Η ξεκάθαρη και αυστηρή απάντηση του Νίκου Δένδια, δεν έδωσε δικαίωμα παρερμηνειών στα Τίρανα. Προκλητική ανακοίνωση του εθνικιστικού συλλόγου «Τσαμουριά» και του ακροδεξιό κόμματος PDIU — Ποια είναι η Αλβανίδα Εξωτερικών

Η ξεκάθαρη και αυστηρή απάντηση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, στο προκλητικό ζήτημα που έθεσε την Δευτέρα στα Τίρανα, η Αλβανίδα ομόλογός Όλτα Τσάσκα-για «περιουσίες Τσάμηδων στην Ελλάδα» και «άρση εμπόλεμου»- παρουσιάζεται έντονα σε σημερινά ρεπορτάζ των αλβανικών ΜΜΕ.Οι δηλώσεις Τσάσκα, μαρτυρούν πως η Ράμα συνεχίζει να χρησιμοποιεί το ανύπαρκτο θέμα των Τσάμηδων, τόσο για ψηφοθηρικούς λόγους όσο και για πίεση προς την ελληνική πλευρά και τη συνεχή υπενθύμιση της Αθήνας για σεβασμό των δικαιωμάτων της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία. Η Αλβανίδα Υπουργός Εξωτερικών έθεσε το ζήτημα των Τσάμηδων με τον Νίκο Δένδια να απαντά ότι για την Ελλάδα δεν τίθεται θέμα, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι σε αντίθετη περίπτωση η Αθήνα θα το συνδέσει με την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας στην Ε.Ε.Αν και για το θέμα του «νόμου περί εμπολέμου» ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών εμφανίστηκε έτοιμος να συζητηθεί με στόχο την κατάργησή του, έβαλε στον «πάγο» κάθε προσπάθεια των Τιράνων να θέσουν άμεσα ή έμμεσα θέμα Τσάμηδων. «Οι διμερείς μας σχέσεις έχουν αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό, που η διατήρηση του «νόμου περί εμπολέμου» αποτελεί έναν αναχρονισμό και θα πρέπει να απαλειφθεί. Και σε αυτό νομίζω ότι συμφωνήσαμε ότι πρέπει να εργαστούμε ώστε οι εσωτερικές διαδικασίες για την κατάργησή τουνα ολοκληρωθούν το συντομότερο δυνατό» δήλωσε συγκεκριμένα ο Νίκος Δένδιας, τονίζοντας στη συνέχεια : «Βεβαίως, θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου.Αυτό σημαίνει συζήτηση επί πραγματικών ζητημάτων, δηλαδή ζητημάτων που η ελληνική πλευρά αποδέχεται ότι υφίστανται και όχι επί ζητημάτων που η ελληνική πλευρά θεωρεί ότι δεν υφίστανται. Και βέβαια, η οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας και συζήτησης μη υπαρκτών ζητημάτων φοβούμαι ότι θα έχει συνέπειες σε πολλαπλά επίπεδα, π.χ. την ανάγκη της Ελλάδας να θέσει ζητήματα που αφορούν και τη δική σας ενταξιακή πορεία». Προκλητική ανακοίνωση συλλόγου και κόμματος Τσάμηδων Πριν από τη συνάντηση Δένδια – Τσάσκα στα Τίρανα, ο εθνικιστικός σύλλογος «Τσαμουριά» και το ακροδεξιό κόμμα PDIU, που διατηρεί δύο έδρες στην αλβανική , με κοινή ανακοίνωση,ζήτησε από την αλβανική κυβέρνηση να θέσει επιτακτικά μια σειρά από θέματα προς την ελληνική πλευρά.

«Η επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στα Τίρανα αποτελεί μια καλή ευκαιρία για την αλβανική κυβέρνηση να συζητήσει και να βάλει σε τροχιά επίλυσης, ζητήματα που έχουν μείνει άλυτα εδώ και » αναφέρει η προκλητική ανακοίνωση, παρουσιάζοντας τα θέματα που θα πρέπει να τεθούν προς την Αθήνακαι αποκαλώντας προκλητικά «Τσαμουριά» την ελληνική περιοχή της Ηπείρου .

Συγκεκριμένα : Κατάργηση του «Νόμου περί εμπολέμου» που διατηρεί η Ελλάδα σε ισχύ με την Αλβανία από το 1940, δηλαδή τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που : «θα ανοίξει τον δρόμο για τα προβλήματα ιδιοκτησίας για τους Αλβανούς πολίτες της Τσαμουριάς και όχι μόνο. «Επίλυση του προβλήματος των Τσάμηδων που προκύπτει ως υποχρέωση από του νόμου 7839 του 1994 (περί «Κήρυξης της 27ης Ιουνίου ως Ημέρας Γενοκτονίας κατά των Αλβανών της Τσαμουριάς) και Ψήφισμα της Βουλής της Αλβανίας το 2004 («Για τη διευθέτηση του ζητήματος της Τσαμουριάς και άρσης του εμπολέμου»)» Στην ανακοίνωση τονίζεται προκλητικά πως : «To θέμα των Τσάμηδων από ιστορική και νομική πλευρά, όσο και ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί υποχρέωση της αλβανικής κυβέρνησης, η οποία απορρέει από δεσμευτικές αποφάσεις του αλβανικού κοινοβουλίου», ενώ παράλληλα ζητάει από την Ελλάδα να προχωρήσει άμεσα στην αναγνώριση του Κοσόβου.

Τα εγκλήματα των Τσάμηδων Οι Τσάμηδες ήταν αλβανικό φύλο στην περιοχή της Ηπείρου, που είχαν εξαιρεθεί της αναγκαστικής ανταλλαγής με την Τουρκία μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Κατά τον Β΄ Π.Π. συνεργάστηκαν στενά με τις δυνάμεις του Άξονα, αντιμετωπίζοντας ως «ελευθερώτριες» τις ιταλικές και γερμανικές -στη συνέχεια- δυνάμεις κατοχής, με τις οποίες συνεργάστηκαν μαζί τους σχηματίζοντας ένοπλα τμήματα που έδρασαν στο πλευρό τους κατά του ελληνικού πληθυσμού. Η ηγεσία τους μάλιστα -το Συμβούλιο Αλβανικής ∆ιοίκησης (KSILA) με επικεφαλής τον Μαζάρ Ντίνο— πρωτοστάτησε στις σημαντικών προσώπων της τοπικής κοινωνίας, στην Παραμυθιά και σε άλλες περιοχές της Θεσπρωτίας. Ο αριθμός των Ελλήνων στη λίστα των θυμάτων της θηριωδίας Γερμανών και Τσάμηδων την περίοδο 1941-1944 ξεπερνάει τους 500 σύμφωνα με πρόχειρες εκτιμήσεις.

Newsorama.

Newsorama.

.

Newsorama.

.

Newsorama.

.

Πηγή: Protothema.gr

Newsorama.

.

Πηγή: Protothema.gr

Newsorama.

.

Πηγή: Protothema.gr

Newsorama.

.

Πηγή: Protothema.gr

Newsorama.

.

Πηγή: Protothema.gr

Newsorama.

Ένας 48χρονος άνδρας έχασε σήμερα το πρωί τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα, όταν παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στον παράδρομο του αυτοκινητόδρομου Βόλου-Λάρισας.

Το θανατηφόρο τροχαίο συνέβη στις 7.10 το πρωί όταν ο 48χρονος, προσπαθώντας να διασχίσει τον δρόμο μπροστά από τη Χαλυβουργία Ελλάδος στην Β” ΒΙΠΕ Βόλου, παρασύρθηκε από αυτοκίνητο που οδηγούσε 22χρονος με αποτέλεσμα να τραυματιστεί βαρύτατα.

Οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία που αντιλήφθηκαν το τροχαίο κάλεσαν αμέσως το ΕΚΑΒ, αλλά ήταν ήδη αργά αφού ο 48χρονος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο και η σορός του μεταφέρθηκε στο «Αχιλλοπούλειο» Νοσοκομείο Βόλου.

Λίγο αργότερα έγινε γνωστό ότι ο 48χρονος που έχασε τη ζωή του ήταν ο Νικόλαος Κωτούλας από την Ευξεινούπολη του Αλμυρού και που στις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχε απασχολήσει το Πανελλήνιο όταν αποκαλύφθηκε ότι αυτός ήταν ο δολοφόνος του 58χρονου τότε μεγαλέμπορου δερμάτων Αχιλλέα Τέντα.

Στο δικαστήριο που ακολούθησε εκείνη την εποχή είχε αποκαλυφθεί ότι ο Κωτούλας με συνεργό τη σύζυγο του Τέντα που ήταν εραστές, είχαν σκοτώσει τον Αχιλλέα Τέντα μέσα στο ίδιο του το σπίτι στον Αλμυρό και στη συνέχεια εξαφάνισαν το πτώμα ρίχνοντάς το σε ένα πηγάδι σε αγροτική περιοχή, το οποίο και μπάζωσαν για να εξαφανίσουν κάθε ενοχοποιητικό στοιχείο. Ταυτόχρονα είχαν εγκαταλείψει τη Μερσεντές του θύματος στο εμπορικό λιμάνι του Βόλου για να φανεί ότι ο Αχιλλέας Τέντας είτε είχε αυτοκτονήσει είτε ότι είχε φύγει σε ταξίδι με πλοίο.

Ο Νίκος Κωτούλας, αφού εξέτισε μέρος της ποινής του, αποφυλακίσθηκε και ζούσε στην Ευξεινούπολη, ενώ εργαζόταν ως οδηγός νταλίκας που μετέφερε σκραπ στη Χαλυβουργία Ελλάδος στην Β” ΒΙΠΕ Βόλου.

ellada

Newsorama.

Με αφορμή τη συμπλήρωση επτά ετών από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία εξέδωσε ανακοίνωση, μέσω της οποίας χαρακτηρίζει τον μουσικό «σύμβολο ενός αγώνα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού και υπεράσπισης των αδυνάτων, ανεξαρτήτως ταυτότητας, καταγωγής ή φύλλου» και πως «η καταδίκη των δολοφόνων του θα είναι μια στιγμή υπεράσπισης των δημοκρατικών αρχών».

Αναλυτικά:

«Σήμερα συμπληρώνονται 7 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί. Εφτά χρόνια από την ημέρα που μια παρακρατική ομάδα στυγερών δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, με πολιτική καθοδήγηση, εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον 34χρονο Παύλο, ακριβώς επειδή ενοχλούσε με την αντιφασιστική και ανθρωπιστική δράση του.

Σε μερικές ημέρες, στις 7 Οκτωβρίου, το δικαστήριο θα ανακοινώσει την απόφασή του για τους δολοφόνους του. Θα κληθεί να αποφασίσει για όλους εκείνους που απάρτιζαν τα τάγμα εφόδου και εκείνους που τα καθοδηγούσαν. Για εκείνους που αποτέλεσαν πραγματική απειλή για τη Δημοκρατία την προηγούμενη δεκαετία.

Ο καλλιτέχνης αντιφασίστας Παύλος Φύσσας με τη ζωή και το θάνατό του έγινε το σύμβολο ενός αγώνα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού και υπεράσπισης των αδυνάτων, ανεξαρτήτως ταυτότητας, καταγωγής ή φύλλου. Γι’ αυτό η καταδίκη των δολοφόνων του θα είναι μια στιγμή υπεράσπισης των δημοκρατικών αρχών και μια στιγμή δικαίωσης όλων εκείνων που καθημερινά στη ζωή τους υπερασπίζονται τις αρχές αυτές.

Σήμερα είναι μια μέρα μνήμης και αγώνα. Επόμενος σταθμός η 7η Οκτώβρη, στην απόφαση του δικαστηρίου.

«Δεν είναι αθώοι. Οι ναζί στη φυλακή»».

Πολιτική

Newsorama.

Ένοχους έκρινε το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας τους δύο κατηγορούμενους για την φρικτή δολοφονία και τον βι@σμό της Ελένης Τοπαλούδη.

Οι δύο νεαροί κρίθηκαν ένοχοι και για ομαδικό βι@σμό και για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως από κοινού.

Σύμφωνα με πληροφορίες που μετέδωσε ο ΑΝΤ1, δεν υπήρξε καμία αντίδραση στην αίθουσα κατά την ανακοίνωση της απόφασης, καθώς είχε ζητήσει η πρόεδρος να υπάρξει απόλυτη ησυχία.

ellada

Newsorama.

Ενώπιον των αρχών εμφανίστηκε την Τρίτη ο 37χρονος, ο οποίος αναζητούνταν για τη δολοφονία του 45χρονου ιδιοκτήτη ψητοπωλείου, στη Θεσσαλονίκη.

Ο 37χρονος παρουσιάστηκε το μεσημέρι της Τρίτης μαζί με τον δικηγόρο του στη Διεύθυνση Ασφάλειας Θεσσαλονίκης και συνελήφθη δυνάμει σχετικού εντάλματος.

