε φαύλους κύκλους. Μια μετανιώνεις για τις αποφάσεις στην προσωπική σου ζωή, μια καμαρώνεις για τις αντοχές σου. Και μέσα σʼ όλα αυτά πρέπει να παραμείνεις συγκεντρωμένος/η στη ρουτίνα σου. Και μετά από όλα αυτά άντε να μην νιώθεις πως το κεφάλι σου τηγανίζεται από υπερφόρτωση σκέψεων!
ΣΚΟΡΠΙΟΣ (24/10 – 21/11)
Ξεπερνάς (για σήμερα έστω) την υπαρξιακή περιχαράκωση στην οποία μόνος/η σου μπήκες αναζητώντας το επόμενο επαγγελματικό βήμα και απαιτείς πλέον ανανέωση εικόνων/προσώπων/καταστάσεων. Δώσε προσοχή σε τυχόν καινούργιους ανθρώπους που θα μπουν αυτές τις μέρες στη ζωή σου, η επαφή μαζί τους έχεις την ικανότητα να σε αλλάξει ριζικά.
ΤΟΞΟΤΗΣ (22/11 – 21/12)
Αυτές τις μέρες έχεις την ευκαιρία, με την δυναμική σου γοητεία, να φέρεις με το μέρος σου υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, να διεκδικήσεις μια αύξηση ή μια μετάθεση/προαγωγή που καιρό λαχταράς, να ισχυροποιήσεις τη θέση σου στον εργασιακό σου χώρο ή, αν ψάχνεις για δουλειά, να πείσεις πως είσαι ο πλέον κατάλληλος/η. Εμπρός λοιπόν!
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ (22/12 – 19/1)
Από τη μια πλευρά, η αίσθηση πως όλα τα μάτια είναι κολλημένα πάνω σου στον εργασιακό σου χώρο ή πως κάποιοι/ες εκεί μέσα παρακαλούν για τη στιγμή που θα κάνεις το λάθος, σε γεμίζει με έξτρα πίεση σήμερα. Από την άλλη, είσαι το μόνο ζώδιο που ξέρει να μετατρέψει αλχημικά την πίεση σε αποτέλεσμα. Συμπέρασμα: αν ξεπεράσεις τις πρώτες δύσκολες ώρες της ημέρας, στο τέλος θα πετάς…
ΥΔΡΟΧΟΟΣ (20/1 – 18/2)
Δεν μπορείς είσαι καλός/η σε όλα. Ειδικά όταν σʼ αυτά τα όλα που θες να επιτυχείς, σκάνε τα προβλήματα όλα μαζί. Οικονομική εξασφάλιση, συνέπεια στην ερωτική ζωή και στήριξη του/της συντρόφου σου και κοινωνική ζωή, όλα μαζί να τα προλαβαίνεις; Πότε έγινες σούπερ μαν (ή σουπερ γούμαν) και δεν το είπες στον αστρολόγο σου;
ΙΧΘΥΕΣ (19/2 – 20/3)
Υπάρχει πάντα μια διαφορά ανάμεσα στον έρωτα όπως τον ζούμε τις πρώτες μέρες και στον έρωτα όπως εξελίσσεται μετά από λίγο καιρό. Για εσένα αυτή η διαφορά είναι χάσμα αστρονομικών αποστάσεων. Το ζήτημα είναι γιατί συνεχίζεις να ερωτεύεσαι ανθρώπους που προτιμούν να αυξάνουν αντί να γεφυρώνουν αυτό το χάσμα; Σήμερα διαλογίσου πάνω σε αυτή τη συμπεριφορά σου…

Καλημέρα!

Πηγή: faysbook.gr

zwdia,imerisia,provlepsi

Newsorama.

seleo.gr-Diethni

Newsorama.

Την υπογραφή του Ρόναλντ Βάργκας είχε -μια ακόμα- υπενθύμιση πως η ΑΕΚ επέστρεψε για τα καλά στη Σούπερ Λίγκα!

Υποφέροντας στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα από έναν ανώτερο Παναθηναϊκό, η «Ένωση» είδε τον Βενεζουελάνο να γίνεται από Ρόναλντ… Ρονάλντο και με φοβερή εκτέλεση φάουλ να της δίνει νέα νίκη σε ντέρμπι (1-0).

Άδικο το αποτέλεσμα για τους «πράσινους», που δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν τις πολλές ευκαιρίες που έφτιαξαν και το πλήρωσαν με μια ήττα που τους αφήνει ακόμα πιο πίσω στη βαθμολογία.

Με δέκα παίκτες τελείωσε το παιχνίδι η ομάδα του Στραματσόνι, λόγω αποβολής του Μέστο στις καθυστερήσεις.

Πώς έπαιξαν

Μονάχα ο Γκουστάβο Πογιέτ επεφύλαξε εκπλήξεις στις ενδεκάδες των δυο ομάδων. Ο τεχνικός της ΑΕΚ άφησε στον πάγκο τον Αραβίδη, επανέφερε στο αρχικό σχήμα τον Πλατέλλα και διατήρησε εκεί τον Πέκχαρτ. Ο Αντρέα Στραματσόνι, από την άλλη, ξεκίνησε βασικό τον Εσιέν, ενώ προτίμησε τελικά τον Καλτσά αντί του Βιγιαφάνιες στο ένα άκρο της επίθεσης.

Με αυτά τα δεδομένα, το 4-3-3 στο οποίο επέμεινε ο Πογιέτ διαμορφώθηκε ως εξής: Κάτω από τα δοκάρια ο Μπαρόχα και στην άμυνα -από δεξιά προς τα αριστερά- οι Μπακάκης, Άρθο, Κολοβέτσιος και Ντίντακ. Ως κόφτης τοποθετήθηκε ο Σιμόες, ως εσωτερικοί μέσοι οι Γιόχανσον-Βάργκας, στα άκρα βρέθηκαν οι Πλατέλλας (δεξιά), Μπαρμπόσα (αριστερά) και στην επίθεση ο Πέκχαρτ.

Όσο για το 4-3-3 του Παναθηναϊκού, παρατάχθηκε ως εξής: Στο τέρμα ο Στιλ και στην άμυνα -από δεξιά προς τα αριστερά- οι Μέστο, Μολέδο, Τελάντερ και Πράνιτς. Σε ρόλο «σκούπας» στα χαφ ήταν ο Ζέκα, ως εσωτερικοί μέσοι ξεκίνησαν οι Εσιέν-Αμπέντ και στην τριάδα της επίθεσης οι Καλτσάς (δεξιά), Βλαχοδήμος (αριστερά) και Μπεργκ (κορυφή).

Το ματς

Αν κάποιος προσγειωνόταν σήμερα στην Ελλάδα (και θυμόταν ότι κάποτε ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο ΟΑΚΑ) θα υπέθετε ότι οι «πράσινοι» ήταν γηπεδούχοι στο πρώτο μέρος. Εκμεταλλευόμενη τη δυσλειτουργία της ΑΕΚ με τον Βάργκας στα χαφ και παίρνοντας το κέντρο με τους εξαιρετικούς Εσιέν-Ζέκα, η ομάδα του Στραματσόνι πίεσε από την αρχή. Κέρδισε στημένες φάσεις. Και γρήγορα δημιούργησε εικόνα υπεροχής. Μπορεί λοιπόν την πρώτη ευκαιρία να την έχασε η «Ένωση» (με κεφαλιά του Πέκχαρτ από κόρνερ που έβγαλε δύσκολα ο Στιλ) αλλά η συνέχεια ήταν πράσινη.

Αφού προειδοποίησαν λοιπόν με καλό σουτ του Εσιέν, οι φιλοξενούμενοι άρχισαν να κερδίζουν μέτρα. Και με εξαίρεση μια αναλαμπή της ΑΕΚ για λίγα λεπτά (κατά τη διάρκεια της οποίας επικίνδυνο σουτ του Πλατέλλα κόντραρε σε σώματα) πίεσαν για τα καλά. Ο Μπαρόχα όμως κατάφερε -έστω και ενστικτωδώς- να σταματήσει την προβολή του Καλτσά. Ο Μπακάκης έκανε το ίδιο στη γραμμή με κεφαλιά του Εσιέν. Κι αφού ο τερματοφύλακας της «Ένωσης» απέτρεψε τεράστιο δώρο του Άρθο στον Μπεργκ, ο ίδιος και η ομάδα του πήγαν στα αποδυτήρια με την αίσθηση ότι ήταν τυχεροί που το σκορ έμενε ισόπαλο.

Η διαπίστωση λοιπόν ότι η ομάδα του περιοριζόταν σε παθητικό ρόλο -και οι αποδοκιμασίες της εξέδρας γι’ αυτό στη λήξη του ημιχρόνου- έκαναν τον Πογιέτ να αλλάξει συνταγή. Να γυρίσει το σύστημα σε 4-2-3-1. Και αμέσως οι παίκτες του ανταποκρίθηκαν. Χωρίς να χάνουν ευκαιρίες, οι «κιτρινόμαυροι» ανέβηκαν στο γήπεδο. Κυκλοφόρησαν κάπως την μπάλα και αποφορτίστηκαν από την πίεση. Προσωρινά όμως… Γιατί τα πολλά αβίαστα λάθη τους επέτρεπαν στον Παναθηναϊκό «φαρμακερές» επιθέσεις. Κι είχαν ως αποτέλεσμα δυο πανομοιότυπες κεφαλιές του Μολέδο (από εκτελέσεις κόρνερ) που έφυγαν λίγο άουτ. Έτσι, ο Πογιέτ αποφάσισε να παίξει διαφορετικό χαρτί, αλλάζοντας αυτή τη φορά πρόσωπα (Αραβίδης-Τζεμπούρ αντί των Πέκχαρτ-Πλατέλλα).

Και λίγο έλειψε να δικαιωθεί αμέσως, όταν ο Έλληνας επιθετικός πρωταγωνίστησε σε διπλή ευκαιρία, που λόγω Στιλ και αστοχίας του Βάργκας στην επαναφορά δεν έφερε το γκολ. Ήταν γραφτό όμως -και αυτή τη φορά- άλλος να το πετύχει. Στήνοντας λοιπόν την μπάλα σε φάουλ έξω από την περιοχή, ο Βάργκας ονειρεύτηκε το πώς θα ήταν να γραφτεί στην ιστορία ως ο άνθρωπος των ντέρμπι. Και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το ζούσε στην πραγματικότητα, με την εκπληκτική εκτέλεσή του να «ζωγραφίζει» τον Στιλ και την πίεση του Παναθηναϊκού στο τέλος να μην μπορεί να μουτζουρώσει έναν ακόμα θρίαμβο της ΑΕΚ.

Δείτε πώς παρακολουθήσατε σε real time την εξέλιξη του αγώνα από το sport-fm.gr

Οι συνθέσεις των ομάδων

ΑΕΚ (Γκουστάβο Πογιέτ): Μπαρόχα, Ντίντακ, Άρθο, Κολοβέτσιος, Μπακάκης, Σιμόες, Γιόχανσον (75’ Τζανετόπουλος), Βάργκας, Πλατέλλας (64’ Τζεμπούρ), Μπαρμπόσα, Πέκχαρτ (64’ Αραβίδης)

Στον πάγκο έμειναν οι: Ανέστης, Λαμπρόπουλος, Βασιλαντωνόπουλος, Μπουονανότε

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Αντρέα Στραματσόνι): Στιλ, Μέστο, Μολέδο, Τελάντερ, Πράνιτς, Εσιέν (75’ Κουτρουμπής), Ζέκα, Αμπέντ, Βλαχοδήμος, Καλτσάς (67’ Βιγιαφάνιες), Μπεργκ

Στον πάγκο έμειναν οι: Ο. Βλαχοδήμος, Μαμούτε, Λαγός, Κλωναρίδης, Λουντ

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Κουκουλάκης (Ηρακλείου)

ΒΟΗΘΟΙ: Μπαλτάς (Αχαΐας), Κουρομπύλια (Δυτ. Αττικής)

ΓΗΠΕΔΟ: ΟΑΚΑ

Επιμέλεια: Γιώργος Μαραθιανός

Πηγή: sport-fm.gr

athlitika

Newsorama.

Action24.gr-Diethni

Newsorama.

Επιστολή η οποία τιτλοφορείται «Εν ψυχρώ: Περί συγκεντρώσεων, δημοψηφίσματος και συνένοχης δημοκρατίας», κοινοποίησαν στο διαδίκτυο μέλη των Πυρήνων της Φωτιάς.

Στην επιστολή, οι Πυρήνες κάνουν λόγο για καναλάρχες, δημοσιογράφους και πολιτικούς τους οποίους βάζουν στο στόχαστρο για τις δύσκολες μέρες που περνάει η Ελλάδα.

Αναλυτικά η επιστολή των Πυρήνων της Φωτιάς:

«Μερικές φορές είναι χρήσιμο να κρατάς μια απόσταση απ’ τα γεγονότα, πριν μιλήσεις γι’ αυτά. Η αναμονή και ο παγωμένος χρόνος της αιχμαλωσίας στη φυλακή επιταχύνουν, ούτως ή άλλως, την εν ψυχρώ απόσταση από τα γεγονότα. Μια ψύχραιμη απόσταση, σου δίνει τη δυνατότητα να παρατηρήσεις λεπτομέρειες που, συνήθως, αγνοούνται και ισοπεδώνονται από την ορμή της έντασης των εν θερμώ καταστάσεων. Όπως λένε, λοιπόν, συχνά, «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες»…

i) Η άνοδος πριν την πτώση (ή αλλιώς, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε…)

Οι τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα είναι ο συμπυκνωμένος χρόνος πολλών ετών διεθνούς οικονομικής κρίσης. Στην Ελλάδα, αυτήν την περίοδο, ο κινητήρας της ιστορίας ανεβάζει στροφές, παράγοντας μία νέα πραγματικότητα σκλαβιάς. Οι αλυσίδες της οικονομίας στραγγαλίζουν, για άλλη μια φορά, τη ζωή, με ακόμα πιο ασφυκτικό τρόπο. Ολόκληρη η ύπαρξή μας συνθλίβεται κάτω από το βάρος των αριθμών της οικονομίας, των μνημονίων, των φόρων, των τραπεζών, της αγοράς, των κανόνων του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού…

Όμως, όπως έχει ξαναγραφτεί, η οικονομία δεν είναι απλά αριθμοί τακτοποιημένοι σε μία σειρά∙ είναι το αποτέλεσμα των ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων, που αποτυπώνεται στη γλώσσα των αριθμών του χρήματος.

Πάμε, λοιπόν, λίγο πιο πίσω στο χρόνο. Γιατί η Ελλάδα, πριν γίνει το κέντρο της κρίσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής και το πεδίο δοκιμών των οικονομικών crashtests, είχε ζήσει το δικό της οικονομικό θαύμα.

Από το 1980 και μετά, η ελληνική κοινωνία και η οικονομία της μετασχηματίζονται. Η πολιτική αλλαγή στην εξουσία, με τον ερχομό της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, φέρνει μαζί της τα “δώρα” της οικονομικής ανάπτυξης και των υποσχέσεων της μικροϊδιοκτησίας, της επαγγελματικής καριέρας, του εύκολου χρήματος. Σ’ αυτές τις συνθήκες, αναπτύσσεται η μικροαστική τάξη και τα όνειρά της. Η ελληνική κοινωνία κυνηγάει το δικό της μοντέλο επιτυχίας, αντιγράφοντας τους τρόπους των “ανεπτυγμένων” ευρωπαϊκών χωρών.