Τη Δευτέρα τα τρία αδέρφια οδηγήθηκαν στην εισαγγελέα ποινικής δίωξης. Η εισαγγελέας πλημμελειοδικών άσκησε εις βάρος τους δίωξη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως από κοινού και κατά περίπτωση, για παράνομη οπλοφορία — οπλοχρησία, ενώ ακολούθως τους παρέπεμψε να απολογηθούν στην 4η τακτική ανακρίτρια απ’ όπου πήραν προθεσμία για την Τετάρτη και μέχρι τότε παραμένουν υπό κράτηση.

ellada

Newsorama.

Ήταν καλοκαίρι του 1996 και η χώρα βρισκόταν στη θερινή ραστώνη του Αυγούστου όταν ξαφνικά η είδηση της μαζικής δολοφονίας μιας οικογένειας από έναν άνδρα στη Θάσο θα συγκλόνιζε για πολλά χρόνια την κοινωνία.

Η ιστορία του Θεόφιλου Σεχίδη και η δολοφονία και ο τεμαχισμός των πτωμάτων των γονιών του, της αδερφής, του θείου και της γιαγιάς του έμειναν στην ιστορία των εγκλημάτων που συντάραξαν το πανελλήνιο. Όπως και η δήλωσή του «σκότωσα για να μην με σκοτώσουν πρώτοι αυτοί».

Η υπόθεση του Σεχίδη όμως δεν ήταν η πρώτη τέτοιου μεγέθους στη χώρα που αφορούσε δολοφονία οικογένειας από μέλος της. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μία γυναίκα στο Νεοχώρι της μεσσηνιακής Μάνης ήταν ακριβώς αυτό που οι Δυτικοί αναφέρουν ως «deadly woman».

Η «Δράκαινα της Μάνης»

Η υπόθεση της Αικατερίνης Δημητρέας έχει αρκετά κοινά με αυτή του Θεόφιλου Σεχίδη. Το κύριο ωστόσο είναι ότι κανένας δεν θα μάθει ποτέ εάν οι ισχυρισμοί τους για συνεχιζόμενη κακοποίηση που δέχονταν από την οικογένειά τους ήταν μία τόσο βίαιη συνθήκη που τους οδήγησε να ξεπεράσουν το «σημείο χωρίς επιστροφή» ή προϊόν της φαντασίας τους.

Η Δημητρέα ήταν μια χωρισμένη γυναίκα η οποία έπασχε από ημιπληγία στο αριστερό πόδι και χέρι και μεγάλωνε μόνη της την κόρη της. Οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν εξαιρετικά δύσκολες καθώς προσπαθούσαν να τα φέρουν πέρα με ένα μηνιαίο επίδομα από την πρόνοια σε μία κλειστή επαρχιακή κοινωνία.

Το σημείο χωρίς επιστροφή για την Δημητρέα ήταν ο Μάιος του 1962. Σε ηλικία 42 ετών ξεπέρασε την κόκκινη γραμμή της ανθρωποκτονίας. Όταν οι αρχές κατάφεραν να την πιάσουν η σοκαριστική της παραδοχή είναι ενδεικτική της ψυχικής της κατάστασης:

«Η μητέρα μου με βασάνιζε διαρκώς και ο αδερφός μου με απόπαιρνε και με έδερνε. Ήμουν φτωχή και με εγκατέλειψε ο σύζυγος μου κι έπρεπε να ζήσω το μικρό μου κοριτσάκι, αλλά όλοι μου φερόντουσαν εχθρικά. Μου έλεγαν να φύγω από το σπίτι, για αυτό τους εκδικήθηκα. Με μισούσαν όλοι, ήθελαν το κακό μου…»

«Έβαλα παραθείο στα μακαρόνια για να τα κάνω πιο νόστιμα»

Η δράση της Αικατερίνης Δημητρέα κράτησε 3,5 μήνες. Ξεκίνησε στις 27 Μαΐου του ’62 και ολοκληρώθηκε αρχές Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.

Η αρχή έγινε με την μητέρα της. Η Δημητρέα «φαρμάκωσε» την 8οχρονη Στεφούλα Δημητρέα αφού έριξε παραθείο μέσα στα μακαρόνια που της σέρβιρε. Η ηλικιωμένη γυναίκα ξεψύχησε σχεδόν στο πάτωμα του σπιτιού με αφόρητους πόνους στην κοιλιά και ύστερα από κρίση με σπασμούς.

Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε χρόνια προβλήματα καρδιάς και ο θάνατός της αποδόθηκε με σε εμβολή καρδιάς. Ο γιατρός Σακελαρίδης που κλήθηκε εσπευσμένα στο σπίτι πιστοποίησε τον θάνατο της γυναίκας από εμβολή καρδιάς, γεγονός που θεωρήθηκε φυσιολογικό αφού το θύμα αντιμετώπιζε καρδιολογικά προβλήματα.

«Έριξα παραθείο στα μακαρόνια της μάνας μου για να γίνουν πιο… νόστιμα, ανέφερε σε δηλώσεις της στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 13 Σεπτεμβρίου 1962

Μέσα Ιουλίου και η «Δράκαινα της Μάνης», όπως την ανέφερε ο Τύπος της εποχής, ξαναχτύπησε. Με χρήση του ίδιου μέσου, δηλητηρίασε τη 40χρονη ξαδέλφη της Τσιλιγονέα 40 ετών, ρίχνοντας της το παραθείο στον καφέ της. Αν και το θύμα ξεψύχησε λόγω του δηλητηρίου, κατά την διάρκεια των σπασμών που προηγήθηκαν φαίνεται πως υπέστη κάταγμα κρανίου μετά από πτώση στο πάτωμα, πράγμα που οδήγησε τους ιατροδικαστές να αποδώσουν σε αυτό τα αίτια του θανάτου της.

Η Δημητρέα περίμενε μόλις λίγες μέρες για να σκοτώσει τον αδερφό της. Για την δολοφονία του Κωνσταντίνου Λουκαρέα μάλιστα χρειάστηκαν δύο απόπειρες. H αδελφή του, του προσέφερε καφέ με παραθείο. Ο Λουκαρέας φεύγοντας από το σπίτι νιώθει έντονους πόνους στο στομάχι και πέφτει λιπόθυμος στον δρόμο. Οι συγχωριανοί, που τον βρίσκουν τυχαία, τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Καλαμάτας, όπου υποβάλλεται αμέσως σε πλύση στομάχου. Στις εξετάσεις που του έγιναν διαγνώστηκε ότι ο Λουκαρέας έπασχε από τη χολή του.

Μετά από δέκα μέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο ο Λουκαρέας ξαναεπισκέφθηκε το σπίτι της αδερφής του. Αυτή τη φορά η Δημητρέα δεν χρησιμοποίησε τον καφέ. Έφτιαξε αυγά τα οποία δηλητηρίασε και σέρβιρε στον αδερφό της. Ο Λουκαρέας έπεσε νεκρός μέσα σε λίγα λεπτά στο πάτωμα του σπιτιού.

«Στα αυγά του αδελφού μου έβαλα δηλητήριο για να δει πόσο… καλή μαγείρισσα είμαι!», σχολίασε στην εφημερίδα.

Το τελευταίο και μοιραίο θύμα

Η Δημητρέα δεν δίστασε να δολοφονήσει ακόμα και τον 5χρονο ανιψιό της, Ηλία Πίτσουλα. Ένα μήνα μετά τον τελευταίο φόνο του προσφέρει ένα λουκούμι εμποτισμένο κι αυτό με παραθείο.

Λίγα λεπτά αφότου τρώει  το γλύκισμα, το μικρό αγόρι λιποθυμά και αρχίζει να βγάζει αφρούς από το στόμα. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στο νοσοκομείο αφήνει την τελευταία του πνοή.

Ο θάνατος ενός 5χρονου παιδιού με αυτό τον τρόπο δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί. Οι υποψίες κατοίκων και αρχών στράφηκαν στον συνδετικό κρίκο όλων των θανάτων: την Αικατερίνη Δημητρέα.

Οι υποψίες επιβεβαιώνονται μετά την εξέταση του τελευταίου θύματος από τον ιατροδικαστή ο οποίος ενημερώνει πως το 5χρονο αγόρι υπέστη δηλητηρίαση.

Έτσι, στις 10 Σεπτεμβρίου η δράστις ομολογεί τα εγκλήματά της ενώπιον των αξιωματικών της χωροφυλακής, λέγοντας μόνο πως «έπρεπε να πεθάνουν γιατί με κακομεταχειρίζονταν» αν και «δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανέναν εκτός από τον αδελφό μου». Μετά την ομολογία υποδεικνύει το σημείο όπου έχει κρύψει τη φιάλη με το παραθείο αλλά και ένα ακόμα μπουκάλι με υδράργυρο, τον οποίο σκόπευε αρχικώς να χρησιμοποιήσει.

Οι δύο αποτυχημένες απόπειρες και η εκτέλεση στο Γουδί

Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης η Δημητρέα ανέφερε στους αστυνομικούς ότι είχε αποπειραθεί να δολοφονήσει με δηλητηριασμένο κοτόπουλο τη γυναίκα του άλλου της αδελφού, και την ημέρα που δηλητηρίασε τον μικρό Ηλία, την επίσης 4χρονη Ανθούλα Θωμέα, με δηλητηριασμένο ρόδι. Γλίτωσαν και οι δύο καθώς τελευταία στιγμή αρνήθηκαν να φάνε.

«Η μητέρα μου με βασάνιζε και ήθελε να με βγάλει από το σπίτι, το ίδιο και ο αδελφός μου. Όσο για την Τσιλιγονέα, έβαζε λόγια να με διώξουν, να με αφήσουν να πεθάνω της πείνας και εγώ και η κόρη μου. […] Γιατί ο γιατρός που τους εξέτασε, δεν βρήκε τίποτα;» σχολίασε μεταξύ άλλων στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 13 Σεπτεμβρίου 1962.

Η σοκαριστική παραδοχή της Δημητρέα ωστόσο ήταν ότι στα «σαράντα» του αδελφού της Κωνσταντίνου, σκόπευε να παρασκευάσει κόλλυβα και να βάλει σε αυτά «τόσο παραθείο ώστε να δηλητηριάσω όλο το χωριό».

Παρά τους ισχυρισμούς της για κακομεταχείριση, πιθανότερο κίνητρο θεωρήθηκε η οικογενειακή περιουσία την οποία ήλπιζε να κληρονομήσει η Δημητρέα ενώ η ομολογία της σύμφωνα με τον εισαγγελέα θεωρήθηκε πως έγινε με σκοπό να εκληφθεί ως παράφρων.

Η δίκη για την υπόθεση πραγματοποιήθηκε στις 7-8 Μαΐου 1963, στο Κακουργιοδικείο Ναυπλίου. Και έκρινε πως η κατηγορούμενη είχε σώας τας φρένας και εκτέλεσε τα εγκλήματα από πρόθεση. Έτσι στις 8 Μαΐου 1963 το δικαστήριο την καταδίκασε τετράκις στην ποινή του θανάτου και σε 15ετή κάθειρξη.

Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, στις 5.30 το πρωί της 10ης Απριλίου 1965 η Δημητρέα εκτελέστηκε στου Γουδί, περνώντας στην εγκληματολογική ιστορία ως η «δηλητηριάστρια της Μάνης» και ως ο τελευταίος κρατούμενος στη χώρα που εκτελέστηκε μετά από καταδίκη σε ποινή θανάτου.

ellada

Newsorama.

Νωρίς το βράδυ της Κυριακής 20 Φεβρουαρίου 1949 οι ξένοι ανταποκριτές που βρίσκονται στην πρωτεύουσα και οι δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων ειδοποιούνται από τον διοικητή της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, Νικόλαο Τσαούση, να σπεύσουν να τον συναντήσουν γιατί είχε κάτι σημαντικό να τους δείξει. Λίγη ώρα αργότερα οι εκπρόσωποι του Τύπου βρίσκονταν σοκαρισμένοι ενώπιον ενός πτώματος. Ανήκε σε έναν 53χρονο άνδρα και έφερε μονάχα τα εσώρουχα και τις κάλτσες του.

«Πρόκειται για τον Δημήτριο Παπαρήγα, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος. Εκρατείτο εδώ και οκτώ μήνες. Απαγχονίστηκε στις 18:30 με 19:00 σήμερα το απόγευμα στα κρατητήρια με το κορδόνι της πιτζάμας του, που το είχε προσδέσει στο κιγκλίδωμα του κελιού. Ακόμη και η νεκροψία, όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει και ο καθηγητής κ. Γεωργιάδης, δείχνει ότι πρόκειται περί κλασικής μορφής αυτοκτονίας εν κλειστό χώρο. Σημείωμα ή επιστολή δεν βρέθηκε» τους εξηγεί, σε μια προσπάθεια να καταρρίψει οποιαδήποτε άλλη εκδοχή μπορεί να ακουγόταν.

Κατά καιρούς είχαν «αυτοκτονήσει» αρκετοί έγκλειστοι βάζοντας υποτίθεται μια αυτοσχέδια θηλιά γύρω από το λαιμό τους ή «επιλέγοντας» να πηδήξουν από ανοιχτά παράθυρα ή ταράτσες για να… εξιλεωθούν. Ένας ακόμη ακόμη συνηθισμένος τρόπος εξόντωσης αντιφρονούντων ήταν να τους υποβάλλουν σε βασανιστήρια τα οποία δεν άντεχαν και μετά στο πόρισμα να αναφέρεται ότι πέθαναν από ανακοπή ή άλλα παθολογικά αίτια.

Ξύπνησε ευδιάθετος

Εν προκειμένω, σύμφωνα με το επίσημο σενάριο των Αρχών, το πρωί της Κυριακής 20 Φεβρουαρίου 1949 ο «αυτόχειρας» ξύπνησε ευδιάθετος στο κελί της Γενικής Ασφάλειας.

Στις 10:00 π.μ. μάλιστα, όταν ο διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών Άγγελος Έβερτ (πατέρας του μετέπειτα προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδη Έβερτ) πραγματοποίησε αιφνιδιαστική επιθεώρηση, παρουσιάστηκε ενώπιόν του και ο Παπαρήγας. «Έχεις κανένα παράπονο;» τον ρώτησε ο αστυνομικός διευθυντής. Οι δυο τους γνωρίζονται εδώ και καιρό καθότι το ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε. εκτός από την πλούσια συνδικαλιστική δράση που είχε αναπτύξει, διέθετε επίσης στο ενεργητικό του καταγεγραμμένους εκτοπισμούς και αποδράσεις.

«Απολύτως κανένα παράπονο. Ό,τι ζητήσω το έχω. Το μόνο που θα ήθελα είναι να ξυριστώ σήμερα» φέρεται να απάντησε ο κρατούμενος. Πάντα σύμφωνα με την αφήγηση των αρχών που αποτυπώθηκε στην πλειοψηφία του αστικού Τύπου της εποχής, ο διευθυντής της Αστυνομίας «επέτρεψε να ξυρίση τον κρατούμενον ο κουρεύς της Γεν. Ασφαλείας αλλ” ο Παπαρρήγας δεν τον εκάλεσε» (εφημερίδα «Η Καθημερινή», 22.2.1949). Το μεσημέρι ο κρατούμενος γευμάτισε και κατόπιν ξάπλωσε στο κρεβάτι του.

«Απαγχονίσθη με ένα κορδόνι»

Τα κελιά επιθεωρούνταν κάθε τέταρτο της ώρας. Μετά τον έλεγχο των 18:00, το στέλεχος του Κ.Κ.Ε. ζήτησε από τον αστυφύλακα που είχε υπηρεσία εκείνη την ώρα να του επιτρέψει να πάει μέχρι την τουαλέτα. Πράγματι μετέβη και κατόπιν ξαναμπήκε στο κελί του και τον ξανακλείδωσαν.

Όταν λίγα λεπτά αργότερα ο σκοπός ξανακοίταξε από τη μικρή οπή της βαριάς μεταλλικής πόρτας, «αντελήφθη ότι ο Παπαρρήγας είχεν απαγχονισθή με ένα κορδόνι εις το παράθυρον. Ειδοποιηθείς προσέτρεξεν αμέσως ο διοικητής της Γεν. Ασφάλειας κ. Τσαούσης, μετ’ ολίγον δε κατέφθασαν αλληλοδιαδόχως, ο διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών κ. Έβερτ (σ.σ. που νωρίτερα είχε πραγματοποιήσει την αιφνιδιαστική επιθεώρηση), ο υπουργός της Δημοσίας Τάξεως κ. Ρέντης μετά του παρά τω υπουργείω διευθυντού κ. Πανοπούλου, ο στρατιωτικός διοικητής Αθηνών αντιστράτηγος Παπαγεωργίου, ο επίτροπος του εκτάκτου στρατοδικείου κ. Στασινόπουλος, ο προϊστάμενος της εισαγγελίας Αθηνών κ. Μανδραπήλιας, ο επίτιμος καθηγητής της ιατροδικαστικής κ. Γεωργιάδης και ο τακτικός καθηγητής της ίδιας έδρας εις το Πανεπιστήμιον κ. Κάτσας για να προβούν εις αυτοψίαν και νεκροψίαν», όπως αναφέρει η «Καθημερινή» στο ίδιο φύλλο.

Ήταν μονάχα με τα εσώρουχα και τις κάλτσες

Το πτώμα έφερε μονάχα τα εσώρουχα και τις κάλτσες του γιατί σύμφωνα με τα δημοσιεύματα «τα ενδύματά του ευρέθησαν κρεμασμένα εις τον τοίχο του κρατητηρίου. Επί της κλίνης εκστρατείας ευρέθησαν αι πυτζάμαι του. Από το πανταλόνι της πυτζάμας ο Παπαρρήγας είχεν αποσπάσει το κορδόνι και δι’ αυτού είχε κατασκευάσει τον βρόχον με τον οποίον είχε περιβάλει τον λαιμόν του. Το άλλο άκρο του κορδονιού το είχε προσδέσει εις το πόμολον του παραθύρου, κατόπιν δε άφηκε το σώμα του να καταπέση διά να απαγχονισθή. Το πτώμα εκρεμάτο εις ελάχιστον ύψος από του δαπέδου με τους πόδας ολίγον κεκαμμένους προς τα έσω. Ο θάνατος μόλις προ ολίγης ώρας είχεν επέλθει».

Ήθελε ν’ αρχίσει πόλεμο η Μόσχα

Διέρρευσε όμως και μια ακόμη πληροφορία. Έξι μέρες πριν πεθάνει, ο Παπαρήγας εφέρεται να είχε γράψει κάτω από το πιάτο που του είχαν βάλει το φαγητό «να ειδοποιηθή η Μόσχα να αρχίση πόλεμο κατά των εκτελέσεων που θα αρχίσουνε».

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι χρονικά βρισκόμαστε ακόμη στην περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου που έχει ξεσπάσει επισήμως από το 1946 ανάμεσα στον κυβερνητικό στρατό και τις αντάρτικες δυνάμεις του προσκείμενου στο Κομμουνιστικό Κόμμα, Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, με τις εχθροπραξίες να λήξουν περίπου μισό χρόνο αργότερα. Αρκετοί κομμουνιστές μάλιστα πίστευαν ματαίως ότι η Μόσχα και προσωπικά ο ίδιος ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν, θα τους βοηθούσε έμπρακτα στον αγώνα που έδιναν.

Ο Σοβιετικός ηγέτης όμως είχε φροντίσει να μοιράσει μαζί με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσώρτσιλ κρυφά τη νοτιοανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής από το 1944, κάτι που κανείς ακόμα δεν γνώριζε. Βάσει της συμφωνίας αυτής, οι Βρετανοί είχαν λόγο στα τεκταινόμενα της Ελλάδος σε ποσοστό 90% (το οποίο αργότερα «μεταβίβασαν» στις Η.Π.Α.) έναντι 10% της Ε.Σ.Σ.Δ. Ο Στάλιν κράτησε το λόγο του όσον αφορά την Ελλάδα και δεν ενεπλάκη ούτε κατ΄ ελάχιστο στον εμφύλιο πόλεμο. Ο Παπαρήγας ωστόσο, που είχε εδώ και χρόνια επαφές με τη Μόσχα, πίστευε ότι θα βοηθούσαν οι Σοβιετικοί σύντροφοι.

Ο γιος του παντρεύτηκε την μετέπειτα γ.γ. του Κ.Κ.Ε.

Από τους πρώτους που ειδοποιήθηκαν για τον θάνατο του Παπαρήγα ήταν η 32χρονη σύζυγός του Βασιλική, το γένος Καραντώνη, που μετέβη στη Γενική Ασφάλεια μη μπορώντας να πιστέψει το κακό που την είχε βρει. Κατά το παρελθόν είχε συνδράμει και η ίδια στον αγώνα του Κ.Κ.Ε. αλλά ακολούθως είχε αναγκαστεί να υπογράψει «δήλωση μετανοίας και αποκηρύξεως του κομμουνισμού», προκειμένου να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερη. Καρπός του έρωτα μεταξύ του ζευγαριού ήταν ο πεντάχρονος τότε Θανάσης Παπαρήγας που μεγαλώνοντας θα ακολουθήσει τη δημοσιογραφία και θα παντρευτεί με τη σειρά του την Αλεξάνδρα Δρόσου.

Η γυναίκα του έμελλε να γίνει η πρώτη γυναίκα επικεφαλής κοινοβουλευτικού κόμματος και η πρώτη γυναίκα γενική γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Αναφερόμαστε φυσικά στην κ. Αλέκα Παπαρήγα, την μακροβιότερη πολιτική αρχηγό της μεταπολίτευσης καθώς συμπλήρωσε στη θέση αυτή 22 συναπτά έτη (1991 – 2013).

Σε λίγες μέρες θα ξεκινούσε η δίκη του

Στις τάξεις του Κ.Κ.Ε. πάντως κανείς δεν πίστεψε ότι ο Μήτσος Παπαρήγας αυτοκτόνησε και δη τρεις μέρες πριν διεξαχθεί η δίκη του από το στρατοδικείο Αθηνών. Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» της εποχής «επρόκειτο να μεταφερθή τας ημέρας αυτάς εις τα φυλακάς Αβέρωφ (σ.σ. βρίσκονταν στο σημείο που έχει ανεγερθεί σήμερα ο Άρειος Πάγος, επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας) καθ’ όσον αυτός και οι μετ’ αυτού συγκατηγορούμενοι συνεργάται του Β. Μαρκεζίνης, Κορνήλιος Νικολαΐδης, Α. Χαΐνογλου, Ε. Πλακαντωνάκης, Στέλλα Πλακαντωνάκη, Παν. Καραγκίτζης ή Σίμος, Α. Ιωαννίδης, Ν. Μουτενίδης, Ε. Λυγιρός, Κλειώ Ιωαννίδη, Μάρθα Σταμάτη, Λ. Τιάκας, Ι. Αναγνωστόπουλος και Σ. Πλακαντωνάκης, είχον παραπεμφθεί εις το Έκτακτον Στρατοδικείον».

Αιτιολογώντας την «αυτοκτονία» ο συντάκτης αναφέρει πως «φαίνεται ότι δεν είχε το σθένος να αντιμετωπίση τας συντριπτικάς κατηγορίας, με τας οποίας εβαρύνετο, ούτε όμως ήθελε και να αρνηθή ταύτας ενώπιον του Στρατοδικείου, φοβούμενος την μήνιν των αυθεντών του. Λέγεται ακόμη, ότι μεταξύ αυτού και του Β. Μαρκεζίνη αντηλλάγησαν βαρύταται εκφράσεις, καθ΄όσον προς στιγμήν, ο Παπαρρήγας υποψιάσθη ότι επρόδωσε το κρησφύγετόν του ο Μαρκεζίνης. Εις μίαν μάλιστα στιγμιαίαν προ καιρού συνάντησίν των, εις τα κρατηρήρια της Γενικής Ασφαλείας, ο Μαρκεζίνης ηκούσθη λέγων αποτεινόμενος προς τον Παπαρρήγα: Βρε άτιμε, εγώ δεν είμαι προδότης…».

Γιατί αυτοκτόνησε σύμφωνα με τον αστικό Τύπο

Στο ίδιο μήκος κύματος θα κινηθεί και η εφημερίδα «Εστία» της 22ας Φεβρουαρίου 1949. «Άγρια και θηριώδης, όπως είναι όλαι αι κομμουνιστικαί εκδηλώσεις, υπήρξε και η χθεσινή αυτοκτονία του κομμουνιστού ηγέτου Παπαρρήγα εις τας φυλακάς όπου εκρατείτο, αναφέρει. Είτε διότι απεγοητεύθη από τας πληροφορίας τας οποίας έμαθε διά την σημειουμένην οξείαν διαμάχην εις τους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος, είτε διότι ηθέλησε να προλάβη την δημοσίαν εκδίκασίν του και την ενδεχόμενη αποκάλυψιν των κομμουνιστικών μυστικών τα οποία γνωρίζει, ο Παπαρρήγας συνεμορφώθη με παλαιάς παραδόσεις του κόμματός του, αυτοχειριαζόμενος».

Και καταλήγει: «Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να έχωμεν υπ’ όψιν, ότι η παγκόσμιος κομμουνιστική κίνησις και οι συνοδοιπόροι της θα επωφεληθούν όσον ημπορούν περισσότερον της αυτοκτονίας αυτής, διά να αποπειραθούν να δυσφημήσουν την Ελλάδα. Και διά τον λόγον αυτόν πρέπει να κληθούν αμέσως όλοι οι ενταύθα ευρισκόμενοι ξένοι δημοσιογράφοι να λάβουν γνώσιν όλων των λεπτομερειών της αυτοκτονίας και να διαπιστώσουν εξ ιδίας αντιλήψεως τας συνθήκας υπό τας οποίας αυτή επραγματοποιήθη. Η Ελλάς δεν έχει τίποτε να φοβηθή και τίποτε να κρύψη».