Η πτώση του ανατολικού μπλοκ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, προκαλούν ένα αχαρτογράφητο πεδίο κοινωνικών αλλαγών. Η Ελλάδα, ως η μόνη καπιταλιστική χώρα των Βαλκανίων, γίνεται η γη της επαγγελίας για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, που περνάνε τα σύνορα για να γευτούν τον “παράδεισο” της ελευθερίας. Τα σύνορα, όμως, μεταξύ παράδεισου και κόλασης, είναι, συχνά, δυσδιάκριτα.

Για τα ντόπια αφεντικά, οι μετανάστες από τα Βαλκάνια και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, είναι φθηνά εργατικά χέρια, σε σώματα που αναγκάζονται να δουλέψουν εξοντωτικά ωράρια σε συνθήκες σκλαβιάς. Για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τόσο στις πόλεις, όσο και στην επαρχία, οι μετανάστες είναι το υποτιμημένο ανθρώπινο δυναμικό, για χαμαλοδουλειές, εκμετάλλευση, προσβολές, ανάταση της εθνικής ψυχολογικής ντόπας. Όπως έγραφε ένα παλιό σύνθημα, «Η Ελλάδα έγινε η Αμερική των Βαλκανίων». Το ελληνικό κεφάλαιο θεριεύει και η μικροαστική τάξη μεγαλοπιάνεται, καθώς ζει το ελληνικό θαύμα της οικονομικής ανάπτυξης, που αντανακλάται στην αγορά δεύτερου αυτοκινήτου, νέου εξοχικού και επίδειξη νεοπλουτισμού… Τώρα οι μικροαστοί δεν αρκούνται μόνο στην απόκτηση και την κατοχή αντικειμένων, τώρα οι άνθρωποι καταναλώνουν ανθρώπους.

Παράλληλα, το ευρωπαϊκό όραμα της ΕΟΚ ανεβάζει το ευρωπαϊκό πρεστίζ της νεοελληνικής κοινωνίας. Η κοσμοπολίτικη γοητεία του «Είμαστε Ευρωπαίοι» θαμπώνει, και δε γίνονται ορατές οι πραγματικές προοπτικές της ευρωπαϊκής οικονομικής αυτοκρατορίας, που θέλει να δημιουργήσει (σε πρώτο βαθμό) όρους διακρατικής οικονομικής εξάρτησης και υποδούλωσης των ανθρώπων. Στα πρώτα χρόνια του μοντέλου της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας, το χρήμα ρέει άφθονο, όπως και οι υποσχέσεις για την μελλοντική ανάπτυξη. Επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, προγράμματα οικονομικής στήριξης, θαμπώνουν την ελληνική κοινωνία, όπως τα καθρεφτάκια των αποικιοκρατών τους ιθαγενείς. Το αντάλλαγμα είναι η πλήρης οικονομική εξάρτηση από το κεντρικό διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τον έλεγχο της εθνικής οικονομίας. Έτσι, το παραδοσιακό μοντέλο της εθνικής οικονομικής τυραννίας των ντόπιων αφεντικών συναντάει τον σύγχρονο διεθνοποιημένο οικονομικό δεσποτισμό. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει γύρω από οικονομικούς άξονες που, ανεξαρτήτως διαχείρισης (εθνικός ή διεθνής δυνάστης), αλυσοδένουν την ύπαρξή μας.

Όλο αυτό είναι το περίγραμμα ενός κόσμου που έχει αντικαταστήσει τη ζωή με την ομαλή κυκλοφορία χρήματος και καταναλωτικών προϊόντων. «Θα πρέπει να μάθουμε να βάζουμε τη λογική πάντα πάνω από το συναίσθημα», είναι η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών της Κύπρου, στις πρόσφατες ευρωπαϊκές συνεδριάσεις για το ζήτημα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Θα χρειάζονταν αρκετές σελίδες με δαιδαλώδεις σημειώσεις, οικονομικούς ορισμούς, ποσοστά και πολλούς αριθμούς, για να αναλυθεί και να περιγραφεί το σύγχρονο οικονομικό μοντέλο.

Όμως, ως αναρχικοί, η μόνη σχέση που μπορούμε να έχουμε με τους οικονομικούς όρους, είναι απόλυτα εχθρική. Το έχουμε ξαναπεί, άλλωστε, ότι η οικονομία δεν είναι αριθμοί και πίνακες στατιστικής, είναι κοινωνική σχέση. Είναι μία κανιβαλική σχέση, που τα χαμόγελα και η ευτυχία των αφεντικών χτίζονται πάνω στη λεηλασία και την εκμετάλλευση των υποτελών τους. Η οικονομική μηχανή τρέφεται με τόνους κακοπληρωμένου ιδρώτα, αίμα εργατικών ατυχημάτων, υποκλίσεις πειθαρχημένων εργαζόμενων αλλά και τη χαρούμενη αδιαφορία των μισθωτών σκλάβων, που μεταμορφώνονται σε καταναλωτές και κλειδώνονται μόνοι τους στα κλουβιά τους.

Σήμερα, η Ελλάδα, μετά το όνειρο της οικονομικής ευδαιμονίας, ζει τον αναμενόμενο εφιάλτη του οικονομικού κανιβαλισμού. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά σκάνδαλα εταιρειών, ο χρηματισμός και οι δωροδοκίες, ούτε η αλαζονεία της διαφθοράς των πολιτικών προσώπων∙ είναι η ίδια η παθογένεια του οικονομικού συστήματος. Η καπιταλιστική οικονομία (όπως και κάθε σύστημα οικονομίας), προκειμένου να επιβιώσει, παράγει τους δικούς της αποκλεισμούς, τα δικά της ελαττωματικά γρανάζια, τους δικούς της “χρήσιμους περιττούς”…

Η Ελλάδα είναι το ελαττωματικό γρανάζι της οικονομικής μηχανής. Η πτώση της “Αμερικής των Βαλκανίων” είναι βίαιη και απότομη, όπως κάθε πτώση.

Ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, που είχε μάθει στον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, ζει τώρα τα συντρίμμια των ονείρων του. Οικονομική κρίση, φορολογική αφαίμαξη, ουρές στα συσσίτια φαγητού, αυτοκτονίες συντελούν στην κοινωνική γενοκτονία των ημερών μας. Μια γενοκτονία σωματική και ηθική, που στήθηκε πάνω στις αποφάσεις της εξουσίας, αλλά και στη σιωπηλή αποδοχή και τα χαμόγελα συνενοχής ενός μέρους της κοινωνίας, που ένιωθε ως ένας μικρός βασιλιάς στα χρόνια της ελληνικής ανάπτυξης.

Έτσι, η Ελλάδα γίνεται, τώρα, η κεντρική σκηνή του θεάτρου της δοκιμασίας της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Στον ελλαδικό χώρο, πραγματοποιείται, τα τελευταία χρόνια, ένα οικονομικό πείραμα που, πίσω απ’ την κατάρρευση των χρηματιστηριακών δεικτών, καταρρέουν άνθρωποι. Το πείραμα δεν είναι αν θ’ αντέξουν οι αριθμοί της αγοράς, αλλά οι αντοχές των ανθρώπων. Το χρήμα, άλλωστε, δεν παράγει από μόνο του κέρδος, η εκμετάλλευση των ανθρώπων παράγει. Η μηχανή της οικονομίας πρώτα τρέφεται με τη συντριβή των ανθρώπων και μετά γεννάει την κυκλοφορία του χρήματος. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται, δεν είναι αν θα επιβιώσει η οικονομία ή αν θα μεταρρυθμιστεί, αλλά αν θα διαλέξουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ή σα σκλάβοι…

ii) Το μούδιασμα της αναρχίας και οι βολικές αναγνώσεις της ιστορίας

Φτάνοντας στο σήμερα, εκεί που κάποιοι βλέπουν την οικονομική κρίση, εμείς, ως αναρχικοί, μπορούμε να δούμε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να εκτροχιάσουμε το τρένο της ιστορίας. Μια ευκαιρία να προκαλέσουμε ρωγμή στον οικονομοκεντρικό ιδεολογικό θώρακα της εξουσίας. Η οικονομική κρίση που προκαλεί ο καπιταλισμός στο μηχανισμό του, δημιουργεί βραχυκύκλωμα στο σύστημα, απ’ το οποίο μπορούμε να επωφεληθούμε και να διευρύνουμε τη ρήξη με το υπάρχον. Το δίλημμα είναι συγκεκριμένο: ή αυξάνουμε τις πιθανότητες για μια βίαιη και ένοπλη αποσταθεροποίηση του συστήματος ή χανόμαστε στην αφομοίωση, ακολουθώντας εναλλακτικές ρεφορμιστικές διαδρομές ανάθεσης ελπίδων και μεταρρυθμιστικού αντιπολιτευτικού λόγου… Την απάντηση θα την κρίνει η ιστορία και ο καθένας θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του και την αξιοπρέπειά του…

Στην Ελλάδα, ο ερχομός της αριστερής κυβέρνησης κουβαλάει μαζί του ψευδαισθήσεις και οράματα κοινωνικής δικαιοσύνης, για ένα πρόθυμο καταναλωτικό κοινό, που αγωνιά να καταναλώσει ελπίδες. Πολλοί ξεχνούν πως ο πιο δραστικός τρόπος για να απελευθερωθείς, είναι να απελευθερωθείς πρώτα από τους αυτόκλητους σωτήρες και “απελευθερωτές” σου…

Ανάμεσα στο κοινό των καταναλωτών ελπίδας, συναντά κανείς και ένα μέρος του αναρχικού χώρου. Μερικοί αναρχικοί, από αφέλεια και αδυναμία, θεωρούν ότι η “προοδευτική αριστερή” εξουσία θα δημιουργήσει τις ευκαιρίες για μία ριζοσπαστικοποίηση εντός του συστήματος, ενώ άλλοι καιροσκόποι εμφανίζονται ως οι πιο “σοβαροί” του κινήματος, μεταλλάσονται σε κομμουνιστές και αναλαμβάνουν το ρόλο της ακροαριστερής αντιπολίτευσης, εντός των ορίων της νομιμότητας και του συμβολικού ακτιβισμού.

Με λίγα λόγια, η επικράτηση της αριστερής κυβέρνησης προκαλεί περισσότερο μούδιασμα στον αναρχικό χώρο, παρά στο συντηρητικό κομμάτι της εξουσίας.

Για να είμαστε, όμως, συνεπείς με την ιστορία, το μούδιασμα του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα, δεν αρχίζει με τον ερχομό της αριστερής εξουσίας.

Ήδη, από το Σεπτέμβρη του 2009, που ξεκινά η αντιτρομοκρατική κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου αρχίζει να ιδεολογικοποιεί το φόβο του και να αποστασιοποιείται από εξεγερτικές πρακτικές. Ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, εμφανίζεται δειλά – δειλά η τάση της κομμουνιστικοποίησης εντός των αναρχικών κύκλων, η οποία παρουσιάζεται ως έκφραση της πολιτικής ωρίμανσης της αναρχίας.

Σήμερα, μάλιστα, αρκετοί από τους νεόκοπους κομμουνιστές έχουν αποθρασσυνθεί τελείως, καταγγέλοντας την αναρχική πρακτική των hitn’ run επιθέσεων, ως συμπεριφορά πολιτικής ανωριμότητας και ελαφρόμυαλης εφηβείας, που προκαλεί την καταστολή ενάντια στο κίνημα. Δεν είναι τυχαίο πως, μέσα σε ανοικτές συνελεύσεις, βρήκαν χώρο να εκφραστούν νοοτροπίες και συμπεριφορές, που ευθέως καταδικάζουν αλλά και απειλούν όσους παρεκκλίνουν από την “κεντρική γραμμή” του κινήματος και προωθούν εξεγερτικές πρακτικές στο εδώ και τώρα…

Σίγουρα υπάρχουν αδυναμίες και αστοχίες μέσα στη δίνη των εξεγερτικών γεγονότων. Αυτό, όμως, θέτει το στοίχημα του ξεπεράσματός τους, μέσα από την εξέλιξη της αυτοοργάνωσης της επικινδυνότητάς μας ενάντια στην εξουσία, και όχι την προσπάθεια εγκαθίδρυσης κομμουνιστικών καταστατικών, που θέτουν τα επιτρεπόμενα όρια του κινήματος.

Κάπως έτσι, φτάνουμε στο τώρα. Προφανώς, η ιστορία δεν περιμένει ποτέ και για κανέναν. Την ίδια στιγμή που ο αναρχικός χώρος αυτοπαγιδεύεται στο βαθύ σκοτάδι της εσωστρέφειας και της μικροπολιτικής του, η καπιταλιστική μηχανή ορίζει, ως πεδίο δοκιμών της, την Ελλάδα. Ο οικονομικός στραγγαλισμός που εξαπολύει η αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκαλεί κοινωνική πόλωση και αντιδράσεις. Η ύπαρξη αριστερής κυβέρνησης πυκνώνει την ομίχλη της σύγχυσης, καθώς εμπορεύεται ελπίδα κοινωνικής αλλαγής. Καλούνται μεγάλες φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις, στις οποίες συμμετέχει μια βεντάλια ανθρώπων και αντιλήψεων, από ψηφοφόρους της κυβέρνησης, συνδικαλιστές, αγανακτισμένους, πατριώτες, μέχρι ακροαριστερούς και αναρχικούς. Στον αντίποδα συγκροτείται το συντηρητικό μέτωπο των ευρωπαϊστών, με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Ένα μέτωπο που καθοδηγείται από τους υπέρμαχους της αστικής τάξης, στηρίζεται από τους ιδιοκτήτες των media, εκφράζεται από τους δημοσιογράφους και αποτελείται από δεξιούς, συντηρητικούς ψηφοφόρους, φοβισμένους τηλεθεατές και καριερίστες και καρικατούρες των socialmedia. Ένα συγχυσμένο πεδίο αντιφάσεων κυριαρχεί και στις δύο περιπτώσεις. Όμως, ένα κομμάτι (κυρίως νεοκομμουνιστές) του αναρχικού χώρου επιχειρεί να κάνει μια διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας. Είτε από αδυναμία πολιτικής αντίληψης, είτε από πολιτική σκοπιμότητα, χρησιμοποιεί μία ρητορική που δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Κάποιοι απ’ αυτούς ξεθάβουν από το σεντούκι της μνήμης έννοιες και χαρακτηρισμούς (γερμανοτσολιάδες, Μπουραντάδες κ.ά.), από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο… Επιχειρούν να κάνουν άτοπες ιστορικές συγκρίσεις ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, σε ανόμοιες καταστάσεις.

Επίσης, είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να κατασκευάσουν μία γέφυρα πολιτικής σύνδεσης ανάμεσα στα γεγονότα της Ουκρανίας και της πλατείας Μεϊντάν, με τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.

Σύμφωνα, δηλαδή, μ’ αυτούς, οι συντηρητικοί μικροαστοί, οι νερόβραστοι ψηφοφόροι του Ποταμιού και οι τηλεθεατές υπήκοοι του «Μένουμε Ευρώπη», είναι οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και η ελληνική απεικόνιση της παραστρατιωτικής ουκρανικής οργάνωσης του Δεξιού Τομέα…

Μιλάμε για το ίδιο πλήθος που χειροκροτούσε, ως κεντρικούς ομιλητές των συγκεντρώσεών του, τηλεπερσόνες, διανοούμενους μαϊντανούς και γραφικούς πρώην ολυμπιονίκες. Για το ίδιο πλήθος των 8-10.000 που, στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού, συνυπήρχε με την αντισυγκέντρωση εναντίον του, των 200 κομμουνιστών, που γινόταν λίγα μέτρα πιο κάτω και, απλά, κατά την αποχώρησή της, αρκέστηκε στο να τη γιουχάρει και να πετάξει δύο καφέδες. Χρησιμοποιώντας τη ρητορική των συγκρίσεων, αντιλαμβάνεται κανείς τί θα είχε συμβεί αν αυτοί οι 8-10.000 ήταν όντως η ελληνική απεικόνιση του Δεξιού Τομέα και συναντούσαν τους 200 (νεο)κομμουνιστές.

Αν δεν είναι, λοιπόν, ανικανότητα πολιτικής εκτίμησης, τότε η χρήση έντονα συναισθηματικά φορτισμένων πολιτικών εννοιών και αντίστοιχων συγκρίσεων (γεγονότα εμφυλίου, γεγονότα Ουκρανίας), δεν είναι μόνο φθηνός πολιτικαντισμός, αλλά ασέβεια και βεβήλωση της μνήμης των νεκρών εκείνων των γεγονότων.

Είναι γνωστή η τεχνική του «αν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», τέτοια τεχνάσματα, όμως, και καιροσκοπισμοί προκαλούν αποστροφή.

Την ίδια στιγμή, ένα άλλο κομμάτι αναρχο – (νεο) κομμουνιστών επιχειρεί μία επιφανειακή και αφελή προσέγγιση των φιλοευρωπαϊκών συγκεντρώσεων του Συντάγματος. Κάνει αναφορές σε «κάθοδο της αστικής τάξης» στην πλατεία Συντάγματος, σε «θαμώνες του Κολωνακίου» και σε «κυρίες της Εκάλης». Προσπαθεί, έτσι, να προβάρει για τον εαυτό του το κουστούμι του υπερασπιστή του “φτωχού λαού” και επιχειρεί να κάνει παρέμβαση εντός της συγκέντρωσης των φιλοευρωπαϊστών. Όμως, οι ιδιοκτήτες του πλούτου και η αριστοκρατία του Κολωνακίου και της Εκάλης δε θα κατέβαιναν ποτέ στους δρόμους και τις πλατείες. Έχουν άλλους μηχανισμούς για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους (media, ένοπλους μισθοφόρους). Ποτέ δε θα “λερώνονταν”, ακόμα και με το πλήθος των εθελόδουλων υποστηρικτών τους. Είπαμε και πριν ότι, η πλειοψηφία των φιλοερωπαϊστών του Συντάγματος είναι σάρκα απ’ τη σάρκα των μικροαστών, των συντηρητικών χαμηλών κοινωνικά τάξεων και των ψηφιακών καριεριστών και καρικατούρων… Μπορεί, λοιπόν, να μην είναι οι σύγχρονοι «Μπουραντάδες», ούτε οι παραστρατιωτικοί του Δεξιού Τομέα, μπορούν, όμως, να αντιδράσουν με τη βία του όχλου, όταν 30 άτομα πάνε να κάνουν προκλητική παρέμβαση μέσα στη συγκέντρωσή τους, που αριθμεί 8.000… Τα αποτελέσματα είναι γνωστά, καθώς οι συλλογικότητες που έκαναν την παρέμβαση, αντιμετωπίστηκαν εχθρικά, ορισμένοι χτυπήθηκαν από τη βία ενός ηλίθιου όχλου και, στο τέλος, συνελήφθησαν από τους μπάτσους. Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι η επιχειρησιακή “ήττα”, αλλά η αστοχία της ίδιας της αντίληψης, που προσδοκούσε ότι θα συναντήσει την κοσμική συγκέντρωση της αριστοκρατίας της Εκάλης και βρέθηκε με τον όχλο των εθελόδουλων απέναντί της.

Η πρότασή μας για τα γεγονότα αυτά είναι ξεκάθαρη.

Η μία περίπτωση είναι να γυρίσεις την πλάτη σ’ αυτό το τσίρκο των αντιφάσεων και να οργανώσεις τις δικές σου αυτόνομες πολιτικές υποδομές, επιδιώκοντας με τις δράσεις σου ν’ αποσυναρμολογήσεις την πόλωση που συγκροτείται πάνω σε ψευτοδιλήμματα και να την ανασυγκροτήσεις πάνω στην πραγματική ρήξη, ανάμεσα στην ελευθερία και την υποταγή, στην αξιοπρέπεια και την υποδούλωση, στην αναρχική εξέγερση και τον κοινωνικό θάνατο.

Η άλλη περίπτωση είναι να επιλέξεις να χωθείς μέσα στο αρχιπέλαγος των αντιφάσεων, κρατώντας, όμως, αιχμηρά τα πολιτικά σου χαρακτηριστικά, διαλύοντας τις αντιφάσεις, μέσα από ξεκάθαρες επιθετικές δράσεις, προκειμένου να εκτρέψεις την πόλωση σε ρήξη. Στην επιλογή αυτή, δε χωράνε ειρηνικές αντισυγκεντρώσεις ενάντια στα καλέσματα της δεξιάς αντιπολίτευσης που, στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού, μπορούν ν’ αφομοιωθούν και να γίνουν αντιληπτές ως “φιλοκυβερνητικές παρουσίες συμπάθειας και στήριξης”. Ούτε, φυσικά, συμβολικές παρεμβάσεις, που αποσκοπούν στα 15 λεπτά δημοσιότητας και μένουν εκτεθειμμένες στην επιθετικότητα του συντηρητικού όχλου. Απορρίπτεις τους θορυβώδεις, ακίνδυνους συμβολισμούς και περνάς πρώτος στην επίθεση, στοχεύοντας συγκεκριμένα τους βασικούς εκπροσώπους και εκφραστές του συντηρητικού φάσματος της εξουσίας. Ένοπλες επιθέσεις, εμπρησμοί, σαμποτάζ, ξυλοδαρμοί ενάντια σε media, δημοσιογράφους, πολιτικούς, που συνοδεύονται από ξεκάθαρο αναρχικό λόγο, δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα και, λόγω του έκνομου και βίαιου χαρακτήρα τους, δε μπορούν να γίνουν αφομοιώσιμα από την αριστερή ρητορική της (ψευτο)μεταρρυθμιστικής εξουσίας.

Δυστυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υπήρξε εκκωφαντική αδράνεια από πλευράς αναρχικών. Κάποιοι έγιναν ακολουθητές του αριστερού μοτίβου της εξουσίας και άλλοι βυθίστηκαν στη σιωπή και στην εκ του ασφαλούς κριτική… Μία ευκαιρία χάθηκε.

iii) Αναρχική αμνησία και τα ηρεμιστικά του πολιτικού ρεαλισμού

Κάπως έτσι, φτάνουμε στην τελετουργία του δημοψηφίσματος. Έχει προηγηθεί μία εμετική προπαγάνδα των δημοσιογράφων υπέρ της αυτοκρατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, όπως αποδείχτηκε, παρήγαγε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι υπερβολές που χρησιμοποιήθηκαν και η προκλητική στάση των υπηρετών του ψέμματος, φαίνεται πως ερέθισε τα τελευταία αντανακλαστικά ενός κομματιού της κοινωνίας και το οδήγησε να αρνηθεί, έστω και προσωρινά, την προπαγάνδα του φόβου. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, με τη θριαμβευτική νίκη του «ΟΧΙ», πληγώνει το γόητρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πιστών ακολουθητών της. Ταυτόχρονα, όμως, το δημοψήφισμα πυκνώνει ακόμα περισσότερο τη σύγχυση. Απ’ τη μία, με την ψήφο στο «ΟΧΙ» ανανεώνεται η ανάθεση ελπίδας στην αριστερή κυβέρνηση, που, όμως, τώρα, αποδεικνύεται δειλή, άτολμη και απρόθυμη στο ρόλο του “σωτήρα του λαού”, καθώς στην πράξη υποκλίνεται στη δυναστεία της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και υπογράφει νέα συνθήκη υποδούλωσης (τρίτο μνημόνιο). Απ’ την άλλη, ο αναρχικός χώρος βραχυκυκλώνει τον εαυτό του. Ένα κομμάτι του, επικαλούμενο τη λογική του πολιτικού ρεαλισμού και της “ενηλικίωσης” της αναρχίας, προπαγανδίζει ανοικτά τη συμμετοχή στο δημοψήφισμα, υπέρ του «ΟΧΙ»… Ένα άλλο κομμάτι του, πιο συνεπές στον κλασσικό αναρχισμό, κρατάει αποστάσεις και καλεί σε συνειδητή αποχή…

Η συντριπτική νίκη του «ΟΧΙ» ενθουσιάζει, αρχικά, τους αναρχικούς που ψήφισαν, οι οποίοι θριαμβολογούν και φαντασιώνονται τη μαζική κοινωνική αφύπνιση. Όποιος, όμως, κοιμάται με ελπίδες, σύντομα μπορεί να ξυπνήσει με εφιάλτες. Η εξέλιξη των γεγονότων (ψήφιση τρίτου νομοσχεδίου χωρίς κοινωνικές εντάσεις, με εξαίρεση τις επιθέσεις του μαύρου μπλοκ της συγκρουσιακής αναρχίας) κάνουν τις φωνές τους για «ταξική αντεπίθεση» να μοιάζουν με ηχώ στο κενό.

Η επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, σίγουρα ενοχλεί την τεχνοκρατική εξουσία, ταράζει τη συντηρητική ολιγαρχία και αποσυντονίζει την ισχύ της μιντιακής προπαγάνδας. Την ίδια στιγμή, όμως, η διαδικασία του δημοψηφίσματος επικυρώνει τη λογική της ανάθεσης της ζωής μας σε επίδοξους “σωτήρες”.

Αισθανόμαστε ότι πρέπει να συλλαβίσουμε, ξανά απ’ την αρχή, την αλφαβήτα της αναρχίας, για να ξεδιαλύνουμε τη σύγχυση των ημερών μας.

Η ψήφος, όποια κι αν είναι αυτή, κλέβει τη δύναμη της επιλογής του να πάρουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια μας και τη μεταφέρει στα χέρια των υποψήφιων διαχειριστών της “σωτηρίας”, της “ελπίδας”, ενός “καλύτερου αύριο”…

Η συμμετοχή σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία είναι μια χειρονομία παράδοσης, μια κίνηση παραίτησης, ένα ενέχυρο ελπίδας σε κάποιους έξω από εμάς, που θα αποφασίσουν για εμάς.

Φαίνεται πως το πλήθος έχει ανάγκη από είδωλα, από ινδάλματα, από σωτήρες, από ηγέτες… Την ίδια στιγμή, όμως, που ο ψηφοφόρος αγωνιά να ζητωκραυγάσει, να φανατιστεί, να νιώσει ασφαλής μέσα στο κοπάδι των πιστών, την ίδια στιγμή απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την απελευθέρωσή του. Μοιάζει με τον πιστό χριστιανό που προσεύχεται στο θεό του. Στις προσευχές δεν υπάρχει απάντηση και η τελετουργία τους θέλει τους πιστούς στα γόνατα… Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για μία πιο “δίκαιη” εξουσία, σκλαβώνει τον κόσμο, τον δηλητηριάζει με υποσχέσεις και τον κρατάει καθηλωμένο στην ακινησία της αδράνειας και της αιώνιας προσμονής.

Δεν υπάρχει ελευθερία στον κόσμο, εκτός απ’ αυτήν που φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι με τα χέρια μας.

Οι αναρχικοί που στήριξαν δημόσια τη συμμετοχή στο δημοψήφισμα, ομολόγησαν, ουσιαστικά, την αδυναμία τους να πιστέψουν στο όνειρο της αναρχίας. Η ρητορική του πολιτικού ρεαλισμού, που νοθεύει και δηλητηριάζει το άπιαστο και το υπερβατικό της αναρχίας, είναι αποτέλεσμα προσωπικών συνθηκολογήσεων και συμβιβασμών ενός κομματιού της αναρχίας, που ενηλικιώνεται και ιδεολογικοποιεί την ήττα του, καθώς ξεχνάει να ονειρεύεται το ακατόρθωτο. Μακριά από ψευτοδικαιολογίες και φθηνούς τακτικισμούς, η ψήφος των αναρχικών είναι αποτέλεσμα της συλλογικής αδυναμίας να αναπτυχθεί ένα οργανωμένο συγκρουσιακό αναρχικό κίνημα, που να προωθεί την επίθεση στο εδώ και τώρα. Ιδιαίτερα σήμερα, στην Ελλάδα, οι αναρχικοί μιλάνε περισσότερο για το πώς θα ήθελαν να ζήσουν, παρά ζούνε…

Το κομμάτι των αναρχικών που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην παράσταση του δημοψηφίσματος, στέκεται σίγουρα πιο συνεπές απέναντι στην ιστορία της αναρχίας. Αρκετοί, όμως, φαίνονται αγχωμένοι, μήπως η αποχή τους εξορίσει στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων. Είναι αλήθεια πως ο αναρχικός χώρος του σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την περιθωριακή νεανική υποκουλτούρα της αναρχίας της δεκαετίας του ’80. Αυτό είναι, από τη μία, προωθητικό, όταν μιλάμε για ποιοτική αναβάθμιση της πρακτικής θεωρίας και ανάπτυξη του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Απ’ την άλλη, όμως, είναι στενάχωρο, όταν βλέπουμε το ονειρικό της αναρχίας να οπισθοχωρεί στο όνομα του θλιβερού συμβιβασμού με τον πολιτικό ρεαλισμό.

Ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου επιθυμεί να αυτοπροβληθεί ως ένας επίσημος πολιτικός φορέας και ιδρώνει από το άγχος του να εμφανίσει πειστικές και ορθολογικές προτάσεις σωτηρίας του κόσμου. Είναι ενδεικτικό πως τα περισσότερα αναρχικά κείμενα που κυκλοφόρησαν, καλώντας σε αποχή από το δημοψήφισμα, διαπνέονταν από μια οικονομοκεντρική αντίληψη. Προτάσεις για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, για τη διαγραφή του χρέους, για την ανοικοδόμηση της παραγωγής, για το νόμισμα… Οικονομικά αντίδοτα και ορολογίες που θα ψώνιζε κανείς από τα ιδεολογικά ράφια της αριστεράς, κυκλοφορούν, τώρα, με αναρχικές ετικέτες.