Μια ζωή δοσμένος στο Κ.Κ.Ε.

Ο απαγχονισθείς ήταν δοσμένος όλη του τη ζωή στο κόμμα. Γεννήθηκε το 1896 στον Βόλο και μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια μαζί με τα τέσσερα αδέλφια του. Από πολύ νωρίς δοκιμάστηκε στη βιοπάλη αφού πήγε στο σχολαρχείο της εποχής μέχρι τη δεύτερη τάξη και μετά ξεκίνησε να δουλεύει ως σιδεράς. Ήταν μόλις 14 ετών και είχε ξεκινήσει ήδη να διακατέχεται από το στοιχείο της ταξικής συνείδησης. Το 1921 εστάλη στο Μικρασιατικό μέτωπο γεγονός που τον έκανε να μισήσει τον μιλιταρισμό και να μιλάει πλέον ανοικτά για τα δεινά «του διεθνή ιμπεριαλισμού και των ντόπιων υποτελών του». Τον Οκτώβριο του 1922 γίνεται μέλος του Κ.Κ.Ε. Το κόμμα του αναθέτει την οργάνωση του Συνδέσμου Παλαιών Πολεμιστών Μαγνησίας και εκλέγεται αμέσως γραμματέας. Ένα χρόνο αργότερα φυλακίζεται και εξορίζεται ενώ το 1924 πρωτοστατεί στη μεγάλη γενική απεργία του Βόλου αναδεικνύοντας τις οργανωτικές ικανότητές του. Οι εργάτες τον εμπιστεύονται και τον αναδεικνύουν γραμματέα του Εργατικού Κέντρου της πόλης. Στο 3ο συνέδριο του Κ.Κ.Ε. (1927) εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στο 4ο (1928) μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Το 1930 θα φυλακιστεί στο φρούριο Ιντζεδίν των Χανίων.

Μόλις αποφυλακίζεται όμως τον ξαναπιάνουν και το 1931 δραπετεύει από τις φυλακές Συγγρού και διαφεύγει στο εξωτερικό. Θα συλληφθεί εκ νέου το 1936 από το καθεστώς Μεταξά και για τα επόμενα οκτώ χρόνια θα φυλακίζεται και θα εξορίζεται σε Κέρκυρα, Κίμωλο, Ακροναυπλία και Χαϊδάρι από το οποίο θα δραπετεύσει με τη βοήθεια της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας για να ξαναβγεί στην παρανομία. Μετά την Κατοχή πρωτοστατεί στον αγώνα των συνδικάτων και θα εκλεγεί γενικός γραμματέας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος. Θα πιαστεί από τις αρχές για μια ακόμη φορά το 1948. Θα είναι και η τελευταία…

«Δολοφονήθηκε άνανδρα»

Η Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε. ανακοίνωσε την απώλεια του κομμουνιστή συνδικαλιστή και γραμματέα της Γ.Σ.Ε.Ε. στις 21 Φεβρουαρίου 1949 με ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος «Προς τη Νίκη». Αναφέρει σχετικά: «Με μεγάλη θλίψη η Κεντρική Επιτροπή και η Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου του ΚΚΕ  αναγγέλλουν,  ότι  στις 20 του  Φλεβάρη  στα  υπόγεια  της Γενικής Ασφάλειας της Αθήνας δολοφονήθηκε άνανδρα ο Μήτσος Παπαρήγας, Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής  Ελέγχου  του  ΚΚΕ,  ένα  από  τα  παλιά  μέλη  του κόμματός μας. Στο πρόσωπο του Μήτσου Παπαρήγα η εργατική τάξη  και  ο  λαός  της  Ελλάδας  χάνουν  έναν  από  τους  πιο πρωτοπόρους  αγωνιστές,  ένα  από  τα  ανώτατα  καθοδηγητικά στελέχη στον Λαϊκοαπελευθερωτικό αγώνα μας.

Τη  δολοφονία  του  αλησμόνητου  συντρόφου  μας  Μήτσου Παπαρήγα την οργάνωσαν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές και οι μοναρχοφασίστες πράχτορες με την προσωπική συμμετοχή του Ρέντη (σ.σ. ο Κωνσταντίνος Ρέντης ήταν τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως). Νόμισαν πως έτσι θα λυγίσουν το λαό μας. Μα το αποτρόπαιο έγκλημα ατσαλώνει πιο πολύ τη θέληση των εργαζομένων για τη συντριβή του εχθρού. Η ζωή και οι αγώνες του Μήτσου Παπαρήγα θα τους φωτίζουν και θα τους εμπνέουν μέχρι την τελική νίκη(…)».

«Είδα να σέρνουν σε μια κουβέρτα κάτι βαρύ. Κατάλαβα»

Άξια μνείας είναι επίσης η μαρτυρία του μέλους της Εθνικής Αντίστασης Μαργαρίτας Κωτσάκη, η οποία έμεινε συνολικά 16 χρόνια στη φυλακή και εξορίστηκε για άλλα 11 λόγω της κομμουνιστικής δράσης της, καθώς το κελί της ήταν ακριβώς δίπλα σε αυτό του Μήτσου Παπαρήγα όταν εκείνος απεβίωσε.  Στο βιβλίο της «Μια ζωή γεμάτη αγώνες» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) αναφέρει σχετικά:

«Ξαφνικά, το πρωί της 20 του Φλεβάρη 1949, άκουσα τη φωνή του φύλακα, που έκανε την καταμέτρηση στο κάθε κελί: «Ο Παπαρήγας φουρκίστηκε!» Έτρεχε προς το αρχιφυλακείο, κι εγώ βρήκα την ευκαιρία και ρώτησα την κοπέλα που ήταν φυλακισμένη στο απέναντι κελί: «Τι θα πει φουρκίστηκε;» Κι εκείνη μου απάντησε: «Φουρκίστηκε σημαίνει κρεμάστηκε.». Πάγωσα κυριολεχτικά.

Από κείνη τη στιγμή άρχισε μεγάλη κίνηση. Πηγαινοέρχονταν για να δουν τον κρεμασμένο. Η πόρτα του κελιού μου δεν εφαπτόταν με το τσιμεντένιο πάτωμα και άφηνε μια χαραμάδα. Ξάπλωνα χάμω με την κοιλιά και έβλεπα τα πόδια που πηγαινοέρχονταν. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ζήτησα να μου ανοίξουν για την τουαλέτα, δε μου άνοιξαν. Δεν άνοιξαν σε κανέναν όλη μέρα. Με πήρανε τα δάκρυα.

Έκλαιγα για τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, τον αφοσιωμένο στην εργατική τάξη, που δολοφονήθηκε με τέτοιον απάνθρωπο τρόπο. Το απόγευμα προς το βράδυ άκουσα καινούργιες φωνές: «Έρχονται οι δημοσιογράφοι.» Πάλι ξάπλωσα χάμω και είδα να περνούν παπούτσια διαφορετικά από κείνα των αστυνομικών. Ποιος ξέρει, ή μάλλον ξέρουμε, τι είδους δημοσιογράφους κάλεσαν. (Και τώρα διερωτώμαι: Δε βρέθηκε κανένας απ’ αυτούς, ύστερα από τόσα χρόνια να πει τι είδε; Φαίνεται αυτοί οι δημοσιογράφοι προέρχονταν από εφημερίδες που υμνούσαν τη Δεξιά, και μισούσαν θανάσιμα τους κομμουνιστές…) Κατά τα μεσάνυχτα άκουσα πάλι βήματα σαν να έσερναν κάτι βαρύ. Ξάπλωσα πάλι, και είδα να σέρνουν σε μια κουβέρτα κάτι βαρύ. Κατάλαβα. Ήταν το τιμημένο κορμί του συντρόφου Παπαρήγα.

Το πρωί της άλλης μέρας μας άνοιξαν. Είδα τότε στο βάθος του διαδρόμου ένα σωρό ρούχα, σκεπασμένα με μια γκρίζα καμπαρτίνα. Ρώτησα έναν αστυνομικό που μας έκανε τον καλό: «Μα πού βρήκε το σκοινί μέσα στο κελί και κρεμάστηκε;» Εκείνος μου απάντησε: «Ε να, με το κορδόνι της πιτζάμας του. «Όμως», του λέω, «το παράθυρο του κελιού είναι ψηλά, πώς μπόρεσε να φτάσει και να περάσει το κορδόνι από τις σιδεριές του;» «Ε», μου λέει, «επειδή ήταν γέρος του είχαμε δώσει ένα σκαμνί να κάθεται: Ανέβηκε σ’ αυτό, και πέρασε το κορδόνι.» Ήταν πολύ χοντρό το ψέμα, τι περίμενα όμως; Να μου πει την αλήθεια;

Την άλλη μέρα άκουσα κλάματα γυναίκας. Κατάλαβα, ήταν τα κλάματα της Βασιλείας, της γυναίκας του δολοφονημένου αγωνιστή. Τη βραδιά που κρέμασαν τον Παπαρήγα, όλη νύχτα άκουγα τα παραληρήματα και τα βογγητά του αγωνιστή Τσαμουταλίδη. Τον αγωνιστή αυτόν τον πέταξαν απ’ το παράθυρο, δεν τον κρέμασαν όπως τον Παπαρήγα». Αυτό που δεν έχει διαλευκανθεί είναι με ποιο τρόπο «αυτοκτόνησαν» τον Παπαρήγα ή πώς γίνεται η συγκρατούμενή του στο ακριβώς διπλανό κελί Μαργαρίτας Κωτσάκη να μην αντιλήφθηκε ότι οι αρχές σκηνοθέτησαν το κρέμασμά του. Δεν ακούστηκε τίποτα όταν πήγαν να του περάσουν τη θηλιά από το λαιμό; Δεν κατάλαβε όταν θα άνοιξαν το κελί του για να μπουν άνδρες της Ασφάλειας; Υπάρχει πάντως και μια ακόμη παράμετρο ως προς τον τρόπο με τον οποίο πέθανε το στέλεχος της Αριστεράς.

Του έβαζαν δηλητήριο;

Η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» στο φύλλο της 16ης Δεκεμβρίου 1979 αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όπως αποκαλύφθηκε μερικά χρόνια αργότερα, στη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, ο Μήτσος Παπαρήγας εξοντώθηκε με αργό και συστηματικό τρόπο, αφού οι δήμιοί του φρόντιζαν να του βάζουν στο φαγητό δόσεις από κάποιο είδος δηλητηρίου» μέχρι να τον αποτελειώσουν.

* Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων.

ellada

Newsorama.

Ένα μήνα πριν δεχθεί πισώπλατα πέντε σφαίρες από τα δολοφονικά χέρια των άνανδρων μελών της «Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη», ο βουλευτής Ευρυτανίας της Νέας Δημοκρατίας Παύλος Μπακογιάννης είχε ειδοποιηθεί να προσέχει γιατί υπήρχαν ήδη πληροφορίες ότι βρίσκεται στο στόχαστρο της τρομοκρατικής οργάνωσης.

Παρ’ όλα αυτά είχε αρνηθεί την πρόταση να του δοθεί αυξημένη προσωπική ασφάλεια. Αυτό που τον ένοιαζε μόνο ήταν να υπάρχει φρουρά έξω από το σπίτι του ώστε να μην διατρέχουν κίνδυνο η γυναίκα του Ντόρα και τα παιδιά τους, Κώστας και Αλεξία.

Ο ίδιος προσωπικά διαθέτει έναν αστυνομικό, όπως και κάθε άλλος βουλευτής, αλλά και πάλι δεν τον ήθελε συνεχώς δίπλα του.

Ακολούθησε το καθημερινό δρομολόγιο

Αυτό ακριβώς έκανε και το μοιραίο πρωινό της Τρίτης 26 Σεπτεμβρίου 1989.

Ο 54χρονος βουλευτής ακολουθώντας το καθημερινό δρομολόγιο ξεκινάει οδικώς από το σπίτι του επί της οδού Στησιχόρου 5, κοντά στο Μέγαρο Μαξίμου, με προορισμό το γραφείο του, που βρίσκεται επί της οδού Ομήρου 35, στο κέντρο της Αθήνας. Ούτε δύο χιλιόμετρα απόσταση. Στο τιμόνι βρίσκεται ο αστυνομικός του.

Το όχημα σταματάει στην είσοδο της πολυκατοικίας που βρίσκεται το πολιτικό του γραφείο. Ο Μπακογιάννης αποβιβάζεται ενώ ο άνδρας της ασφάλειάς του πηγαίνει να παρκάρει το όχημα. Το θύμα είναι πλέον απροστάτευτο.

Ανυποψίαστο για όσα θα ακολουθήσουν αγοράζει εφημερίδες από το απέναντι ψιλικατζίδικο, καλημερίζει την καθαρίστρια της πολυκατοικίας, την κυρία Μαγδαληνή, και κατευθύνεται προς το ασανσέρ προκειμένου να ανέβει στον δεύτερο όροφο.

Η φονική ενέδρα

Τη στιγμή που είναι έτοιμος να πατήσει το κουμπί, ώρα 07:58 π.μ., τρεις μεταμφιεσμένοι άνδρες που είχαν στήσει ενέδρα στα σκαλοπάτια που οδηγούν στο υπόγειο εμφανίζονται μπροστά του και τον πυροβολούν σχεδόν εξ’ επαφής πισώπλατα με δύο διαφορετικά 45ρια πιστόλια. Μια, δύο, τρεις… πέντε φορές.

Ο πολύπειρος δημοσιογράφος που είχε διακριθεί για την έντονη αντιδικτατορική δράση και μέχρι πριν λίγη ώρα μαχόταν για την εθνική συμφιλίωση, ανασαίνει τώρα με πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία. Φέρει τρία διαμπερή τραύματα χαμηλά αριστερά στην πλάτη, στη μέση και στον αυχένα, με τη σφαίρα σφηνώνεται στο δεξιό μέρος της κάτω γνάθου.

 «Τι έπαθες κυρά μου και φωνάζεις;»

Προσπαθεί να συρθεί προς την έξοδο αλλά δεν προλαβαίνει γιατί χάνει τις αισθήσεις. Δεν θα τις ανακτήσει ποτέ. Έξω στο πεζοδρόμιο, η καθαρίστρια αντικρίζει τον Μπακογιάννη βουτηγμένο στο αίμα και αρχίζει να καλεί αλαφιασμένη σε βοήθεια. «Τι έπαθες κυρά μου και φωνάζεις;» θα της πει με άγρια φωνή ένας από τους δολοφόνους, ζητώντας επιτακτικά να σταματήσει. Ένας από τους συνεργούς του στρέφει το περίστροφο που ακόμα καπνίζει εναντίον ενός οδοκαθαριστή που επιχειρεί να κινηθεί εναντίον τους. Από τον φόβο του «παγώνει».

Οι δράστες γνωρίζοντας την ψυχολογία της μάζας, θα περπατήσουν ανενόχλητοι για 50 μέτρα, μέχρι τη διασταύρωση των οδών Ομήρου και Σκουφά όπου επιβιβάζονται σε ένα αυτοκίνητο μάρκας Seat που τους περιμένει.

Το όχημα είχε κλαπεί από την περιοχή του Ευαγγελισμού την περασμένη Πέμπτη και του είχαν τις πινακίδες κυκλοφορίας ΥΒΑ-4256 που είχαν αφαιρέσει δύο εβδομάδες νωρίτερα από ένα σταματημένο αμάξι στα Κάτω Πατήσια. Χωρίς να τους καταδιώξει κανείς, διαφεύγουν από τον περιφερειακό του Λυκαβηττού.

Μάταιες οι προσπάθειες ανάνηψης

Ο άτυχος βουλευτής χωρίς σφυγμούς, με πίεση μηδέν και καμία επαφή με το περιβάλλον μεταφέρεται κλινικά νεκρός από τον αστυνομικό του, που είχε προλάβει απλώς ν’ ακούσει τους πυροβολισμούς, στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» όπου φθάνουν συντετριμμένοι η σύζυγός του Ντόρα, ο πεθερός του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

μαζί με την υποβασταζόμενη Μαρίκα, ο υπουργός Προεδρίας Αθανάσιος Κανελλόπουλος και ο υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Μιλτιάδης Έβερτ.

Όλες οι προσπάθειες ανάνηψης θα αποβούν μάταιες. Συγκινητική ήταν η στιγμή που ο Νίκος Μπακογιάννης, αδελφός του θύματος, φθάσει στις 09:02 π.μ. στο νοσοκομείο και ρωτά, χωρίς να ξέρει ότι έχει επέλθει το μοιραίο, τι κάνει ο Παύλος και εάν έχει ελπίδες…

Το ιατρικό ανακοινωθέν

Το αναλυτικό ιατρικό ανακοινωθέν που εκδόθηκε στις 11 το πρωί και μοιράστηκε στους δημοσιογράφους από τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» Δημήτριο Νικολετόπουλο αναφέρει:

«Ο βουλευτής Παύλος Μπακογιάννης διεκομίσθη στα επείγοντα περιστατικά στις 8:20 το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989. Από την άμεση κλινική εξέταση διαπιστώθηκε ότι έφερε τραύματα από πυροβόλο όπλο στον θώρακα και στην κοιλιά και τραύματα στην κεφαλή. Η κατάστασή του ήταν βαρύτατη. [...] Έγινε άμεση διασωλήνωση της τραχείας από το Αναισθησιολογικό Τμήμα και εντός δέκα λεπτών από την άφιξη χειρουργήθηκε. Συγχρόνως έγινε ερευνητική θωρακοτομή και λαπαροτομία από την Κλινική Θώρακα και τη Δ’ Χειρουργική Κλινική που εφημέρευε, αντίστοιχα».

Και συνεχίζει: «Από την ερευνητική λαπαροτομία διαπιστώθηκε ότι υπήρχε πολύ αίμα στην περιτοναϊκή κοιλότητα, το οποίο προήρχετο από ρήξη του δεξιού λοβού του ήπατος και της δεξιάς λαγωνίου αρτηρίας και φλέβας. Διαπιστώθηκε επίσης τραύμα στο διάφραγμα και διάτρηση του στομάχου. Ήδη όμως, από την είσοδό του στο χειρουργείο είχε παρουσιασθεί έντονη μυδρίαση, μη αντιδρώσα στο φως. Σημειώνεται ότι παράλληλα εγένετο η καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση που διήρκεσε καθ’ όλη τη χειρουργική επέμβαση και συνεχίστηκε και μετά από αυτή. Έγινε επίσχεση της αιμορραγίας αλλά, παρ’ όλη την αποκατάσταση του όγκου αίματος ο Παύλος Μπακογιάννης δεν ανάνηψε ποτέ».

Το ιδιότυπο πολιτικό πλαίσιο

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί διακόπτουν το πρόγραμμά τους προκειμένου να μεταδώσουν την θλιβερή είδηση ενώ ο πολιτικός κόσμος δείχνει να τα έχει προς στιγμήν χαμένα. Θυμίζουμε ότι εκείνη την περίοδο έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ο 62χρονος πολιτικός και πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού Τζαννής Τζαννετάκης μετά από σύμπραξη της φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου (στον οποίο εντάσσονταν το Κ.Κ.Ε. και η Ε.ΑΡ.) υπό τον Χαρίλαο Φλωράκη.

Αν μη τι άλλο ήταν μια ιδιότυπη κυβερνητική συγκατοίκηση Αριστεράς και Δεξιάς μπροστά στο αδιέξοδο της ακυβερνησίας. Ο ίδιος ο Παύλος Μπακογιάννης την ημέρα της δολοφονίας του ετοιμαζόταν να ολοκληρώσει την ομιλία που θα εκφωνούσε την επόμενη στη Βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης για την παραπομπή στελεχών του ΠΑΣΟΚ που φέρεται ότι εμπλέκονταν στο σκάνδαλο Κοσκωτά.

Οι τρομοκράτες προαναγγέλλουν νέα χτυπήματα

Η προκήρυξη της «17 Νοέμβρη», που ανέλαβε την ευθύνη την ίδια κιόλας ημέρα του φονικού, είχε τίτλο «Άρχισε η κάθαρση». Στην έκτη σελίδα ανέφερε μεταξύ άλλων πως «το γεγονός ότι χτυπάμε τον Μπακογιάννη, δεν σημαίνει ότι δεν θεωρούμε σαν κύριους υπεύθυνους για το σκάνδαλο Κοσκωτά τους Παπανδρέου, Κουτσόγιωργα, Πέτσο, Ρουμελιώτη, Χαλικιά. Οι ευθύνες όλων αυτών, υπάρχουν κυρίως, αφότου ο Κοσκωτάς έγινε τραπεζίτης και εκδότης και συνεπώς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες και συνενοχή άλλων και κυρίως σημερινών κορυφαίων παραγόντων της Ν.Δ.».

Οι συντάκτες του πυκνογραμμένου κειμένου υπογραμμίζουν παράλληλα την απόφασή τους να συνεχίσουν τον κύκλο του αίματος. «Ας το καταλάβουν όμως, ότι το επαναστατικό κίνημα αποφασίζει τη δραστηριότητά του, με βάση τις δικές του αναλύσεις, χτυπάει όσους θεωρεί υπεύθυνους, απατεώνες και κλέφτες…». Ο Τύπος της εποχής θα θεωρήσει ως ηθικό αυτουργό του φονικού το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Πολύ αργότερα, όταν θα συλληφθούν τα μέλη της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», θα μάθουμε ότι αυτός που πάτησε τελικά τη σκανδάλη και αφαίρεσε τη ζωή του βουλευτή, ονομαζόταν Δημήτρης Κουφοντίνας.

Συνελήφθη το 2002 και στη δίκη που ακολούθησε καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 ανθρωποκτονίες, καθώς επίσης και σε εκρήξεις και ληστείες.

Το θανάσιμο χτύπημα κατά του Μπακογιάννη θα περνούσε στην ιστορία ως η πρώτη πολιτική δολοφονία που έγινε στην Ελλάδα από χέρια τρομοκρατών. Καμία από όλες τις προηγούμενες δεν είχε πραγματοποιηθεί από μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης.

* Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων

Πολιτική

Newsorama.

Ο 17χρονος εγγονός του του θύματος από το έγκλημα στις Μοίρες, περιέγραψε τα όσα έζησε το βράδυ της Τετάρτης (15/1) με τον 51χρονο δράστη να σημαδεύει και εκείνον με το όπλο του.

Το άγριο έγκλημα στις Μοίρες, στην Κρήτη, έχει συγκλονίσει και σήμερα ο 51χρονος δράστης προφυλακίστηκε έπειτα από την απολογία του.

Αυτόπτης μάρτυρας της τραγωδίας ήταν ο 17χρονος εγγονός του 80χρόνου θύματος, βλέποντας τον παππού του νεκρός μέσα σε λίμνη αίματος.

Ο 17χρονος μίλησε στην εκπομπή του Star «Αλήθειες με τη Ζήνα» και περιέγραψε το σκηνικό του φονικού.

«Χτύπησε την πόρτα του δωματίου, όπου ήμουν με τους φίλους μου. Άνοιξα και είδα μπροστά μου έναν άγνωστο. Είδα ότι κάτι δεν πάει καλά και προσπάθησαν να λειτουργήσουν ψύχραιμα. Φώναξα τον παππού μου, αλλά του είπα να προσέχει», ανέφερε αρχικά ο εγγονός του θύματος.

Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Ο παππούς μου προσφέρθηκε να του μιλήσει για να λυθεί η κατάσταση, όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε. Αρνήθηκε να του απαντήσει στις ερωτήσεις που του έκανε για την πρώην σύζυγό του και τότε όπλισε και άρχισε να πυροβολεί. Εγώ νόμιζα ότι πυροβολεί στον αέρα, δε μου πήγαινε στο μυαλό ότι μπορεί να σκότωνε έναν άνθρωπο».

Ο νεαρός ήταν εκείνος που έσωσε με τις ενέργειές του τη γιαγιά του, η οποία τραυματίστηκε από τις σφαίρες του δράστη.

«Θόλωσα κι έκανα ό,τι μπορούσαν για να σώσω αυτόν που ήταν όρθιος, τη γιαγιά μου. Την έσυρα μέσα στο σπίτι, έκλεισα την πόρτα και κάλεσε ασθενοφόρο και την αστυνομία. Ήμουν σε σοκ. Άκουσα να πυροβολεί άλλες πέντε φορές και εκ των υστέρων είδα τα σημάδια από τις σφαίρες στην πόρτα της γκαρσονιέρας, όπου ήταν οι φίλοι μου. Ευτυχώς είχαν φύγει από την πίσω πόρτα», είπε μεταξύ άλλων ο 17χρονος.

Στη συνέχεια περιέγραψε με χαρακτηριστικό τρόπο πως ο 51χρονος δράστης τον σημάδεψε με το όπλο του: «Με κοιτούσε στα μάτια και με σημάδευε με το όπλο. Θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει κι εμένα εκείνη τη στιγμή».

Πάντως, ο 17χρονος διέψευσε ότι είχε προηγηθεί καβγάς, και τόνισε ότι ήρθε αποφασισμένος σε αγνώστους ανθρώπους για να σκοτώσει.

ellada

Newsorama.

Είναι νωρίς το απόγευμα της Τρίτης 31 Μαΐου 1905.  Η καλογυαλισμένη μαύρη πρωθυπουργική άμαξα με τα δύο λευκά άλογα περιμένει υπομονετικά στη συμβολή των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου τον πρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Π. Δηλιγιάννη να βγει από το σπίτι του, προκειμένου να τον μεταφέρει στο κτίριο της Παλιάς Βουλής που σε λίγη ώρα θα άρχιζε η συνεδρίαση.