Η παγίδα του πολιτικού ρεαλισμού θέλει να εγκαταλείψουμε το ονειρικό της αναρχίας και να αιχμαλωτιστούμε σε ξύλινες λέξεις, που τακτοποιούν τη ζωή μας σε πρόγραμμα και αριθμημένα βήματα εξέλιξης και “προόδου”.

Έτσι, οι “ενήλικοι” αναρχικοί προσδοκούν ότι οι τακτοποιημένες, πλέον, αναρχικές σκέψεις, που διαθέτουν οργάνωση και πρόγραμμα της μελλοντικής ζωής, θα γίνουν πιο αποδεκτές από την κοινωνία. Αυτό έχει μια δόση αλήθειας, καθώς το πλήθος αρέσκεται στο να γαντζώνεται από ετοιμοπαράδοτες λύσεις, προσχεδιασμένες προτάσεις σωτηρίας και σίγουρες εγγυήσεις. Το κοπάδι της μάζας βελάζει πάντα προς τον τσοπάνο του… «πες μας πού θα πάμε…», «δείξε μας το δρόμο», «οδήγησέ μας»…

Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε βελάζοντας…

Η ζωή δεν προσφέρει εγγυήσεις∙ υπάρχουν μόνο οι προκλήσεις της, που περιμένουν να αναμετρηθούν μαζί σου…

Δε χρειάζεται να αντιγράφουμε τους μηχανικούς της εξουσίας για να προτείνουμε τις δικές μας “επαναστατικές” λύσεις.

Η αναρχική αντιπρόταση του πολιτικού ρεαλισμού, μπαίνει, άθελά της, σ’ ένα διάλογο που η εξουσία έχει θέσει τους όρους. Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να αντιστρέψουμε τους οικονομικούς όρους και να προτάσσουμε επαναστατικές λύσεις ενός ριζοσπαστικού μοντέλου διαχείρισης της οικονομίας και της παραγωγής, ας διακόψουμε αυτόν το “διάλογο” οριστικά, επεξεργαζόμενοι ένα σχέδιο για την πλήρη αποσυναρμολόγηση και καταστροφή της οικονομίας.

Άλλωστε, όλες οι προτάσεις των οπαδών του πολιτικού ρεαλισμού είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Απ’ τη μία, το πλήθος των καταναλωτών της ελπίδας θα εκτιμήσει τις κοινωνικές αντιθεσμίσεις τους (κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια κ.ά.), που απαλύνουν λίγο τη φτώχεια τους, στις κρίσιμες, όμως, στιγμές των αποφάσεων, πάντα θα διαλέγει να εμπιστευτεί τους επαγγελματίες σωτήρες, τα κόμματα και τους πολιτικούς… Κι αυτό συμβαίνει όχι γιατί προφητεύουμε το μέλλον, αλλά γιατί η λογική του πολιτικού ρεαλισμού και οι κοινωνικές αντιθεσμίσεις, αντί να συνδεθούν με το όνειρο της αναρχίας και την ένοπλη πραγμάτωσή του, λειτουργούν ως βάλσαμο και καταπραϋντικό στον “ασθενή” λαό. Δεν τον ταρακουνάνε, δεν του ανατινάζουν τη νοοτροπία, μόνο τον ανακουφίζουν και του χαϊδεύουν τ’ αυτιά, θεωρώντας τον “αιώνια αδικημένο”.

Γι’ αυτό, ο “αιώνια αδικημένος” λαός εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν όχλος και να εμπιστεύεται τους επαγγελματίες γιατρούς και όχι τις εναλλακτικές θεραπείες.

Απ’ την άλλη, όλες σχεδόν οι προτάσεις του πολιτικού ρεαλισμού δείχνουν να αγνοούν τη διεθνή διάσταση της αναρχικής προοπτικής. Καταστρώνουν και επεξεργάζονται εναλλακτικά οικονομικά προγράμματα (κοινωνικοποίηση της παραγωγής δίχως μεσάζοντες, δωρεάν συγκοινωνίες), σα να πρόκειται να μπορούν αυτά να εφαρμοστούν σε μια “ελεύθερη” ζώνη, εντός της εξουσιαστικής αυτοκρατορίας.

Είναι δεδομένο πως, οποιαδήποτε απελευθερωτική απόπειρα περιοριστεί στα γεωγραφικά όρια μιας χώρας, είναι καταδικασμένη να δεχτεί την επίθεση από τη διεθνή συμμαχία της εξουσίας.

Κάθε εξεγερτικό εγχείρημα, κάθε αναρχική συνωμοσία εμπεριέχει ένα διεθνή χαρακτήρα διάχυσης, επιθυμώντας να μεταδοθεί σαν ιός που θα προσβάλλει όλες τις πτυχές της εξουσίας. Ο εθνοκεντρικός χαρακτήρας δεσμεύει τη σκέψη μας και την κρατά καρφωμένη σ’ ένα γραφικό αντιπολιτευτικό επίπεδο, που διαφημίζει τη δικιά του λύση “εθνικής σωτηρίας”. Σε συνδυασμό με τη λογική του πολιτικού ρεαλισμού, η υποταγή περιγράφεται αποκλειστικά ως μία στενά υλική συνθήκη, που περιορίζεται στη σφαίρα της οικονομίας.

Η αναρχία, όμως, δεν είναι το ρεκτιφιέ για τη “δίκαιη” οικονομική διαχείριση, αλλά ένας συνολικός τρόπος ζωής, που ανατινάζει τα είδωλα κάθε μορφής υποταγής και αποζητά ένα πιο ελεύθερο και καθαρό βλέμμα…

iv) Χαοτική μεταβλητή – ένα σχέδιο δίχως δίχτυ ασφαλείας

Οι άνθρωποι συνηθίζουν περισσότερο να ρωτάνε, περιμένοντας έτοιμες λύσεις, παρά ν’ αναζητούν οι ίδιοι τις απαντήσεις απ’ τον εαυτό τους.

Στην αγορά των ριζοσπαστικών ιδεολογιών, οι πιο δημοφιλείς είναι αυτές που καθησυχάζουν τις μάζες, προσφέροντάς τους ένα μελωδικό νανούρισμα με βολικές αλήθειες. Έτοιμες συνταγές σωτηρίας του κόσμου, που το “καλό” θριαμβεύει έναντι του “κακού”… Συνήθως, στις περισσότερες ιδεολογίες, όλοι περιμένουν τη μαγική στιγμή που ο λαός θα ενωθεί με τους επαναστάτες, θα εισβάλλει στα ανάκτορα της εξουσίας και θα τερματίσει τη δυναστεία του άδικου, οικοδομώντας τον επίγειο παράδεισο της κοινωνικής δικαιοσύνης…

Η ζωή, όμως, δεν είναι μία ενιαία αφήγηση. Οι καταστάσεις προκύπτουν, συχνά, ως αποτέλεσμα συνάντησης πολλών πιθανοτήτων. Ο μύθος του αδικημένου λαού που εξεγείρεται, παίρνει εκδίκηση από τους πλούσιους και αποκαθιστά τη δικαιοσύνη και την ισότητα στον αιώνα των αιώνων, μπορεί να ενθαρρύνει τις ελπίδες κάποιων, δεν απειλεί, όμως, την εξουσία.

Θέλουμε να εμβαθύνουμε τη σκέψη μας, να την απελευθερώσουμε από τις βολικές αλήθειες, να τη δοκιμάσουμε σε πιο αιρετικές διαδρομές, τολμώντας να κοιτάξουμε στο εσωτερικό μας, ούτως ώστε δίπλα στους ανοικτούς τάφους των δυναστών μας που θα εκτελέσουμε, να κηδέψουμε και τα εξουσιαστικά κατάλοιπα του ίδιου μας του εαυτού…

Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι…

Δεν έχουμε καμία πρόταση να καταθέσουμε προς το αγοραστικό κοινό που αναζητάει την ελπίδα. Δεν έχουμε απαντήσεις σε ερωτήματα που αναζητούν εγγυήσεις. Δεν ξέρουμε το μέλλον, ούτε μπορούμε να το περιγράψουμε με το δελεαστικό τρόπο ενός διαφημιστή που πουλάει την πραμάτεια του.

Γνωρίζουμε, όμως, με βεβαιότητα, ότι θέλουμε ν’ ανατινάξουμε το σύγχρονο τρόπο ζωής, προκαλώντας πάταγο. Δε χρειάζεται να ξέρεις τί θα γίνει αύριο, για να καταστρέψεις ένα σήμερα που σε κάνει να αιμορραγείς.

Ένα νοσηρό σήμερα, που μας στραγγαλίζει οικονομικά και μας κάνει να γονατίζουμε στους εκβιασμούς των τραπεζών, των πολυεθνικών, των αφεντικών και της αυτοκρατορίας του πλούτου.

Ένα παρόν, που ο δυτικός πολιτισμένος κόσμος μετατρέπει χώρες ολόκληρες σε ομαδικούς τάφους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κ.ά.).

Ένα σύστημα που μας συνθλίβει καθημερινά, ελέγχει τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας μέσα από οθόνες, μας μετατρέπει σε εθισμένους χρήστες της μαζικής ψηφιακής τεχνολογίας, μας μαθαίνει να είμαστε χαρούμενοι σκλάβοι, μας εξημερώνει για να θαυμάζουμε τους αφέντες μας και να θέλουμε να τους μοιάσουμε, μας εκπαιδεύει να μισούμε το διαφορετικό, μας επιτρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους επειδή μπορούμε να ψηφίζουμε και να καταναλώνουμε, καταστρέφει τη φύση, πείθοντάς μας ότι αυτή είναι η πρόοδος του πολιτισμού κι εμείς, σαν ευτυχισμένοι Σίσυφοι εξακολουθούμε να κουβαλάμε την πέτρα της σκλαβιάς μας και να θεωρούμε ότι αυτό είναι ζωή.

Ζούμε σε μια εποχή που μισούμε και γνωρίζουμε πως η ζωή είναι μια αλληλουχία μαχών και όχι μια λογιστική εξίσωση που αναζητάει τους λογιστές της για να δώσουν τη λύση.

Δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί για να υποσχεθούμε την κοινωνική γιατρειά. Η ελευθερία δεν έχει συνταγή∙ κατακτιέται μέρα με τη μέρα, καθώς βιώνεις την εμπειρία της. Τότε ανακαλύπτεις διαδρομές που, μέχρι σήμερα, μπορεί να μην είχες σκεφτεί.

Το ξέρουμε πως, για πολλούς, αυτά ακούγονται ανεύθυνα και αφαιρετικές ποιητικές υπερβάσεις, που δεν έχουν ανταπόκριση στην πραγματική ζωή. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι το σήμερα το γέννησαν τα τέρατα της λογικής και τα επιστημονικά εργαστήρια. Ας αναλογιστεί, λοιπόν, ο καθένας, πού βρίσκεται ο παραλογισμός, στην ψυχρή λογική ή στην ονειρική υπέρβαση…

Όπως και να’ χει, πρέπει να αποδεχτούμε κάτι… Η μαύρη αναρχία δε θα είναι ποτέ εύπεπτη από τις μάζες. Διαλέξαμε να μετράμε τη ζωή σε συναισθήματα και χρώματα και όχι σε χρόνια. Είναι δύσκολος ο δρόμος για όσους έχουν μάθει να ζουν με τον κυνισμό των ρεαλιστικών συμβιβασμών. Ήδη, ακούμε χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα για το πώς φανταζόμαστε το αύριο… Είναι γεγονός πως δεν ξέρουμε πώς θα “λειτουργήσει” ένα απελευθερωμένο αύριο. Γι’ αυτό ακριβώς θα είναι απελευθερωμένο∙ γιατί δε θα έχει οδηγίες χρήσης. Γιατί θα είναι γεμάτο πιθανότητες, ερωτήματα και αμφισβητήσεις. Εξάλλου, όποιος ψάχνει για σίγουρες απαντήσεις, σύντομα θ’ αναζητήσει την ασφάλεια της αυθεντίας και των ιερατείων της εξουσίας. Εμείς κρατάμε τις ερωτήσεις…

Φυσικά, δε μας ενδιαφέρει να χαθούμε μέσα σε υπερβατικούς στοχασμούς και να εξαντληθούμε σε υπαρξιακές αναζητήσεις, δίχως να τολμήσουμε να πράξουμε το αδύνατο.

Γι’ αυτό χρειάζεται να οργανώσουμε ένα σχέδιο. Το αναρχικό αντάρτικο πόλης έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την αναρχία από τις σκονισμένες σελίδες των βιβλίων και από τη θεωρία του αφηρημένου, στην πράξη, στη δημιουργία ανατρεπτικών γεγονότων. Αυτό είναι το δικό μας μπρα ντε φερ με την ιστορία.

Σήμερα, η αυτοκρατορία της εξουσίας κλονίζεται από τα οικονομικά της αδιέξοδα, τις εσωτερικές αντιπαλότητές της, τις εμπόλεμες ζώνες στην αραβική επικράτεια… Δε θέλουμε να καθοδηγήσουμε την αστάθεια του συστήματος προς ένα πρόγραμμα σωτηρίας, όπως υπόσχεται η αριστερά. Τα κοινωνικά γιατροσόφια έχουν πεθάνει. Αντίθετα, θέλουμε να χωθούμε μέσα στις αντιφάσεις του κοινωνικού αρχιπελάγους και να γίνουμε μία χαοτική μεταβλητή. Ένας φορέας αποσταθεροποίησης του συστήματος, με απρόβλεπτες προεκτάσεις. Επιθυμούμε, με τη δράση μας, τις ένοπλες επιθέσεις, τις εκτελέσεις, τις βόμβες, τις φωτιές, τα σαμποτάζ να εξαπλώσουμε την αταξία και να βραχυκυκλώσουμε το σύστημα. Οι πυροβολισμοί, τα θραύσματα των εκρήξεων, οι molotov που φωτίζουν τις νύχτες έχουν στόχο, εκτός από το να πλήξουν τον εχθρό, να ταράξουν τον ήσυχο ύπνο των βεβαιοτήτων της κοινωνίας. Σήμερα υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία, ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, ότι όλα είναι μάταια… Η οργάνωση του μπλοκ της μαύρης αναρχίας επιδιώκει να σπάσει αυτή τη συμφωνία. Η αποσταθεροποίηση που μπορούμε να επιτύχουμε μέσα από τις αντάρτικες επιθέσεις και τη συνολική αναρχική δράση, προκαλεί κενά ασφαλείας μέσα στο σύστημα. Μέσα στα κενά αυτά, μπορούν να γεννηθούν οι αρνήσεις ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο. Το διάστημα που χρειάζεται το σύστημα να θέσει τους διακόπτες του ξανά σε λειτουργία, μετά από μία επίθεση, παράγει στιγμές απελευθερωμένου χρόνου, που ο άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί χωρίς παρωπίδες και να δει πως ό,τι δεν έχει συμβεί, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Οργανωτικά, προκρίνουμε το σχηματισμό μικρών, ευέλικτων πυρήνων άμεσης δράσης, που χαρτογραφούν τη μητρόπολη, καταστρώνουν σχέδια, επιλέγουν τους στόχους και επιτίθενται.