Όταν ξεπροβάλλει στο κατώφλι, στο Κοινοβούλιο έχει ήδη ξεκινήσει η ανάγνωση του καταλόγου των βουλευτών προκειμένου να διαπιστωθεί εάν υπάρχει η απαιτούμενη απαρτία ώστε να ξεκινήσει το νομοθετικό έργο. Δεν αγχώνεται. Η απόσταση που χωρίζει την οικία του από την Εθνοσυνέλευση είναι μόλις 1,4 χιλιόμετρα που θα τα διανύσει με το ιππήλατο όχημα μέσα σε ελάχιστα λεπτά.

Του άρεσε να συναναστρέφεται με κόσμο

Πράγματι, λίγο πριν τις πέντε το απόγευμα η άμαξα εμφανίζεται στο προαύλιο της Παλιάς Βουλής, στη σημερινή πλατεία Κολοκοτρώνη. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται συγκεντρωμένος και ένας μικρός αριθμός πολιτών, ανάμεσά τους και ένας 35χρονος «μαυριδερός» κατά τις αφηγήσεις, «πενιχρώς ενδεδυμένος». Τα άλογα σταματούν μπροστά στις σκάλες. Ο συνοδός του πρωθυπουργού, ο Ιωάννης Πάνου, κατεβαίνει από την μπροστινή θέση που μοιραζόταν με τον αμαξά και ανοίγει την πόρτα της άμαξας.

Ο άγνωστος πλησιάζει τον 82χρονο πρόεδρο της κυβέρνησης τείνοντας παράλληλα ένα χαρτί προς το μέρος του, σαν να ήθελε να του το δώσει.

Ο Δηλιγιάννης δεν είναι απρόσιτος σαν τον μεγάλο πολιτικό του αντίπαλο Χαρίλαο Τρικούπη που έχει πεθάνει εδώ και 9 χρόνια. Είναι ικανός ρήτορας, ευφυής αλλά και μέγας δημαγωγός. Αρέσκεται να συναναστρέφεται με το πλήθος, να υπόσχεται, να κινείται παρορμητικά. Έτσι και τώρα, όταν ένας άγνωστος του άνοιξε την πόρτα στην άμαξα, δεν πήγε ο νους του στο κακό. Βλέποντας μάλιστα ότι κράταγε και ένα χαρτί στο χέρι, υπέθεσε ότι ήθελε να του υποβάλει κάποιο αίτημα.

Του μπήγει το μαχαίρι στην κοιλιά

Την ώρα που πάει να το πάρει, ο 35χρονος δολοφόνος βγάζει ένα μαχαίρι και το καρφώνει με μανία στην κοιλιά του πρωθυπουργού.

Ο Δηλιγιάννης «έφερεν αμφοτέρας τας χείρας προς την κοιλίαν, εκύρτωσε το σώμα και μίαν μόνον λέξιν άφηκε των χειλέων του να φύγη, ένα μόνον στεναγμόν: Αχ!» θα γράψει η εφημερίδα «Εμπρός». Οι φρουροί και οι παρατύχοντες βουλευτές διαφόρων παρατάξεων που γίνονται μάρτυρες του σκηνικού, τρέχουν σοκαρισμένοι να σηκώσουν τον άτυχο πολιτικό και να τον καθίσουν στα μαρμάρινα σκαλιά.

Όση ώρα οι παριστάμενοι επιχειρούν να τον φροντίσουν, άλλοι χωροφύλακες και πολίτες τρέχουν να πιάσουν τον δράστη που αδυνατεί να ξεφύγει με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Ο όχλος επιχειρεί να τον λιντσάρει αλλά οι ένστολοι τον φυγαδεύουν.

Έψαχναν να βρουν ιατρικά εργαλεία

Ο πέντε φορές πρωθυπουργός μεταφέρεται εσπευσμένα στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών όπου καταφθάνουν και οι γιατροί Αλιβιζάτος, Φωκάς και Γερουλάνος αλλά για κακή τους τύχη τα ιατρικά εργαλεία που διαθέτει η μονάδα είναι πενιχρά. Όση ώρα στέλνουν ανθρώπους να πάνε να τους αγοράσουν από τα κοντινά φαρμακεία ενέσεις και λοιπόν ιατρικό υλικό, η κατάσταση του τραυματία επιδεινώνεται. Χάνει συνεχώς αίμα. Τον έχουν ξαπλώσει σε ένα κρεβάτι με μια κουβέρτα στα πόδια, χωρίς να μπορούν να του κάνουν πολλά. «Πεθαίνω, πεθαίνω» έλεγε επανειλημμένα.

Η μεταφορά του στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός που λειτουργεί εδώ και 11 χρόνια κρίνεται απαγορευτική λόγω της κρίσιμης κατάστασής του. Μόλις τους φέρνουν τα υλικά επιχειρούν να τον χειρουργήσουν επί τόπου. Το βασικό τραύμα έχει φθάσει σε βάθος 9 έως 10 εκατοστών και μήκους 8 εκατοστών επί του δεξιού λοβού του ήπατος. Ο Δηλιγιάννης βαριανασαίνει και σχεδόν χάνει την επαφή με το περιβάλλον. Θα φύγει από τη ζωή στις 18:49 μ.μ. βυθίζοντας τη χώρα στο πένθος.

Το προφίλ του δολοφόνου

Την ίδια ώρα οι αρχές ανακρίνουν τον δολοφόνο αναζητώντας τα κίνητρα της πράξης του. Δράστης είναι ο 38χρονος Αντώνιος Γερακάρης με καταγωγή από τη Λάγια Λακωνίας.

Νυμφευμένος και πατέρας πέντε παιδιών ηλικίας από 1 έως 12 ετών. Εργαζόταν σε χαρτοπαικτικές λέσχες ως κράχτης, μπράβος ή κόφτης τραπουλόχαρτων στα τσόχινα τραπέζια ενώ στους κύκλους των τζογαδόρων ήταν γνωστός ως «Κωσταγερακάρης» από το όνομα του πατέρα του, Κωνσταντίνου.

Ζει σε μια τρώγλη επί της οδού Αρείου Πάγου, στους βορειοδυτικούς πρόποδες της Ακρόπολης που ως επί το πλείστον έχουν εγκατασταθεί Μανιάτες και Κυνουριείς. Είχε απασχολήσει και παλαιότερα τη Δικαιοσύνη, αλλά για πλημμελήματα.

Στην ερώτηση γιατί σκότωσε τον πρωθυπουργό της χώρας θα απαντήσει πως το έκανε «επειδή μας έκλεισε από τον Μάρτιο τις χαρτοπαικτικές λέσχες και η οικογένειά μου πεινάει».

Η τελευταία του δουλειά ήταν αυτή του θυρωρού στην χαρτοπαικτική λέσχη κάποιου Γιώργου Μητσέα την οποία όμως έκλεισε ως παράνομη η αστυνομία ακολουθώντας τις σχετικές οδηγίες της κυβέρνησης που θεωρούσε τέτοιου είδους χώρους μάστιγα για την εποχή.

Θεωρούσε τον Δηλιγιάννη ως αποκλειστικό υπεύθυνο της απόγνωσης που τον διακατείχε και των δεινών που είχε επιφέρει στο σπίτι του η ανεργία αφού σημειωτέον είχε απολυθεί και ο πατέρας του από το Τελωνείο που εργαζόταν. Θα δηλώσει όμως και κάτι άλλο. Ότι ο πάλαι ποτέ εργοδότης του, τον παρακινούσε τον τελευταίο καιρό να δολοφονήσει είτε τον αστυνομικό διευθυντή Αναστάσιο Παπούλα. είτε τον υπουργό Στρατιωτικών Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, «είτε κάποιον παραπάνω», υπονοώντας τον πρωθυπουργό. Πολλοί ήταν αυτοί που θεώρησαν τότε ως ηθικό αυτουργό το πρώην αφεντικό του, τον 40xρονο Γιώργο Μητσέα δηλαδή, που ήταν γνωστό ότι κινούνταν στον υπόκοσμο και πως από το κλείσιμο των λεσχών είχε χάσει πολλά λεφτά.

Η δίκη στο Κακουργιοδικείο και η ετυμηγορία

Αν και ο δράστης στην πορεία άλλαξε την ομολογία του αθωώνοντας τον παλιό εργοδότη του, στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθισαν και οι δύο. Η δίκη ξεκίνησε στις 17 Δεκεμβρίου 1905 στην κεντρική αίθουσα του Βαρβακείου Γυμνασίου.

Ο Μητσέας θα προσλάβει τους καλύτερους δικηγόρους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και ο εν ενεργεία βουλευτής Γεώργιος Αναστασόπουλος. Ως μάρτυρες υπεράσπισής του εμφανίζονται μεταξύ άλλων ένας εν ενεργεία δικαστικός, αξιωματικοί, εκδότες, βουλευτές και πολλοί άλλοι, προφανώς θαμώνες των λεσχών του.

Ο δολοφόνος Αντώνιος Γερακάρης από την άλλη πλευρά θα εμφανιστεί στο Κακουργιοδικείο Αθηνών χωρίς κανέναν συνήγορο. Στην απολογία του θα δηλώσει εκ νέου ότι το παλιό αφεντικό του δεν φέρει καμία ευθύνη. Ο εισαγγελέας δεν πείθεται και λέει πως η μεταστροφή του δράστη οφείλεται στις συνομιλίες που είχαν οι δύο κατηγορούμενοι στις φυλακές Συγγρού (στη σημερινή περιοχή του Ταύρου).

Μετά από εννέα συνεδριάσεις η ακροαματική διαδικασία ολοκληρώνεται και στις 27 Φεβρουαρίου 1906 εκδίδεται η απόφαση. Ο πρώην ιδιοκτήτης χαρτοπαικτικών λεσχών Μητσέας καταδικάζεται σε 8 χρόνια φυλάκισης. Στον Αντώνιο Γερακάρη, επιβάλλεται η θανατική ποινή. Θα καρατομηθεί στις 10 Ιουνίου 1906 στο Παλαμήδι του Ναυπλίου.

Και μια, και δύο, και τρεις ταριχεύσεις

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης θα ταριχευθεί και οι γιατροί, κατόπιν επιθυμίας της οικογένειάς του, θα τοποθετήσουν «εντός δύο ιδιαιτέρων δοχείων χωριστών το ήπαρ και την καρδιάν, εντός παρασκευάσματος εξ οινοπνεύματος.

Αμφότερα θα κρατηθώσιν ως ιερά κειμήλια του τόσον αγρίως δολοφονηθέντος γηραιού προέδρου» θα γράψει στις 2 Ιουνίου 1905 η εφημερίδα «Εμπρός». Η καρδιά του, φυλάσσεται μέχρι και σήμερα στον ιερό ναό των Αγίων Ταξιαρχών στη γενέτειρά του, στα Λαγκάδια της Αρκαδίας. Δύο εικοσιτετράωρα μετά τη δολοφονία, την Πέμπτη 2 Ιουνίου, η σωρός του πρωθυπουργού μεταφέρεται από την οικία του στη Βουλή όπου τίθεται σε λαϊκό προσκύνημα φρουρούμενη από 8 λοχαγούς. Χιλιάδες κόσμου θα περάσει για να αποτίσει φόρο τιμής.

Στις 11 το πρωί παρουσιάζεται η ανάγκη νέας ταριχεύσεως του νεκρού «όστις ανέδιδε κάποιαν δυσοσμίας μη επιτυχούσης της πρώτης» σημειώνει ο Τύπος της εποχής. Το φέρετρο μεταφέρεται στο γραφείο του Προέδρου της Βουλής για τα περαιτέρω. «Κατά την εργασίαν ταύτην οι ιατροί ανεύρον και δεύτερον τραύμα υπό τους βουβώνας το οποίον είχε διανοιχθή». Η ιατρική ομάδα θα υποστηρίζει ότι το τραύμα αυτό μεταξύ των δύο μηρών πιθανόν να οφείλεται σε παλαιά εγχείριση και απλώς τώρα άνοιξε ένεκα της αποσύνθεσης.

Μετά τη δεύτερη ταρίχευση όμως ακολούθησε και τρίτη το απόγευμα της ίδιας ημέρας «επειδή η αναδιδομένη δυσοσμία εκ του νεκρού δεν έπαυε. Εκτός όμως αυτού κατεσκευάσθη και κάλυμμα του φερέτρου υαλοσκεπές το οποίον εκαρφώθη επ’ αυτού ερμητικώς» μας πληροφορεί η εφημερίδα «Εμπρός» της 4ης Ιουνίου 1905. Θα ταφεί στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών ενώ προς τιμή του τα επόμενα χρόνια θα ανεγερθεί μαρμάρινος ανδριάντας στον περίβολο της Παλαιάς Βουλής, τα αποκαλυπτήρια του οποίου θα κάνει στις 22 Μαρτίου 1931 ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.

* Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων

Πολιτική

Newsorama.

ellada

Newsorama.

Ένα άγριο έγκλημα σημειώθηκε στην Ιθάκη, με 54χρονο να γρονθοκοπεί μέχρι θανάτου έναν 40χρονο Άγγλο.

Όπως φάνηκε, η υπόθεση αφορά ερωτική αντιζηλία, ωστόσο και νέα στοιχεία ήρθαν στο «φως» τα οποία διαλευκάνουν περισσότερο το φονικό.