Η επικοινωνία των επιθέσεων μέσω προκηρύξεων, λειτουργεί σαν κάλεσμα δράσης προς κάθε ενδιαφερόμενο και, παράλληλα, προσκαλεί και τους υπόλοιπους πυρήνες σε έναν ευρύτερο συντονισμό επιθέσεων. HFAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) στηρίζεται πάνω σ’ αυτό ακριβώς το οργανωτικό μοντέλο. Ούτε αρχηγοί, ούτε κεντρικές επιτροπές, ούτε αιώνια αναμονή μαζικής αφύπνισης, ούτε προσμονή ευνοϊκών συγκυριών.

Εμείς οι ίδιοι παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Ξέρουμε πως πολλοί θα αναρωτηθούν «και τί θα κερδίσετε με όλα αυτά;», «πώς θα πείσετε τις μάζες να κάνουν επανάσταση;»…

Την καλύτερη απάντηση την έδωσε πριν από έναν αιώνα, ο RenzoNovatore…

Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι!

Η δικιά μου έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό!

Όταν θα είσαστε έτοιμοι –ένας θεός ξέρει πότε– δεν έχω θέμα να βαδίσουμε αντάμα ένα κομμάτι της διαδρομής. Όταν όμως εσείς σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβεύουσα πορεία μου προς τη σπουδαία και ανυπέρβλητη κατάκτηση του τίποτα!

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF,

1/8/2015»

Newsorama.

Οι Τζιχαντιστές αποκεφάλισαν γυναίκες για πρώτη φορά με την κατηγορία της μαγείας!!

Newsorama.

Εμπρός! Στα αεροπλάνα…Μια σπάνια μαρτυρία !

Γερμανικά αεροσκάφη και αλεξιπτωτιστές πάνω από την Κρήτη, κοντά στον κόλπο της Σούδας

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί ως τώρα για τη μάχη της Κρήτης! Κάθε άνθρωπος που συμμετείχε είχε ή έχει να πει τη δική του ιστορία, όπως ο ίδιος τη βίωσε. Μια τέτοια ιστορία βρήκα σ” ένα σπάνιο βιβλίο, γραμμένη από ένα Γερμανό αξιωματικό, τότε διοικητή ενός τάγματος αλεξιπτωτιστών που συμμετείχε στις επιχειρήσεις στην Κρήτη.

Από νεαρή ηλικία ο Φρειδερίκος-Αύγουστος Φράιχερ φον ντερ Χάιντε (Friedrich August Freiherr von der Heydte) περιφρονούσε το Ναζιστικό Κόμμα, με μια απέχθεια που ήταν αμοιβαία. Ο Στρατάρχης Χέρμαν Γκέρινγκ (Reichsmarschall Hermann Göring), διοικητής της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας (Luftwaffe), τον χλεύαζε επειδή ήταν αφοσιωμένος καθολικός, αναφερόμενος σε αυτόν ως ο «αλεξιπτωτιστής-κομποσχοίνι».

Τέτοιο ήταν το επίπεδο της αντιπάθειας μεταξύ του Φον ντερ Χάιντε και του γερμανικού εθνικοσιαλιστικού κόμματος, που εάν δεν ήταν ένας εξαίρετος και τολμηρός στρατιώτης, ένας από τους λίγους επιτυχημένους ηγήτορες των γερμανικών δυνάμεων αλεξιπτωτιστών, θα μπορούσε κάλλιστα να αντιμετωπίσει ένα ναζιστικό εκτελεστικό απόσπασμα, πολύ πριν από το τέλος του πολέμου.

Ο Φον ντερ Χάιντε, ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Βαυαρίας και γεννήθηκε στο Μόναχο στις 30 του Μάρτη του 1907. Ο πατέρας του, ένας Φράιχερ (Freiherr, το ισοδύναμο ενός Βρετανού βαρόνου) είχε υπηρετήσει στον βασιλικό βαυαρικό στρατό και η μητέρα του ήταν γαλλικής καταγωγής. Και οι δύο ήταν ευσεβείς καθολικοί, την ευσέβεια των οποίων κληρονόμησε ο γιος τους, αφού ανατράφηκε έτσι, όταν γράφτηκε στην καθολική σχολή του Μονάχου.

Ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος, μετέτρεψε τελείως το σκηνικό στη Γερμανία και η αριστοκρατία διαλύθηκε με το τέλος της μοναρχίας. Ο Φον ντερ Χάιντε κατατάχθηκε σαν αξιωματικός του Ιππικού, όπως έκαναν όλοι οι αριστοκράτες εκείνης της εποχής.

Παράλληλα για ένα διάστημα, γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ σαν φοιτητής για να σπουδάσει νομικά και οικονομικά. Δεν συμπαθούσε τους κομμουνιστές, αλλά επιστρέφοντας στο Βερολίνο για μεταπτυχιακές σπουδές, συνάντησε ένα νέο εχθρό, τους εθνικοσοσιαλιστές ή αλλιώς, Ναζί! Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που οι διαπληκτισμοί του με αυτούς τους αναδυόμενους ακροδεξιούς, κατάληξαν σε καυγάδες με ανταλλαγές γροθιών για να υποστηρίξει τις φιλελεύθερες ιδέες του.

Αηδιασμένος με την άνοδο του Χίτλερ, άφησε το Βερολίνο και πήγε στη Βιέννη, όπου άρχισε διπλωματικές σπουδές στην προξενική ακαδημία της Βιέννης. Το 1934, ένα έτος μετά την τοποθέτηση του Χίτλερ στην θέση του καγκελαρίου, ο Φον ντερ Χάιντε έλαβε την αυστριακή υπηκοότητα και το 1935 εγκαταστάθηκε στην Ολλανδία, για συνέχιση σπουδών.

Την ίδια χρονιά, ανακλήθηκε στην υπηρεσία, όντας αξιωματικός του Ιππικού, διότι ο γερμανικός στρατός είχε αρχίσει ένα μυστικό πρόγραμμα νέας δομής δυνάμεων. Παρά το γεγονός ότι η Γκεστάπο, τον είχε χαρακτηρίσει αντι-Ναζί, γλύτωσε την «εκκαθάριση» διότι θεωρήθηκε ότι είχε το κατάλληλο «νεωτεριστικό πνεύμα», που ο Χίτλερ ήθελε να υπάρχει στις ένοπλες δυνάμεις. Άλλωστε ο Φύρερ ήθελε την αριστοκρατία στο πλευρό του!

Το 1937 το γερμανικό ιππικό, μετατράπηκε σε Όπλο τεθωρακισμένων και ο Φον ντερ Χάιντε βρέθηκε διοικητής ενός τάγματος αντιαρματικών, όταν ξεκίνησε η επιχείρηση κατάληψης της Πολωνίας. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις εισβολής στις Κάτω Χώρες, όπου τιμήθηκε με το σιδηρού σταυρό ανδρείας 1ης τάξεως.

Τον Αύγουστο του 1940, δήλωσε εθελοντικά να μετατεθεί στις αερομεταφερόμενες δυνάμεις στο επίλεκτο σώμα των αλεξιπτωτιστών και άρχισε την εντατική εκπαίδευση. Στη συνέχεια, στο βαθμό του λοχαγού, διορίστηκε σαν διοικητής του 1ου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών που ανήκε αντίστοιχα, στο 3ο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών.

Στ” απομνημονεύματά του, για τη μάχη της Κρήτης, γράφει για την εκπαίδευση των αλεξιπτωτιστών:
«Οι ιδεαλιστές, είναι η πιο δύσκολη πάστα ανθρώπων να τους χειριστεί κανείς. Πάρα πολλοί απ” απ” αυτούς που ανήκαν στη νεολαία του Χίτλερ και είχαν κορεστεί με εθνικιστικά συνθήματα, απέτυχαν να προσαρμοστούν στην τραχύτητα της εκπαίδευσης ενός αλεξιπτωτιστή, στη ζωή ενός στρατιώτη-μαχητή σε καιρό πολέμου. Ο ενθουσιασμός έχει αξία, μόνο όταν συνδυάζεται με γνώση, αντοχή, σκληρότητα και αυτοέλεγχο.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια του πολέμου είδα στρατιώτες να καταρρέουν κυριολεκτικά κάτω από την πίεση της μάχης. Και σ” όλες τις περιπτώσεις, ο τύπος του ανθρώπου που έγινε κομμάτια αντιμετωπίζοντας τη φρίκη του πολέμου ήταν ο μαλθακός ιδεαλιστής.

Οι φιλόδοξοι εθελοντές παρουσιάζουν επίσης προβλήματα διότι η επιθυμία τους να υπερτερούν έναντι των άλλων, τους κάνει ατομικιστές και δεν εμπνέονται από το πνεύμα μονάδας.»

Το καλύτερο είδος εθελοντών, ήταν κατά τη γνώμη του, οι άνθρωποι της περιπέτειας, αυτοί που θέλουν να ζουν τη ζωή τους έντονα και χωρίς μονοτονία, όπως ήταν άλλωστε και ο ίδιος.

Έξι μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1941 το Τάγμα του ήταν έτοιμο να μεταφερθεί στα νότια Βαλκάνια, (Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα). Προς το τέλος του μήνα, όλη η δύναμη αλεξιπτωτιστών, μεταφέρθηκε σιδηροδρομικά μέσω Ουγγαρίας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας (συμμάχων του άξονα) στην Ελλάδα. Το 3ο Σύνταγμα, δυνάμεως 600 ανδρών, μεταστάθμευσε τελικά στις 15 Μαΐου 1941 κοντά στο αεροδρόμιο της Τανάγρας.

Την επόμενη ημέρα, ο Φον ντερ Χάιντε, μαζί με τους άλλους διοικητές του Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών, παρακολούθησε την συγκέντρωση που είχε οργανωθεί από τον Στρατηγό Στούντεντ στο ξενοδοχείο της Μ. Βρετανίας στην Αθήνα. Εκεί για πρώτη φορά όλοι άκουσαν την αποστολή τους. Μόλις μπήκαν στην αίθουσα ενημέρωσης είδαν τον μεγάλο χάρτη, που είχε στηθεί! Ο ΑΝΣΚ ήταν η Κρήτη! Με καθαρή, δυνατή και ήρεμη φωνή ο Στούντεντ εξήγησε το σχέδιο ενεργείας. Το δικό του σχέδιο αεραποβατικής επίθεσης στην Κρήτη, για κατάληψη του νησιού! Είχε μελετήσει την κάθε λεπτομέρεια και είχε «παλέψει» για να γίνει αποδεκτό από την ιεραρχία.

Η Κρήτη βρισκόταν στα χέρια της βρετανικής συμμαχίας από το περασμένο Φθινόπωρο, και είχαν εγκατασταθεί συμμαχικά στρατεύματα, μετά την ιταλική επίθεση στην Ελλάδα. Το νησί που είχε μήκος 160 μίλια, βρισκόταν σε ίση απόσταση μεταξύ Αθήνας και ακτών της Αιγύπτου. Οι αεροδιάδρομοι που διέθετε η Κρήτη, επέτρεπαν στους Βρετανούς να ανεφοδιάζουν τα βομβαρδιστικά τους και να επιτίθενται στις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας, που ήταν ζωτικής σημασίας για την πολεμική προσπάθεια της Γερμανίας.

Παράλληλα τα λιμάνια της, ήταν ο «παράδεισος» για την βρετανικό βασιλικό ναυτικό, που θα μπορούσε να επιτίθεται σε κάθε γερμανική νηοπομπή που μετέφερε εφόδια για τα γερμανικά στρατεύματα στα νησιά του Αιγαίου και στη Βόρειο Αφρική. Η Κρήτη έπρεπε να καταληφθεί!
Πράγματι ο Στούντεντ είχε επιχειρηματολογήσει έντονα προς την ανωτάτη στρατιωτική διοίκηση για να εγκριθεί αυτό το σχέδιο, τη στιγμή που η γερμανική πολεμική μηχανή σχεδίαζε την εισβολή στη Ρωσία (που θα ξεκινούσε τον Ιούνιο του 1941). Πολλοί στρατηγοί δεν ήθελαν να σπαταλήσουν δυνάμεις αλλού. Τελικά το σχέδιό του εγκρίθηκε και ο ίδιος εξουσιοδοτήθηκε να υλοποιήσει το σχέδιο επιχειρήσεων «Mercury» (Ερμής), που αποτελούσε την πρώτη αεραποβατική επιχείρηση ευρείας κλίμακας στην στρατιωτική ιστορία.

O Φον ντερ Χάιντε και οι άλλοι αλεξιπτωτιστές Γερμανοί αξιωματικοί, άκουγαν προσεκτικά, καθώς ο στρατηγός Στούντεντ, αποκάλυπτε το σχέδιό του για την κατάληψη της Κρήτης. Το νησί θα δεχόταν ταυτόχρονες επιθέσεις σε 4 διαφορετικές περιοχές με το Σύνταγμα εφόδου να πέφτει στα δυτικά, προς εξασφάλιση του αεροδρομίου του Μάλεμε, το 2ο Σύνταγμα αλεξιπτωτιστών να καταλαμβάνει το Ρέθυμνο και το παραπλήσιο αεροδρόμιο και το 1ο Σύνταγμα να πέφτει στις Γούρνες και να καταλάβει το Ηράκλειο. Το 3ο Σύνταγμα, θα καταλάμβανε τα Χανιά.

Το 1ο Τάγμα του Φον ντερ Χάιντε, θα έκανε άλμα στην περιοχή των φυλακών της Αγιάς Χανίων, μια ανοικτή και εκτεθειμένη πεδιάδα, και στη συνέχεια θα εξασφάλιζε το δρομολόγιο που οδηγούσε από Χανιά προς Σούδα. Το 2ο Τάγμα θα έπεφτε ανατολικά των φυλακών της Αγιάς με σκοπό να απωθήσει τους Βρετανούς που κρατούσαν νοτιοδυτικά των Χανίων, το δεσπόζον ύψωμα του Γαλατά. Το 3ο Τάγμα είχε αποστολή να πέσει πρώτο και να εξασφαλίσει το δρομολόγιο Αλικιανού-Χανίων, γύρω από το οποίο υπήρχαν οπωρώνες, που έφταναν μέχρι τις φυλακές Αγιάς.

Μόλις ο Στούντεντ ολοκλήρωσε την παρουσίασή του και τις οδηγίες επιχειρήσεων, έδωσε το λόγο στον αξιωματικό πληροφοριών, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι στο νησί αμύνονταν 2 με 3 αδύναμες ελληνικές μεραρχίες και μια βρετανική δύναμη επιπέδου μεραρχίας, αποτελούμενη κυρίως από στρατεύματα Νεοζηλανδών υπό την διοίκηση του γνωστού Στρατηγού Φράιμπεργκ.
Ο αξιωματικός πληροφοριών πρόσθεσε την εκτίμηση που υπήρχε, ότι ο τοπικός πληθυσμός θα ήταν συμπαθής προς την γερμανική εισβολή και ότι μάλιστα υπήρχε ένα μυστικό δίκτυο ανταρτών που ήταν φιλικοί στους Γερμανούς και θ” αποκάλυπταν την ταυτότητά τους με την συνθηματική λέξη «Major Bock»! (Ταγματάρχης Μποκ). Πόσο όμως έπεσε έξω!

To βράδυ της 19 Μαΐου το τάγμα του Φον ντερ Χάιντε που αριθμούσε σε 120 άνδρες,, άρχισε την προετοιμασία για την ιστορική αεραποβατική επιχείρηση. Ένας από τους στρατιώτες του ήταν ο τότε διεθνούς φήμης παγκόσμιος πρωταθλητής πυγμαχίας, Μαξ Σμέλινγκ. Όπως περιγράφει ο Φον ντερ Χάιντε, ο Σμέλινγκ ήταν 35 ετών και ο μεγαλύτερος σε ηλικία οπλίτης-αλεξιπτωτιστής του τάγματος.

Μπορεί να ήταν πρωταθλητής κόσμου στην πυγμαχία, αλλά σαν αλεξιπτωτιστής ήταν ..απερίγραπτα λίγος, αν και ο διοικητής του προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την φυσική του δύναμη τοποθετώντας τον σαν στοιχειάρχη όλμων.

Την παραμονή της μάχης ο Σμέλινγκ παρουσιάστηκε στον διοικητή του, σταλμένος από το γιατρό του τάγματος, για ν” αναφέρει ότι ήταν άρρωστος με έντονη διάρροια! Επειδή ο ίδιος δεν ήθελε να θεωρηθεί ότι λιποψυχεί και ότι θέλει ν” αποφύγει τη μάχη, ο Φον ντερ Χάιντε τον συμβούλευσε, να δέσει καλά την αδιάβροχη στολή του αλεξιπτωτιστή ειδικά από..κάτω και να πέσει μαζί με τους υπόλοιπους αλεξιπτωτιστές.

Στις 4 τα ξημερώματα τα αεροσκάφη άρχισαν να απογειώνονται από την Τανάγρα. Από το αεροσκάφος του Φον ντερ Χάιντε, ήταν ο μοναδικός που είχε εμπειρία από μάχη και ήξερε τι τους περίμενε στην Κρήτη! Οι άλλοι ήταν ενθουσιώδεις, ιδεαλιστές, φιλόδοξοι νεαροί και δεν νοιάζονταν για τίποτα, σίγουροι ότι δεν θα αντιμετώπιζαν σοβαρή αντίσταση, όπως έγινε με την εισβολή στη Νορβηγία, Δανία και Ολλανδία. Έτσι τους είχαν προετοιμάσει για λόγους ηθικού! Όλοι τραγουδούσαν το εμβατήριο του Γερμανού αλεξιπτωτιστή:

«Πέτα σήμερα ενάντια στον εχθρό
Εμπρός στα αεροπλάνα, στ” αεροπλάνα
Σύντροφε, δεν υπάρχει πισωγύρισμα…»

Ο Φον ντερ Χάιντε και οι αλεξιπτωτιστές του, έπεσαν χωρίς να αντιμετωπίσουν αντίσταση τα ξημερώματα της 20 Μαΐου του 1941. Όπως κατέβαινε με το αλεξίπτωτό του προς τη γη, διέκρινε από ψηλά το χωριό του Αλικιανού και προσγειώθηκε αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή μια δεξαμενή νερού και μια συκιά. Κοίταξε το ρολόι του. Η ώρα ήταν 07.15. Έβγαλε από την τσέπη και άνοιξε ένα τουριστικό οδηγό της Κρήτης που είχε βρει σ” ένα περίπτερο στην Αθήνα, για να βεβαιωθεί ότι βρισκόταν κοντά στις φυλακές της Αγιάς, αντιπαραβάλλοντας τις φωτογραφίες με το τοπίο.

Γερμανοί αλεξιπτωτιστές κατά την προσγείωσή τους στην Κρήτη. Φαίνεται ότι ήταν άοπλοι και περίμεναν να βρουν τους φόρτους μάχης, τους γνωστούς «θερμοσίφωνες» για να πάρουν τον οπλισμό τους.
Ικανοποιημένος ότι ήταν στο σωστό σημείο, ο Φον ντερ Χάιντε και οι άνδρες του, άρχισαν να περπατούν στον σκονισμένο δρόμο που οδηγούσε από Αλικιανού προς Χανιά. «Οι ψυχολόγοι μπορεί να αναρωτιούνται, από που πηγάζει το αίσθημα της δύναμης και του κουράγιου, μόλις ένας αλεξιπτωτιστής προσγειώνεται σώος στο έδαφος», γράφει στ” απομνημονεύματά του ο Φον ντερ Χάιντε. «Είναι σαν το συναίσθημα της μέθης! Ο αλεξιπτωτιστής αισθάνεται μια ευφορία και πιστεύει ότι μπορεί να τα βάλει με οποιονδήποτε και να κάνει οτιδήποτε».

Ο Φον ντερ Χάιντε συγκέντρωσε και αναδιοργάνωσε τους άντρες του και άρχισε να επιτίθεται στα υψώματα που δέσποζαν της πόλης των Χανίων. Οι λόχοι του αναπτύχθηκαν και ενώ προχωρούσαν αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση με πυρά πολυβόλων. Η μάχη ξεκίνησε με πυρά και ελιγμούς ανάμεσα από ελαιόδεντρα προς το Μεγάλο Κάστρο.

Ομάδα Γερμανών Αλεξιπτωτιστών σε επιθετικό ελιγμό
Εγκατέστησε το σταθμό διοίκησης, σε μια χαράδρα και στις 10.30 άρχισε να λαμβάνει αντικρουόμενες αναφορές από τους διοικητές των λόχων του, που όμως υποδείκνυαν την ισχυρή γραμμή αντίστασης των βρετανικών τμημάτων. Δύο βρετανικά πυροβόλα εξουδετερώθηκαν μετά από λυσσαλέα μάχη σώμα με σώμα. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στον 1ο λόχο. Προωθήθηκε ο ίδιος με τον αγγελιαφόρο του εκεί και βρήκε το λόχο μέσα σε μια ρηχή χαράδρωση του εδάφους, καθηλωμένο από σφοδρά πυρά πολυβόλου.

Με έρπυση πλησίασε προσεκτικά και με τα κιάλια του εντόπισε 2 βρετανικά πολυβόλα, αποκρυμμένα ανάμεσα σε θάμνους δίπλα από ένα αγροτόσπιτο. Αμέσως έστειλε μήνυμα στον Σμέλινγκ να κάνει βολή με τους όλμους στον στόχο αυτόν. Μέσα σε λίγα λεπτά τα πολυβόλα σίγησαν.
Η βρετανική αντίσταση όμως εξακολουθούσε να είναι πολύ ισχυρή. Οι διοικητές των δύο λόχων 3ου και 4ου, είχαν τραυματισθεί άσχημα, καθώς προσπαθούσαν να προωθήσουν τους άνδρες τους στα Χανιά. Η αντίσταση δεν προερχόταν μόνο από στρατιώτες, αλλά και από πολίτες, άνδρες, γυναίκες ακόμη και παιδιά!

Μετά από λίγο ήλθε η αναφορά,ότι ο σταθμός διοίκησης του τάγματος είχε χτυπηθεί με πυρά πυροβολικού. Ένας ασύρματος καταστράφηκε και 2 στρατιώτες σκοτώθηκαν. Μόλις έφθασε εκεί είδε τον υποδιοικητή του κατακίτρινο, ένδειξη της αγριότητας της μάχης που εξελισσόταν γύρω τους.
Παρ” όλα αυτά, μέχρι το μεσημέρι όλοι οι ΑΝΣΚ (Αντικειμενικοί Σκοποί) του τάγματος είχαν καταληφθεί αλλά με μεγάλο τίμημα. Ένας σταθμός πρώτων βοηθειών είχε οργανωθεί κάτω από τα δέντρα και είχε ήδη γεμίσει από τραυματίες που περίμεναν τον γιατρό να τους δει. Ο Φον ντερ Χάιντε προσπάθησε να ενθαρρύνει τους τραυματίες και πήγε να τους μιλήσει.

Τότε είδε ένα τραυματία Άγγλο στρατιώτη. «Γονάτισα και μετακίνησα τα ξανθά μαλλιά του από το μέτωπό του» διηγείται. «Ένας νοσοκόμος, θεώρησε σωστό να ενημερώσει τον Βρετανό, ότι ήμουν ο διοικητής του τάγματος. Με τα έκπληκτα γαλανά μάτια του με κοίταξε για λίγο. «Ο πόλεμος τελείωσε για μένα κύριε..» είπε. «Ελπίζω ότι θα τελειώσει και για σας στο όχι τόσο μακρινό μέλλον».
Καθώς τέλειωνε η πρώτη ημέρα, οι αμυνόμενοι Βρετανοί, έκανα το παν για να απαγορεύσουν οποιαδήποτε γερμανική προσπάθεια για κατάληψη των Χανιών. Το πυροβολικό τους μάχης είχε ενισχυθεί και με το ναυτικό πυροβολικό που προερχόταν από τον στόλο τους, αγκυροβολημένο στη Σούδα. Τελικά οι σύμμαχοι επιχείρησαν αντεπίθεση αργά το απόγευμα. Οι μάχες εξελίχθηκαν σε αγώνα σώμα με σώμα και ήταν πολύ σκληρές!

Οι Γερμανοί κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν την αντεπίθεση και το υπόλοιπο της 20 Μαΐου πέρασε χωρίς κανένα άλλο σημαντικό επεισόδιο. Η επόμενη ημέρα, 21 Μαΐου, ήταν σχετικά ήσυχη και οι δύο αντίπαλοι, προσπαθούσαν με μικρά τμήματα να διεισδύσουν ό ένας στην αμυντική γραμμή του άλλου χωρίς να επιχειρούν επίθεση μεγαλύτερης κλίμακας. Ο Φον ντερ Χάιντε είχε εγκαταστήσει το τάγμα του καλά, και μπορούσε να παρατηρεί μπροστά του τα χωριά Περιβόλια και Πύργος, ενώ πίσω του είχε τα γαλάζια νερά του κόλπου της Σούδας.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο εναέριος ανεφοδιασμός σε όπλα και πυρομαχικά ανύψωσε το ηθικό των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, αν και τα έντονα και συνεχή πυρά που άκουγαν να προέρχονται από την περιοχή του Μάλεμε, τους έκανε να αντιλαμβάνονται τις δύσκολες στιγμές που περνούσαν οι συνάδελφοί τους εκεί.

Πράγματι το αεροδρόμιο του Μάλεμε καταλήφθηκε και εξασφαλίσθηκε από τους Γερμανούς στις 21 Μαΐου και αμέσως χρησιμοποιήθηκε για την μεταφορά ενισχύσεων με προσωπικό από την 5η Ορεινή Μεραρχία.

Στις 22 Μαΐου, οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές μαζί με τους ορεινούς καταδρομείς, απώθησαν την αντεπίθεση των Νεοζηλανδών και αυτή η ενέργεια, αποδείχτηκε το «σημείο στροφής» της μάχης της Κρήτης.

Με ένα αεροδιάδρομο να φέρνει εφόδια και ενισχύσεις στους Γερμανούς και με το φόβο μιας επικείμενης γερμανικής αποβατικής ενέργειας από Βορρά, οι Βρετανοί αποφάσισαν να υποχωρήσουν προς τα νοτιοανατολικά του νησιού, προετοιμαζόμενοι για εκκένωση! Λάθος εκτίμηση!

Την Κυριακή στις 25 Μαΐου 1941, το τάγμα αλεξιπτωτιστών του Φον ντερ Χάιντε βρισκόταν σε αμυντική διάταξη στα υψώματα νοτιοδυτικά από τα Περιβόλια και τον Πύργο, περιμένοντας την συνένωση με τα τμήματα του Μάλεμε για να ξεκινήσουν την επίθεση προς Χανιά.
Την ίδια ημέρα ο Στρατηγός Στούντεντ επέτυχε την διάθεση εξόδων βομβαρδιστικών κάθετης εφόρμησης, των γνωστών «Στούκα» (Stuka) παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις του στρατού ξηράς, που ήθελε οικονομία δυνάμεων λόγω της επικείμενης εκστρατείας κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 26 Μαΐου τα Στούκα άρχισαν να επιτίθενται. Το 1ο τάγμα αλεξιπτωτιστών προωθήθηκε προς τα Περιβόλια και την επόμενη ημέρα, 27 Μαΐου ο Φον ντερ Χάιντε επικεφαλής των ανδρών του, μπήκε στην πόλη .

Τα Χανιά θύμιζαν μια έρημη πόλη. Όλα ήταν κλειστά. Κανένας πολίτης δεν κυκλοφορούσε! Οι Βρετανοί και οι Νεοζηλανδοί είχαν αποχωρήσει και οι πολίτες κρύβονταν φοβούμενοι ή περιφρονώντας ίσως τους Γερμανούς.

Μόνο ο δήμαρχος Χανίων τους περίμενε για να παραδώσει την πόλη στον επικεφαλής αξιωματικό, προκειμένου ν” αποφύγει καταστροφές. Μόλις οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές που τον πρωτοσυνάντησαν του έδειξαν τον Φον ντερ Χάιντε, δυσκολεύτηκε να πιστέψει ότι αυτός ήταν ο διοικητής! Είδε μπροστά του ένα βρώμικο, αξύριστο και κουρελιασμένο άνθρωπο.

Μετά την παράδοση της πόλης των Χανίων, οργανώθηκε η ταφή των νεκρών αλεξιπτωτιστών του τάγματος. Ακριβή στοιχεία για τις απώλειες μάχης των γερμανικών δυνάμεων ποικίλλουν, αλλά έχει γίνει αποδεκτό ότι κυμαίνονται μεταξύ 6.500 και 7.500 άνδρες νεκροί και τραυματίες. Οι σύμμαχοι είχαν απώλειες γύρω στους 3.500 άνδρες (νεκροί και τραυματίες).
Παρά την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης «Ερμής», η κλίμακα των απωλειών ήταν τόσο μεγάλη και τρόμαξε τόσο πολύ τον Χίτλερ, που από τότε αποφάσισε να μην επιχειρήσει ξανά τέτοια μαζική αεραπόβαση.