Συγκεκριμένα, όπως μετέδωσε το κεντρικό δελτίο του Alpha, το θύμα ήθελε να πάρει μαζί του στην Αγγλία την 42χρονη εν διαστάσει σύζυγο του 54χρονου, αλλά όχι μόνο αυτό.

Ο 40χρονος Άγγλος επιθυμούσε, επίσης, μαζί τους να έρθει και το 8χρονο κοριτσάκι το οποίο είχε αποκτήσει η 42χρονη με τον δράστη.

Αυτό, σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, είχε ως αποτέλεσμα τα αίματα να ανάψουν και να συμβεί ο άγριος ξυλοδαρμός.

ellada

Newsorama.

Ο ήλιος δεν είχε προλάβει ακόμη ν” ανατείλει στην αρχοντική πόλη του Ναυπλίου όταν ο ιερέας του Αγίου Σπυρίδωνα άρχισε να χτυπάει την καμπάνα για την πρωινή λειτουργία. Ο 55χρονος κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας Ιωάννης Καποδίστριας έχει ήδη ξυπνήσει και ετοιμάζεται να πάει στην εκκλησία φορώντας το επίσημο ένδυμά του.

Βάζει το τσόχινο παλτό, παίρνει στο χέρι το καπέλο και τα γάντια που προσέδιδαν ακόμη μεγαλύτερη επισημότητα και βγαίνει από το σπίτι. Στην είσοδο τον περιμένουν οι άνδρες της ασφάλειάς του.

Ο έμπιστος 31χρονος Γεώργιος Κοζώνης που έχει χάσει το ένα του χέρι στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 και ο οπλίτης Δημήτριος Λεωνίδης προστέθηκε πρόσφατα στη φύλαξή του.

Ξεκινούν με τα πόδια για τον ιερό ναό. Όσο περισσότερο πλησιάζουν, τόσο πιο κοντά στο θάνατο έρχεται ο πρώτος τη τάξει πολίτης της νεοπαγούς κρατικής οντότητας.

Σε λίγη ώρα, ο κυβερνήτης θα κείτονταν νεκρός. Το ημερολόγιο γράφει Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 1831.

Συναντούν στο δρόμο τους δολοφόνους

Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου έχουν αρχίσει ήδη να λούζουν την γραφική πόλη και οι τρεις άνδρες περπατούν απολαμβάνοντας το φθινοπωρινό πρωινό. Στο δρόμο συναντιούνται τυχαία με τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη με τον ανιψιό του Γιώργη που έχουν ήδη πάρει απόφαση να βγάλουν από τη μέση τον Καποδίστρια, καθώς είναι αυτός που κατέπνιξε τη στάση που οργάνωναν στη Μάνη κατά της επίσημης ελληνικής κυβέρνησης και κυρίως, είχε στείλει στη φυλακή τον γενάρχη της οικογένειας, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη

Όλο το Ναύπλιο γνώριζε την αντιδικία του κυβερνήτη με τους Μαυρομιχαλαίους, φεουδάρχες από τη Μάνη που διέθεταν ισχυρή δύναμη και επιρροή καθώς ήταν κοινό μυστικό ότι πίσω τους κρύβονταν οι δύο από τις τρεις «προστάτιδες δυνάμεις» της εποχής, η Αγγλία και η Γαλλία, εν αντιθέσει με τη Ρωσία που συμπαραστεκόταν στον πάλαι ποτέ υπουργό Εξωτερικών της, Ιωάννη Καποδίστρια.

Πώς ξεκίνησε η κόντρα Μαυρομιχαλαίων – Καποδίστρια

Προκειμένου να αντιληφθούμε καλύτερα τα όσα συνέβησαν εκείνο το πρωινό θα πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε τα όσα προηγήθηκαν. Από την άνοιξη του 1830 ο Καποδίστριας είχε επιχειρήσει να αφαιρέσει τα προνόμια ως προς τους δασμούς και τη φορολογία που είχαν οι Μανιάτες από την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Τον Απρίλιο του ίδιου έτους οι Μαυρομιχαλαίοι, ως τοπικοί ηγεμόνες, συγκροτούν παράτυπη Προσωρινή (Διοικητική) Επιτροπή, με έδρα την Αρεόπολη της Λακωνίας (γνωστή τότε ως Τσίμοβα ή Τζίμοβα). Τρέπουν σε φυγή τους κυβερνητικούς υπαλλήλους που είχαν μεταβεί για τη συλλογή των φόρων και αρπάζουν τις προσόδους του τοπικού τελωνείου.

Τον Δεκέμβριο ξεσπούν ταραχές στο Λιμένι. Διώχνεται βιαίως ο έκτακτος Επίτροπος (νομάρχης) Κάτω Μεσσηνίας, Ιάκωβος Κορνήλιος, και οι στασιαστές σχεδιάζουν τώρα να ανατρέψουν με κίνημα τον εκλεγμένο από την Γ’ Εθνοσυνέλευση κυβερνήτη, Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο αρχηγός του κράτους δεν έχει άλλη επιλογή από την ανοιχτή σύγκρουση με την ισχυρή φαμίλια. Στις 23 Ιανουαρίου 1831 συλλαμβάνει τον γενάρχη τους, τον 66χρονο Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Με συνοπτικές διαδικασίες τον ρίχνει σε ένα κελί του βραχώδους φρούριου του Ιτς – Καλέ (Ακροναυπλία) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για υποκίνηση σε στάση κατά του κυβερνήτη. Όταν γνωστοποιείται στη Μάνη ότι ο Πετρόμπεης φυλακίστηκε, ο αδελφός του Κωνσταντίνος τρέχει στο Ναύπλιο προκειμένου να μεριμνήσει ώστε να αφεθεί ελεύθερος. Όλες οι σχετικές προσπάθειες όμως πέφτουν στο κενό.

Ακόμη και η μητέρα του έγκλειστου, η γριά Μαυρομιχαλιάνισσα που ήταν γύρω στα 90 πήγε στον Καποδίστρια προκειμένου να τον πείσει να δεχθεί τον κρατούμενο γιο της και να συνομιλήσουν προκειμένου να εκτονωθεί η κατάσταση.

Περιφέρουν τον Πετρόμπεη σιδηροδέσμιο στα σοκάκια

Πράγματι το ραντεβού κλείστηκε για τις 26 Σεπτεμβρίου στην οικία του κυβερνήτη και υπό την παρουσία του Ρώσου ναυάρχου Πέτρου Ρίκορντ που ένα μήνα νωρίτερα είχε καταστείλει εξέγερση του Ανδρέα Μιαούλη κατά του Καποδίστρια. Η συνάντηση όμως αυτή έμελλε να μην πραγματοποιηθεί ποτέ. Κι αυτό γιατί ο πολύπειρος πολιτικός έτυχε εκείνο το πρωινό να διαβάσει ένα άρθρο σε βρετανική εφημερίδα που κατέκρινε την πολιτική του, κάτι που τον είχε εξοργίσει.

Όταν η φρουρά του Ιτς – Καλέ έφερε μπροστά του σιδηροδέσμιο τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, εκείνος αρνήθηκε να τον δει. Ο γενάρχης ένιωσε βαθιά ταπεινωμένος. Θεώρησε ότι τον διαπομπεύουν κυκλοφορώντας τον στα σοκάκια του Ναυπλίου σιδηροδέσμιο χωρίς τελικά να τον συναντήσει ο αρχηγός του κράτους.

Στο γυρισμό για το κελί ζητάει από τους φύλακες να περάσουν μπροστά από το σπίτι του δευτερότοκου γιου του Γιώργη και του αδελφού του Κωνσταντίνου. Εκείνοι δεν του χαλάνε χατίρι. Όταν φτάνει κάτω από το παράθυρο φωνάζει τρέμοντας από οργή: «Γεια σας μωρέ ‘σεις παιδιά».

Ο γιος και ο αδελφός του αναγνωρίζουν τη φωνή και τρέχουν να τον δουν. «Τι κάνεις;» τον ρωτούν με αγωνία. «Να, τα βλέπετε» θα τους απαντήσει ο Πετρόμπεης δείχνοντας τις χειροπέδες. Με μια φράση τα είχε πει όλα. Το μήνυμα είχε σταλεί. Από ‘κεινη τη στιγμή είχε οριστικοποιηθεί η δολοφονία που θα υλοποιούνταν το επόμενο πρωινό.

Είχαν την ευκαιρία να τον δολοφονήσουν νωρίτερα

Ας δούμε τώρα αναλυτικά τα γεγονότα εκείνου του μοιραίου πρωινού της 27ης Σεπτεμβρίου 1831. Είχαμε μείνει στο σημείο που ο Καποδίστριας κατευθύνεται προς την εκκλησία με τους σωματοφύλακές του και συναντάται αναπάντεχα με τους δολοφόνους του σε κάποιο από τα διασταυρούμενα σοκάκια του Ναυπλίου.

Αφού τον χαιρετούν βγάζοντας τα φέσια τους, χωρίς να πουν κουβέντα, επιταχύνουν το βήμα προκειμένου να φθάσουν πρώτοι στην είσοδο του ιερού ναού και να τον περιμένουν.

Το ερώτημα που μένει μέχρι και σήμερα αναπάντητο είναι γιατί δεν τον σκότωσαν όταν βρέθηκαν τυχαία μπροστά του, αλλά αποφάσισαν να τελέσουν την αποτρόπαια πράξη στον Άγιο Σπυρίδωνα που είχε κόσμο και θα ήταν πιο δύσκολο. Όπως και να ‘χει, έκριναν σκόπιμο να στήσουν καρτέρι στην είσοδο, την ώρα που θα έμπαινε να εκκλησιαστεί. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης στέκεται δεξιά από την πόρτα και ο νεαρός Γιώργης ένα βήμα πιο μέσα.

Ο ύποπτος ρόλος ενός ζητιάνου

Από τις μετέπειτα καταθέσεις προκύπτει ότι εκείνη την ώρα βρισκόντουσαν επίσης εκεί τα δύο άτομα που είχαν επιφορτιστεί με την επιτήρηση των Μαυρομιχαλαίων για λογαριασμό της πολιτείας, αφενός για να μην προχωρήσουν σε κάποια έκνομη πράξη και αφετέρου για να τους προστατέψουν από τυχόν προβοκατόρικη ή άλλης μορφής επίθεση (αν και ο ένας εκ των δύο επιτηρητών, ο Γιάννης Καραγιάννης, είχε ταχθεί με το μέρος τους τις τελευταίες 40 μέρες που τους παρακολουθούσε), ένας λοχαγός με το επώνυμο Κουτσιαφόπουλος που εκείνη την ώρα πήγαινε σπίτι του, δύο ξένοι περιηγητές, ένας άγνωστος νέος που φορούσε φουστανέλα και ένας ζητιάνος, κάτι ασυνήθιστο για εκείνη την ώρα.

Ανάμεσα στα πολλά ερωτηματικά αυτής της δολοφονίας είναι για ποιο λόγο δεν κλήθηκε ποτέ στο δικαστήριο να καταθέσει αυτός ο ζητιάνος αν και ήταν αυτόπτης μάρτυρας του τραγικού συμβάντος.

Παράλληλα μέσα στην εκκλησία βρισκόντουσαν οι επίτροποι Μητρόπουλος και Νικολάου, ο στρατηγός Βαλτινός, ο Ι. Σαράντου, ο Π. Σκούρας και ένας ένοπλος υπαξιωματικός με το επώνυμο Βούλγαρης, μαζί με άλλα 5 – 6 άτομα. Απέναντι από το ναό στεκόταν στο παράθυρο του σπιτιού της μια γυναίκα του Ναυπλίου, η Παρακευούλα, ενώ στο παράθυρο της δικής του οικίας καθόταν εκείνη την ώρα ο υπουργός Στρατιωτικών Παναγιώτης Ρόδιος.

Το τέλος του Καποδίστρια

Πλησιάζοντας στον ιερό ναό ο Καποδίστριας, προς στιγμήν ένιωσε μια ταραχή βλέποντας τους Μαυρομιχαλαίους να στέκονται στην είσοδο.

Το πιθανότερο είναι να έκανε κακές σκέψεις στο μυαλό του, αλλά δεν τον πτόησαν. Βαθιά μέσα του πίστευε ότι δεν θα τολμούσαν να τον χτυπήσουν. Σε όσους τον συμβούλευαν να προσέχει, απαντούσε ότι «εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν ας με δολοφονήσουν. Τόσο το χειρότερον δι’ αυτούς. Θα έλθη κάποτε η μέρα κατά την οποίαν οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασίαν της θυσίας μου».

Βγάζει το καπέλο για να μπει στον Άγιο Σπυρίδωνα και ετοιμάζεται να κάνει το σταυρό του όταν ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης τον αρπάζει από τ’ αριστερό του χέρι, βγάζει από την καμπαρντίνα το όπλο και τον πυροβολεί στη βάση του κρανίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, ο ανιψιός του Γιώργης μπήγει το μαχαίρι στα δεξιά της βουβωνικής χώρας.