Γράφει ο Φον ντερ Χάιντε:
«Ο στρατηγός Στούντεντ μας επισκέφθηκε αμέσως μετά την παράδοση των Χανίων. Μόλις είχαν περάσει 14 ημέρες από τότε που τον είχα δει στην Αθήνα. Είχε αλλάξει ορατά. Φαινόταν πολύ πιο σοβαρός και πιο επιφυλακτικός. Τίποτα επάνω του δεν έδειχνε ότι χαιρόταν για τη νίκη και ότι ήταν υπερήφανος για την επιτυχία του τολμηρού σχεδίου του. Το κόστος της νίκης αποδείχτηκε παρά πολύ μεγάλο φορτίο γι΄αυτόν.
Μερικά από τα τάγματα αλεξιπτωτιστών, είχαν χάσει όλους τους αξιωματικούς τους και σε αρκετούς λόχους είχαν μείνει μόνο λίγοι άνδρες ζωντανοί.
Η μάχη της Κρήτης αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι ήταν η αρχή προς το άνοιγμα μιας μεγάλης τραγωδίας που έφτασε στο αποκορύφωμά της στο Ελ Αλαμέιν και στο Στάλινγκραντ. Για πρώτη φορά εκεί, στην Κρήτη, στάθηκε απέναντί μας ένας γενναίος και ανελέητος αντίπαλος σ” ένα πεδίο μάχης που τον ευνοούσε.
Στην περίπτωσή μας τα πράγματα πήγαν καλά για μας, αλλά φάνηκε σαν θαύμα το ότι αυτή η επικίνδυνη επιχείρηση πέτυχε! Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε! Η επιτυχία ήλθε ξαφνικά σε μας, τη στιγμή που είχαμε πάψει να ελπίζουμε για πιθανότητα επιτυχίας.
Η αναφορά μου προς τον στρατηγό ήταν συνοπτική και σαφής. Σε απάντηση των ερωτήσεών του του ανέφερα τις εμπειρίες μας κατά την επίθεση και για τις απώλειές μας. Οι απώλειες προκλήθηκαν από πολλούς και διαφόρους λόγους μεταξύ των οποίων ο κυριότερος ήταν η απειρία των αλεξιπτωτιστών σε αεραποβατικές επιχειρήσεις.
Για πολλούς η μάχη της Κρήτης ήταν η πρώτη γεύση ενεργού δράσης και για τους περισσότερους, αυτό το άλμα ήταν το πρώτο τους επιχειρησιακό άλμα εναντίον του εχθρού. Η εκπαίδευση των αξιωματικών δεν ήταν επαρκής στις αεραποβατικές επιχειρήσεις και δυστυχώς η ανδρεία, αποδείχτηκε ότι δεν κάλυπτε την έλλειψη γνώσεων.
Όταν τελείωσα, ο στρατηγός Στούντεντ μου έδωσε το χέρι του και έσφιξε το δικό μου για κάποια λεπτά. «Ευχαριστώ» είπε απλά! Αλλά αυτή η λέξη και η δυνατή χειραψία του, ήταν υπεραρκετά για μένα»

Ο βαρόνος Φον ντερ Χάιντε τιμήθηκε με τον Σταυρό των ιπποτών του σιδηρού σταυρού για την ηγεσία του και την καρτερία του κατά τη διάρκεια της μάχης και προήχθη στο βαθμό του ταγματάρχη. Το τι απέγινε μετά, μπορείτε να το διαβάσετε στην βιογραφία του. Ίσως ήταν από τους πολύ λίγους «καθαρούς» στρατιώτες.

Η μάχη της Κρήτης χάθηκε για τους συμμάχους από τακτικά κυρίως λάθη. Οι δυνάμεις που συμμετείχαν και από τις δύο πλευρές ήταν δυσανάλογες της ήττας.

Νεκρός Γερμανός αλεξιπτωτιστής κατά τη μάχη της Κρήτης
Οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές όχι μόνο δεν βρήκαν συμπαθή πληθυσμό ή φιλικούς αντάρτες, όπως τους είχαν ενημερώσει, αλλά αντιμετώπισαν μια παλλαϊκή αντίσταση όπου γέροι, νέοι, γυναίκες, παιδιά, παπάδες και καλόγεροι, πολέμησαν με ό,τι είχαν διαθέσιμα, από παμπάλαια όπλα μέχρι κασμάδες πιρούνες και δρεπάνια! Πολέμησαν ακόμη και με μαγκούρες και με πέτρες. Τους ξάφνιασαν!

Ένοπλο τμήμα Κρητικών, οργανωμένο από τη χωροφυλακή για την συμμετοχή τους στην άμυνα του νησιού.
Η αντεκδίκηση ήλθε λίγο αργότερα από τους χιτλερικούς με καταστροφές χωριών και μαζικές εκτελέσεις. Φανερώθηκε μονομιάς η βαρβαρότητα των Ναζί.

                                                                                                          Ήταν έγκλημα να πολεμάς για την πατρίδα σου, όπως λέει η ανακοίνωση των Ναζί.
Η αντίσταση στο νησί δεν σίγησε αλλά φούντωσε και θέριεψε. Οι μαζικές συλλήψεις και οι εκτελέσεις δεν φόβισαν τον λαό. Τουναντίον τον συσπείρωσαν περισσότερο. Τα μετέπειτα γεγονότα το επιβεβαιώνουν. Οι χιλιάδες σταυροί των νεκρών Γερμανών αλεξιπτωτιστών και άλλων στρατιωτών στο Μάλεμε το μαρτυρούν.

Να πώς περιγράφει ένας άλλος Γερμανός αξιωματικός των αλεξιπτωτιστών ένα περιστατικό στην περιοχή Γαλατά Χανίων, όπου πραγματοποιήθηκε και η κυρία προσπάθεια των Γερμανών:

«Στὸ λιγοστὸ φῶς τῆς ἡμέρας θυμᾶμαι ποὺ  πετάχθηκε σὰν ἀγρίμι μέσα ἀπὸ τοὺς ἀγκαθωτοὺς θάμνους, σὰν ἀστραπή, μιὰ λεβεντόκορμη σιλουέτα, στὰ μαύρα ντυμένη, μὲ ψηλὲς μπότες καὶ σαρίκι στὸ κεφάλι, ποὺ δίχως καθυστέρηση φύτεψε μὲ τὸ γερμανικὸ αὐτόματο, ποὺ κρατοῦσε, πέντε σφαῖρες στὸ στομάχι δύο ἀλεξιπτωτιστῶν.

Πρὶν προλάβουμε νὰ ἀντιδράσουμε, ἔπεσε κάτω, γλιστρώντας σὰν φίδι μέσα στοὺς θάμνους μὲ δαιμονισμένη ταχύτητα. Ἀντιδρῶντας γρήγορα, τὸν κυκλώσαμε καὶ προσπαθήσαμε νὰ τὸν ἐξουδετερώσουμε. Ὅταν ἔφθασα κοντά του δὲν εἶχε ἀκόμα πεθάνει. Τὰ μάτια του ἀνοικτά, κατάμαυρα, λὲς καὶ φοβέριζε τὸν ἐρχομὸ τοῦ θανάτου, ὅμως ὅλο σχεδὸν τὸ κορμί του ἦταν χτυπημένο ἀπὸ τὰ θραύσματα τῆς χειροβομβίδας.

Τὸν σήκωσα καὶ ἀκούμπησα τὴν πλάτη του στὸν κορμὸ μιᾶς χοντρῆς ἐλιᾶς. Εἰλικρινὰ μὲ εἶχε συναρπάσει ἡ τακτικὴ ποὺ μαχόταν. Θὰ ἦταν περίπου 18 χρονῶν. Πρὶν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιὰ μέσα στὰ μάτια τὸ στοχασμό μου καὶ χαμογέλασε. Ξαφνιάστηκα. Δὲν ξέρω ἄν χαμογελοῦσε σὲ μένα ἤ στὸν θάνατο, ποὺ φτερούγιζε γιὰ νὰ τὸν πάρει. Σήκωσε μὲ κόπο τὸ δεξί του χέρι, πῆρε ἀπὸ τὸ λαιμό του ἕνα σταυρό ποὺ κρεμόταν, τὸν φίλησε κι ἔγειρε τὸ κεφάλι πλάγια, ξεψυχώντας μὲ καρφωμένο στὰ χείλη του τὸ χαμόγελο.

Ὅμως, ἡ ἔκπληξή μου ἔμελλε νὰ κορυφωθεῖ, ὅταν τραβῶντας τὸ σαρίκι του γιὰ νὰ τὸν ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκαν ἀπ’ τὸ κεφάλι του μισὸ μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Τότε μόνο κατάλαβα πὼς ἦταν γυναῖκα. Βουβάθηκα.

Ἦταν κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Ἔνοιωσα στὸ λαιμό μου ἕναν κόμπο νὰ μὲ πνίγει. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συνειδητοποίησα ὅτι ἡ μοίρα τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν θὰ ‘ ταν πολὺ δύσκολη στὴν Κρήτη. Ἔφυγα, ἀφήνοντας τὴ σκέψη μου κάτω ἀπὸ τὴ γέρικη ἐλιά, κοντὰ στὴ νεκρὴ κοπέλα».

Πράγματι για πολλούς απ” αυτούς τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές, δεν υπήρξε όχι μόνο πισωγύρισμα, όπως έλεγε το εμβατήριο τους, αλλά ούτε γυρισμός.

Newsorama.

Τουλάχιστον 69 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια επίθεσης σε χωριά της επαρχίας Κατσίνα της βορειοδυτικής Νιγηρίας…
σύμφωνα με Νιγηριανούς αξιωματούχους και αυτόπτες μάρτυρες.

Οι επιτιθέμενοι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, επέβαιναν σε μοτοσικλέτες και εισέβαλαν στα χωριά υπό το φως του ήλιου, σκοτώνοντας αδιακρίτως όποιον πολίτη συναντούσαν.
Δεν έχει γίνει γνωστό ποιος είναι υπεύθυνος για την επίθεση. Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, πολλοί εκ των δραστών ανήκαν στην εθνότητα των Φουλάνι, κάτι που όμως ισχύει και για πολλά από τα θύματά τους.

Newsorama.

«Τα ακραία και σκληρά μέτρα, η ιδεολογία της φυλετικής ανωτερότητας, η αρχή της συλλογικής ενοχής, η αρχή της μηδενικής ανοχής…
απέναντι σε φαινόμενα μη συμμόρφωσης στην κατοχική βούληση, και γενικότερα του καθεστώτος, ήταν η πεμπτουσία της ναζιστικής βίας».

Η συνομιλία με τον καθηγητή Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Αθανάσιο Γκότοβο, ο οποίος μελέτησε τα αρχεία του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας και της Βέρμαχτ, στις πόλεις Κόμπλεντς και Φράιμπουργκ, ρίχνει φως και αναζητά τα αίτια της ναζιστικής θηριωδίας και στην Ήπειρο.

Η περίοδος από τις 10 Ιουλίου έως και τις 3 Οκτώβριου 1943, οπότε έγινε το ολοκαύτωμα των Λιγκιάδων, θεωρείται η πιο αιματοβαμμένη στην Ήπειρο.
Η 1η Μεραρχία ορεινών καταδρομών Εντελβάις, μετά την εισβολή στην Πολωνία, τη Γάλλια και την επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, τον Μάρτιο του 1943, φεύγει από τον Καύκασο με τρένα και φτάνει στη Βαλκανική.

Οι εντολές, αρχικά, ήταν να καταστρέψουν στο Μαυροβούνιο το ανταρτικό κίνημα του Τίτο. Στο τέλος Ιουνίου αρχίζει η κάθοδος της Εντελβάις στην Ήπειρο, προκειμένου να αποτραπεί μία απόβαση των συμμάχων στη Δυτική Ελλάδα, όπως είχαν πληροφορίες σύμφωνα, με τα στρατιωτικά έγγραφα.

Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο Κομμένο της Άρτας, τους Λιγκιάδες και τη Μουσιωτίτσα των Ιωαννίνων, στο Ζαγόρι, στο Πωγώνι, στην Παραμυθιά, στα 25 χωριά του κάμπου του Φαναρίου στη Θεσπρωτία, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές της Ηπείρου, συγκαταλέγονται στις εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις ακραίας εγκληματικής βίας.

Η απάντηση στο «γιατί» είναι ότι τα αντίποινα ήταν το στοιχείο μιας σχεδιασμένης πολιτικής τρομοκράτησης και όχι ξέσπασμα θυμού, ούτε ατομικές υπερβάσεις Γερμανών αξιωματικών.

Όπως επισημαίνει ο κ. Γκότοβος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στόχος της Βέρμαχτ ήταν να κάμψει την αντίσταση, ασκώντας τρομοκρατία, αλλά και προωθώντας διχασμό των πολιτών, μέσω του αυξανόμενου «κόστους» των σαμποτάζ, με εκτελέσεις αμάχων.

«Επιχείρησαν να προκαλέσουν επεισόδια μεταξύ των δύο αντιστασιακών οργανώσεων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, αλλά και τη δημιουργία ρήγματος, ανάμεσα στον πληθυσμό και στους αντάρτες που έκαναν τα σαμποτάζ» αναφέρει ο καθηγητής και προσθέτει: «Στα γερμανικά αρχεία, οι δολοφονικές πράξεις, παρουσιάζονται πάντοτε ως μάχες με αντάρτες και οι νεκροί εμφανίζονται στις εκθέσεις, ως «απώλειες του εχθρού».

Οι δολοφονημένοι άμαχοι παρουσιάζονται στις υπηρεσιακές εκθέσεις των μονάδων είτε ως αντάρτες, είτε ως συνεργοί των ανταρτών. Η φράση «εκτελέσεις αμάχων ως αντίποινα» δεν εμφανίζεται ούτε στις διαταγές προς τις στρατιωτικές μονάδες, ούτε στις υπηρεσιακές εκθέσεις τους.

Εκτελέσεις αμάχων, όπως είπαμε, γίνονται, αλλά εγγράφονται ψευδώς ως απώλειες του εχθρού στο πλαίσιο εκκαθαριστικών επιχειρήσεων».

Στην αναφορά της μεραρχίας Εντελβάις προς το Γενικό Επιτελείο της Βέρμαχτ σημειώνεται: «Από το χωριό Λιγκιάδες και τα υψόμετρα 1.015 και 1.277 ασθενής αντίσταση του εχθρού. Πενήντα πολίτες εξοντώθηκαν.

Οι Λιγκιάδες αποτεφρώθηκαν. Λάφυρα, 20 μουλάρια». Στη λακωνική αυτή αναφορά της Μεραρχίας δεν αποδίδονται τα ακριβή γεγονότα. Στο μαρτυρικό χωριό Λιγκιάδες, σήμερα, 70 χρόνια μετά τη θηριωδία, κατά το προσκλητήριο των νεκρών ακούγονται τα ονόματα από 34 βρέφη και παιδιά, 37 γυναίκες ηλικίας 30 έως 64 ετών και 11 ηλικιωμένων.

Το αρχειακό υλικό αναφέρεται και στη θηριωδία στη Μουσιωτίτσα, όπου 152 άτομα συνολικά εκτελέστηκαν από στρατιωτικό τμήμα της 1ης Μεραρχίας, στις 25 Ιουλίου και στις 27 Αυγούστου του 1943, χωρίς να υπάρχει στρατιωτική διαταγή ή έγκριση της εκτέλεσης από υπερκείμενη στρατιωτική αρχή.

Στις γραπτές αναφορές της Μεραρχίας οι εκτελέσεις εμφανίζονται ως «απώλειες του εχθρού» και ο άμαχος πληθυσμός που εκτελέστηκε, ανάμεσα τους παιδιά και άτομα τρίτης ηλικίας, ως «αντάρτες».

Οι διαταγές και οι οδηγίες, που έχει ετοιμάσει η διοίκηση της 1ης Μεραρχίας για τις μονάδες που συμμετέχουν στην καταστροφή, περιλαμβάνουν εφαρμογή της διαταγής του Χίτλερ, «μια μνημειώδη για το εγκληματικό πνεύμα διαταγή, στην οποία αναφέρεται ρητά ότι η ζωή στις κατεχόμενες περιοχές δεν αξίζει τίποτε»!

Πρόκειται για την υπ” αρ. 002060/16.9.1941 διαταγή του Γενικού Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, που υπογράφεται από τον στρατηγό Kάιτελ και αφορά την αντιμετώπιση της αντίστασης στις χώρες, που είχε κατακτήσει η Βέρμαχτ:

«…Τα μέχρι τώρα ληφθέντα μέτρα για την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής εξέγερσης αποδείχθηκαν εν γένει αναποτελεσματικά. Ο Φύρερ διέταξε ότι από τώρα και στο εξής θα γίνεται παντού χρήση των πλέον αυστηρών μέτρων, προκειμένου να εξουθενωθεί σε συντομότατο χρονικό διάστημα αυτό το κίνημα.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο, ο οποίος εφαρμόστηκε πάντοτε με επιτυχία στη ιστορία της εξάπλωσης της ισχύος από μεγάλους λαούς, μπορεί να εμπεδωθεί η ησυχία. Σχετικά με το ζήτημα αυτό ισχύουν οι παρακάτω οδηγίες:

α) Σε κάθε περίπτωση αντίστασης κατά των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, και ανεξάρτητα από το πώς είναι κάθε φορά οι πραγματικές περιστάσεις, η αντίσταση πρέπει να αποδίδεται σε κομμουνιστικά αίτια.

β) Προκειμένου να παταχθεί η αντίσταση εν τη γενέσει της, πρέπει στην πρώτη κιόλας περίπτωση, χωρίς χρονοτριβή, να γίνει χρήση των πιο σκληρών μέσων για να εμπεδωθεί το κύρος των κατοχικών δυνάμεων και να προληφθεί η εξάπλωση του φαινομένου.

Ως προς αυτό, δέον να ληφθεί υπόψη ότι η ανθρώπινη ζωή στις εν λόγω χώρες δεν σημαίνει απολύτως τίποτε και ότι το αποτρεπτικό αποτέλεσμα επιτυγχάνεται μόνο μέσω ασυνήθιστης σκληρότητας.

Ως αντίποινο για την απώλεια ζωής ενός Γερμανού στρατιώτη πρέπει, γενικά σ” αυτές τις περιπτώσεις, να θεωρείται λογική η εκτέλεση 50-100 κομμουνιστών. Ο τρόπος της εκτέλεσης πρέπει να ενισχύει το αποτρεπτικό αποτέλεσμα».

Ο διοικητής της 1η Μεραρχίας στην Ήπειρο, στρατηγός Φον Στέτνερ, στις 13.9.1943 εξέδωσε επίσημη διαταγή προς τις μονάδες του, σύμφωνα με την οποία «πάσα απόπειρα κατά της ακεραιότητος εναντίον Γερμανού στρατιώτου συνεπάγεται τον θάνατον δέκα Ελλήνων πολιτών».

Από τη μελέτη των γερμανικών αρχείων προκύπτει ότι το καθεστώς της εποχής είχε ισχυρά στερεότυπα και προκαταλήψεις που οδήγησαν στη «λύση» της εξαφάνισης των Εβραίων, αλλά παράλληλα έκαναν και φυλετικό διαχωρισμό μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Πίστευαν ότι υπάρχουν καθαρές φυλές και φυλές με μικρές η μεγάλες αναμείξεις.

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Αθ. Γκότοβος, υπάρχει για τους κατοίκους των Βαλκανίων, και τους Έλληνες θεωρία, η οποία τους κατατάσσει ανάμεσα στους «μη καθαρούς λαούς». Η θεωρία αυτή άρχισε να αναπτύσσεται μετά τη μάχη της Κρήτης και οι Γερμανοί κατακτητές αρχίζουν να δείχνουν ένα πολύ επιθετικό πρόσωπο, προς την Ελλάδα.

Για τους Έλληνες, τα γερμανικά αρχεία παραθέτουν τη θεωρία ότι είναι ένα είδος μιγάδων της Ανατολικής Μεσογείου και ότι δεν είναι απόγονοι της αρχαίας ελληνικής φυλής. Ουσιαστικά υιοθέτησαν τη θεωρία του Αυστριακού Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ για τη φυλετική καταγωγή των Νεοελλήνων.

Μεγάλος ιδεολόγος στο φυλετικό ζήτημα, πατέρας αυτής της θεωρίας, ήταν γνωστός ναζιστής Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο στην δίκη της Νυρεμβέργης και εκτελέστηκε.

Με συντηρητικούς υπολογισμούς, τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στην Ήπειρο, από το καλοκαίρι του 1943 έως τον Οκτώβριο του 1944, ανέρχονται στους 5.000 εκτελεσθέντες, ανάμεσα τους 2.800 Εβραίοι.

Τα σπίτια που λεηλάτησαν και παρέδωσαν στις φλόγες είναι 4.000, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι κάηκαν ολοσχερώς πολλά χωριά του Ζαγορίου. Ελάχιστα είναι τα χωριά στην Ήπειρο που δεν έγιναν στόχος εκκαθαριστικών επιχειρήσεων, είτε γιατί ήταν απομακρυσμένα από τους οδικούς άξονες, ή δεν είχαν αντάρτες του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών απέστειλε, μέσω της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα, στη γερμανική Δικαιοσύνη περίπου 800 υποθέσεις που αφορούσαν εγκλήματα πολέμου, από όργανα του γερμανικού κράτους κατά τη διάρκεια της κατοχής. Καμία από αυτές τις υποθέσεις δεν έφτασε στο ακροατήριο και όλες τέθηκαν στο αρχείο.

Newsorama.

Σωστά απύδισε το πρωί ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος (στο Mega) με τον…θρασύτατα προκλητικό βουλευτή Κυκλάδων της ΝΔ(αυτη την εποχή Υπουργού…Εργασίας)
Γ.Βρούτση όταν άκουσε να του λέει οτι η ανεργία αυξήθηκε μόλις…μία μονάδα(τη στιγμή που οι ανεργοι έχουν ξεπεράσει το 1 εκ.300 χιλ και ανεβαίνουμε καλπάζοντας…). «Ας κλείσουμε εδώ την συνέντευξη γιατί αυτά είναι τρελά πράγματα» του είπε ο Ιορδάνης – που αν ηταν σε άλλο κανάλι μάλλον θα του έκοβε και καμμιά σφαλιάρα να συνέλθει ο τύπος αυτός – που νομίζει οτι επειδή του δώσανε (με κάποια…κομματικά κριτήρια) «μια καρέκλα» μπορεί να λέει και να κάνει ό,τι θέλει σαν να είναι «ο πάπας».Η αλλαζονεία – γενικά – ξεχειλίζει σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα. Αλήθεια απο πού την βρήκαν; Πίστεψαν άραγε οτι επιτελούν (κάποιο μεσσιανικό) ρόλο «σωτήρα» εν είδει «ιησού χριστού»; Οπως η 17Ν αποφάσιζε και εκτελούσε γιατί έτσι θεωρούσε οτι ήταν «δίκαιο και σωστό»(η ο Ε.Α. ή οι «πυρήνες» κλπ).Εδω έχουμε «εκτελέσεις τύπου Νταχάου»-μιας ολόκληρης κοινωνίας(μάλλον επειδή δεν τους πήραμε ακόμη στα…χαστούκια και τις κλωτσιές το θεωρούν ως…συγκαταβαση). Η ΧΑ είναι ακόμη…τσικό μπροστά τους.

Newsorama.

Βασικό σημείο της προκύρηξης είναι οι ευθείες απειλές της συζύγου του ιδιοκτήτη της ταχυμεταφορικής αλλά και μαρτύρων στη δίκη των «Πυρήνων της Φωτιάς». «Ας μην ξεχνάνε ότι τουλάχιστον παλιά οι καταδότες φορούσαν κουκούλα ενώ τώρα έχουμε τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους.» αναφέρει χαρακτηριστικά. Επιπλέον αναφέρουν ότι η επίθεση έγινε καθαρά ως πράξη εκδίκησης…
Διαβάστε την προκήρυξη που δημοσιεύτηκε στο Indymedia
«ΕΠΕΙΔΗ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ…
Στις 10 Μαρτίου πράξαμε το αυτονόητο. Μετουσιώσαμε τις υποσχέσεις μας για εκδίκηση σε πράξη. Τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στην είσοδο των γραφείων της εταιρείας ταχυμεταφορών swift-mail στο Παγκράτι. Οι λόγοι για αυτή μας την επίθεση είναι απλοί και ξεκάθαροι. Η Ρεκλείτου Φωτεινή η οποία είναι η γυναίκα του ιδιοκτήτη της συγκεκριμένης ταχυμεταφορικής και εργάζεται στο συγκεκριμένο κατάστημα, την 1 Νοεμβρίου του 2010 με την μικροαστική και αστυνομική περιέργεια που την διακατείχε άνοιξε ένα δέμα το οποίο είχαν αφήσει οι σύντροφοί μας εκεί για να αποσταλεί στην πρεσβεία του Μεξικό. Η περιέργειά της οδήγησε στον τραυματισμό της. Στη συνέχεια ως γνήσια ρουφιάνα ειδοποίησε τους μπάτσους δίνωντας αναλυτική περιγραφή για το ποιός το άφησε και προς τα που κατευθύνθηκε. Εξαιτίας της ρουφιανιάς της κινητοποιήθηκαν δεκάδες μπάτσοι οι οποίοι απέκλεισαν την περιοχή και περικύκλωσαν τους συντρόφους μας με αποτέλεσμα να τους συλλάβουν.

Από εκείνη την μέρα η Ρεκλείτου ανήκει στην μαύρη λίστα του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης. Η αξιοπρέπειά μας δεν μας αφήνει ποτέ να ξεχνάμε τους ρουφιάνους. Ας καταλάβει λοιπόν το συγκεκριμένο υποκείμενο ότι αυτό ήταν απλώς ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα με αποδέκτη όλους τους μάρτυρες κατηγορίας των δικαστηρίων την Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς που θα σηκώσουν το δάκτυλο και θα «αναγνωρίσουν» τους «ενόχους». Ας μην ξεχνάνε ότι τουλάχιστον παλιά οι καταδότες φορούσαν κουκούλα ενώ τώρα έχουμε τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους.
Δεν είναι πολύς ο καιρός που άλλοι σύντροφοι έσπασαν στο ξύλο έναν άλλο μάρτυρα κατηγορίας της προηγούμενης δίκης της ΣΠΦ. Μιλάμε για τον ξυλοδαρμό του χαπάκια μπάτσου της αντιτρομοκρατικής Μουρδουκούτα στην Καλλιθέα. Επίσης πριν ενάμιση μήνα περίπου, καταστράφηκε στα Εξάρχεια το μαγαζί «το καφετί» ενός άλλου ρουφιάνου που είχε κάνει μύνηση και ζητούσε χρηματική αποζημίωση από φυλακισμένο σύντροφο της Συνομωσίας.
Κάθε αναγνώριση και κάθε καταδοτική μαρτυρία δεν θα λησμονείται.
Ας είμαστε ξεκάθαροι… Όσοι ρουφιάνοι, μπάτσοι, δικαστές και δεσμοφύλακες έχουν βλάψει ή προσβάλλει τους συντρόφους μας να ξέρουν ότι δεν θα ξεχαστούν όσος καιρός και να περάσει. Κάποια νύχτα θα δεχτούν την ανεπιθύμητη για αυτούς επίσκεψή μας με σφαίρες, με βόμβες, με σιδερογροθιές…
Τους τελευταίους μήνες γίνεται μια προσπάθεια από την πλευρά των μπάτσων και των media να πολεμήσουν το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης. Με αφορμή διάφορες συλλήψεις, μιλάνε για την εξάρθρωση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Ας γίνει αυτή η επίθεση άλλη μια διάψευση στις εκτιμήσεις τους. Όπως έχει ειπωθεί, η Συνωμοσία δεν είναι απλά μια οργάνωση αλλά μια ιδέα και οι ιδέες ούτε εξαρθρώνονται ούτε συλλαμβάνονται.
Αλώβητοι πυρήνες θα συνεχίσουν να πράττουν και να επιτίθονται ενάντια στο σάπιο σύστημα και την κοινωνία των υποταγμένων που το στηρίζει.
Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι η λερναία ύδρα της νέας αναρχομηδενιστικής τάσης. Όσοι πυρήνες και να χαθούν στην μάχη, πάντοτε θα εμφανίζονται νέοι πυρήνες που θα ενισχύουν το δίκτυο της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI) – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (IRF) και θα συνεχίζουν με πιο μεγάλο πάθος την χαρά της επίθεσης και της καταστροφής.
Γιατί γεννηθήκαμε για να πολεμάμε. Τίποτα άλλο δεν μας κάνει πιο ζωντανούς από αυτή τη ζωή της παρανομίας που επιλέξαμε.
Ο πόλεμος μαίνεται και είναι η ώρα να διαλέξει ο καθένας στρατόπεδο.
Αυτή μας την ενέργεια την αφιερώνουμε ολόψυχα στα φυλακισμένα αδέρφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στον Παναγιώτη (καλή ανάρρωση σύντροφε), στον Γεράσιμο, στον Γιώργο, στον Χάρη, στον Χρήστο, στον Μιχάλη, στον Γιώργο, στον Δαμιανό, στην Όλγα και στον αναρχικό επαναστάτη Θεόφιλο. Μέχρι την αντάμωση αδέρφια.
Σε όλους τους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF) στην Ελλάδα, στον κόσμο και ιδιαίτερα στα αδέρφια μας στην Ινδονησία. Μηδενιστικούς χαιρετισμούς συντρόφια…
Στα συντρόφια της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς στην Ρωσία, στην Λευκορωσία, στο Μεξικό και την Ολλανδία.
Στους αναρχικούς της πράξης Alevedo και Nicola, (κατηγορούμενοι για τον πυρήνα ΟΛΓΑ-FAI) και στους ιταλούς αδερφούς και αδερφές μας που βρίσκονται αιχμάλωτοι στις Ιταλικές φυλακές.
Τέλος με ιδιαίτερη Εκτίμηση και Σεβασμό στα γνωστά και άγνωστα αδέρφια μας εδώ έξω, στους μοναχικούς λύκους που αποδυκνείουν ότι ο αναρχικός δεν φαίνεται από τα πόσα βιβλία έχει μάθει να παπαγαλίζει αλλά από τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων του. Βαρεθήκαμε με τους «αναρχικούς» που είναι όλο λόγια και από πράξη τίποτα. Ή πράξε ή σκάσε…
Με ληστείες, εμπρησμούς, εκτελέσεις, βόμβες, πεσίματα σε φασίστες και μπάτσους θα μας βρίσκετε μπροστά σας…
«Δεν πρέπει να συνάπτουμε μάχη παρά μόνον όταν δεν έχουμε πλέον να ελπίζουμε σε τίποτα, εφόσον από τη φύση της η έκβαση μιας μάχης είναι αμφίβολη, αλλά από την στιγμή που η απόφαση έχει ληφθεί, οφείλουμε να νικήσουμε ή να πεθάνουμε» – Εγχειρίδιο Πολέμου.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΎΜΕ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ 10, 100, 1000 ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ…
ΖΗΤΩ Η ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (FAI/IRF)
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο.
Αλώβητος Πυρήνας Εκδίκησης.» (sic)

Newsorama.