Ο δε Καραγιάννης που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να επιτηρεί τους δύο Μανιάτες αντί να στραφεί κατά πάνω τους, πυροβολεί κι εκείνος τον κυβερνήτη αλλά αστοχεί. Είπαμε, τις προηγούμενες εβδομάδες είχε αλλάξει «στρατόπεδο».

Η δική του σφαίρα είναι αυτή που βρίσκεται σφηνωμένη μέχρι και σήμερα στη δεξιά πλευρά της εισόδου του ναού και μπορεί να την δει ο επισκέπτης.

Λιντσάρισμα μέχρι θανάτου

Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν προλαβαίνει να αρθρώσει ούτε λέξη. Σωριάζεται πάνω στον μονόχειρα σωματοφύλακά του, ο οποίος τον αφήνει να πέσει μαλακά στο έδαφος ώστε να μπορέσει να κυνηγήσει τους φονιάδες. Πράγματι, καταφέρνει να πυροβολήσει τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Το βόλι τον βρίσκει ξυστά στην πλάτη. Όλοι έχουν βγει έξω να δουν τι γίνεται.

Άνδρες και γυναίκες από το εκκλησίασμα καταδιώκουν τους δράστες και εξαπολύουν κατάρες, ενώ ο στρατηγός Φωτομάρας που ακούγοντας τις φωνές έχει προβάλει στο παράθυρο του σπιτιού του, αντιλαμβανόμενος τι έχει συμβεί αρπάζει το όπλο του, κλείνει το ένα μάτι σημαδεύοντας τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη την ώρα που τρέχει να ξεφύγει και τον ξαπλώνει στο έδαφος βαριά τραυματισμένο. Ο όχλος μαζεύεται γύρω του και αρχίζει να τον χτυπάει σε όλο το σώμα με μανία.

Λίγα λεπτά αργότερα θα αφήσει την τελευταία του πνοή αλλά ο κόσμος δεν ικανοποιείται. Τον σέρνει μέχρι την πλατεία του Πλάτανου και κατόπιν τον ρίχνει από τα ψηλά τείχη του φρουρίου στη θάλασσα.

Άσυλο στη γαλλική πρεσβεία

Ο ανιψιός του από την άλλη πλευρά καταφεύγει πανικόβλητος στην γαλλική πρεσβεία. Ζητά άσυλο από τον πρεσβευτή Ρουάν φωνάζοντας πως «ο τύραννος πέθανε από τα χέρια μου και τα χέρια του θείου μου. Σας παρακαλώ, προστατέψτε με».

Κατά πολλούς δεν επελέγη τυχαία η συγκεκριμένη διπλωματική οικία, αφού η Γαλλία είχε αναμειχθεί τον προηγούμενο καιρό σε μια σειρά από μηχανορραφίες εναντίον του Καποδίστρια.

Οι Ναυπλιώτες έχουν κυκλώσει την πρεσβεία και ζητούν να τους παραδοθεί ο έτερος δολοφόνος. Οι ώρες περνούν, αλλά απάντηση δεν παίρνουν. Στο μεσοδιάστημα προκειμένου να μην βυθιστεί το ελληνικό κράτος στο χάος, η Γερουσία συστήνει μια προσωρινή τριμελή Διοικούσα Επιτροπή ως αντικαταστάτρια του Καποδίστρια στην οποία μετέχουν ο αδελφός του θανόντος Αυγουστίνος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Ιωάννης Κωλέττης.

Οι απειλές των Άγγλων

Ο πρέσβης της Αγγλίας ζητά από τους τρεις να λάβουν αυστηρά μέτρα κατά του εξεγερμένου όχλου ώστε να κατασταλούν οι κινητοποιήσεις και πως εάν δεν το πράξουν θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις. Αν μη τι άλλο εξίσου ύποπτος είναι και ο ρόλος που διαδραμάτισαν οι Άγγλοι.

Αν και έχουν περάσει 188 χρόνια, τα αρχεία του Foreign Office που αφορούν τη δολοφονία Καποδίστρια εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται άκρως απόρρητα και δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Τι έχουν άραγε να κρύψουν και κρατούν τα έγγραφα ως επτασφράγιστο μυστικό;

Έξω από την γαλλική πρεσβεία η κατάσταση είναι έκρυθμη. Ως εκπρόσωπος της κυβερνητικής τριανδρίας μεταβαίνει εκεί ο φιλέλληνας Πορτογάλος συνταγματάρχης Αντόνιο Φιγκουέιρα ντ’Αλμέιντα που ζητάει από τον φονιά να παραδοθεί. «Εάν το πράξεις θα έχεις μια δίκαιη δίκη. Εάν όχι δεν μπορώ να εγγυηθώ την ασφάλειά σου» του ξεκαθαρίζει. Ο Γιώργης Μαυρομιχάλης αναγκάζεται να παραδοθεί. Φυλακίζεται αρχικά στο Μπούρτζι και λίγες μέρες αργότερα στο Ιτς – Καλέ. Θα βρεθεί πολύ σύντομα ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου αν και κάτι τέτοιο ήταν αντίθετο με το Σύνταγμα της εποχής εκείνης.

Έδωσε ο ίδιος διαταγή να τον σκοτώσουν

Στη δίκη θα γίνει γνωστό από ορισμένες καταθέσεις ότι ο γαλλικός στρατός που βρισκόταν στην Πελοπόννησο όχι μόνο είχε υποσχεθεί να βοηθήσει τους συνωμότες στη φυγάδευσή τους, αλλά στόχευε και στην κατάληψη της εξουσίας.

Ο κατηγορούμενος έριξε όλη την ευθύνη στον νεκρό θείο του, αλλά δεν έπεισε τους στρατοδίκες. Θα καταδικαστεί σε θάνατο διά τυφεκισμού και θα εκτελεστεί 10 Οκτωβρίου του 1831. Το θέαμα παρακολουθούσε θλιμμένος ο πατέρας του Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης από το κελί. Το παιδί του τον χαιρέτησε από μακριά και διέταξε ο ίδιος «πυρ»!

Όσον αφορά τον φρουρό Καραγιάννη που πυροβόλησε κι αυτός τον Καποδίστρια, αν και καταδικάστηκε σε θάνατο η ποινή του δεν εκτελέστηκε. Και αυτό γιατί αναίρεσε την αρχική κατάθεσή του και στράφηκε κατά των Μαυρομιχαλαίων. Έξι μήνες αργότερα κυκλοφορούσε ελεύθερος ενώ ο άλλος φρουρός, ο Γεωργίου, καταδικάστηκε σε δεκαετή καταναγκαστική εργασία επειδή αν και γνώριζε το σχέδιο της δολοφονίας δεν το κατήγγειλε στις αρχές.

* Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων

ellada

Newsorama.

«Ο πατηρ Χριστοφιλέας, έκδοτος και έκφυλος από νεαράς ηλικίας, έχει τη φήμη απαίσιου ανθρώπου, χασισέμπορου, χασισοπότου, παιδεραστού και εκμεταλλευτού γυναικών και αποτελεί σπάνιαν εγκληματικήν φύσιν. Του αυτού ακριβώς φυράματος είναι και τα δυο του παιδιά, Ανδρέας και Κούλα. Το ηθικόν ξεχαρβάλωμα της οικογένειας αυτής είναι τοιούτον, ώστε μετά φρίκης αναγράφομεν την πληροφορίαν ότι ο πατέρας είχε αθεμίτους σχέσεις με την 17έτιδα κόρην του Κούλαν και με τον 24ετη υιον του Ανδρέαν, ο δε  Ανδρέας είχεν αθεμίτους σχέσης μετά της αδελφής του Κούλας»!

Ο οποιοσδήποτε διαβάζει το παραπάνω απόσπασμα από το ρεπορτάζ των εφημερίδων πίσω στο μακρινό 1929 μπορεί εύκολα να αντιληφθεί το σοκ που θα είχαν υποστεί οι… άμαθοι σε αυτά τα γεγονότα Αθηναίοι οι οποίοι έβλεπαν να εκτυλίσσεται μπροστά τους ένα πρωτοφανές αστυνομικό θρίλερ το οποίο μέχρι τότε στα μάτια τους θα φαινόταν κάτι σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Κι όμως. Η ιστορία της Κούλας και του Ανδρέα Χριστοφιλέα που έμειναν στην ιστορία ως η ελληνική εκδοχή των «Μπόνι και Κλάιντ» έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που την καθιστούν μια από τις συναρπαστικότερες που έχουν καταγραφεί ποτέ στα εγκληματολογικά χρονικά της χώρας και σίγουρα δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Η αρχή μιας θρυλικής αστυνομικής περιπέτειας

Σε αντίθεση με διάφορες άλλες αστυνομικές ιστορίες (εγχώριες ή μη) η συγκεκριμένη ξεκινάει με έναν μάλλον παράδοξο τρόπο. Πρωταγωνιστής είναι ο Ανδρέας Χριστοφιλέας ο οποίος (όπως περιέγραφαν οι εφημερίδες μετά τη σύλληψή του) είχε μια… φυσική ροπή στο έγκλημα αλλά δεν ήξερε πώς να την εκφράσει. Στην αρχή τουλάχιστον.

Έτσι, «υιοθετεί» το ψευδώνυμο Ροκαμβόλ (το όνομα ήρωα αστυνομικών μυθιστορημάτων περιπέτειας του Γάλλου, Ponson du Terrail) και αρχίζει να στέλνει εκβιαστικές επιστολές σε διάφορους παραλήπτες (βουλευτές, επιχειρηματίες κλπ) με την ελπίδα κάποιος από αυτούς να «τσιμπήσει» και να του στείλει λεφτά προκειμένου να μην τον… σκοτώσει! Τους διέτασσε, μάλιστα, εκτός από τα λεφτά που θα έδιναν στον ίδιο να δίνουν και λεφτά σε όλους τους επαίτες που θα έβρισκαν στο δρόμο τους κατά τη διάρκεια της ημέρας!

Όπως ήταν φυσικό κανείς δεν «τσίμπησε» στις απειλές. Κάποια από τα υποψήφια θύματα, μάλιστα, πήγαν και στην αστυνομία η οποία ξεκίνησε έρευνες για τον εντοπισμό του δράστη. Ένας από τους υπόπτους που προσήχθησαν ήταν και ο Ανδρέας Χριστοφιλέας αλλά αφέθηκε ελεύθερος αφού δεν προέκυψαν σε βάρος του αρκετά στοιχεία.

Με αυτά και με αυτά ο Χριστοφιλέας, αποφάσισε ν’ αλλάξει… πορεία στην εγκληματική του διαδρομή. Λίγους μήνες μετά μαζί με τον έναν φίλο του, τον Θανάση Ντούνη καταστρώνουν έναν άλλο σχέδιο. Βάζουν την ερωμένη του Ντούνη, Άννα, και την αδερφή του Χριστοφιλέα, Κούλα, να εμφανίζονται σε διάφορα σπίτια ως υπηρέτριες, χρησιμοποιώντας ψεύτικα ονόματα και μετά από λίγο καιρό, όταν πια θα είχαν αποκτήσει την εμπιστοσύνη της οικογένειας, έκλεβαν από τα σπίτια χρήματα και τιμαλφή και εξαφανίζονταν.

Αυτό το σχέδιο απέδιδε στον Χριστοφιλέα σαφώς περισσότερα χρήματα απ΄ ότι το πρώτο αλλά και πάλι όχι τόσα όσα έπρεπε για να ικανοποιήσει τη δίψα του για το χρήμα και τη μεγάλη ζωή. Έχοντας αποκτήσει, πλέον, φήμη στον υπόκοσμο, πάει για το «μεγάλο κόλπο»

Η δράση της συμμορίας και η στυγερή δολοφονία

Ο Χριστοφιλέας αποφασίζει να απαγάγει τον Γιαννέτσο, έναν πλούσιο επιχειρηματία που διατηρούσε βουστάσια στην περιοχή των Αμπελοκήπων.

Με τα χρήματα που θα αποκόμιζε από την απαγωγή του επιχειρηματία, ο Ανδρέας «είχε σκοπόν να αγοράση ένα αυτοκίνητον [..] και να ληστεύη τους επιβάτας του διευθύνων ο ίδιος τούτο και εργαζόμενος εις την πιάτσαν. Επίσης […] είχε σκοπόν να διαπράττει με τη συμμορίαν του ληστείας, σταματών εις τους δρόμους εκτός των Αθηνών τα διερχόμενα αυτοκίνητα», έγραφε η εφημερίδα «Πρωΐα» την 1η Νοεμβρίου 1929, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Ξεχασμένα Πρωτοσέλιδα. Ρεπορτάζ από τη νεοελληνική μικροϊστορία», εκδόσεις Polaris, ο δημοσιογράφος Γιάννης Ράγκος.

Σε μία από αυτές τις ληστρικές επιδρομές της συμμορίας, το βράδυ της 11ης Ιουλίου 1929, έγινε το κακό. Ο Ανδρέας, η Κούλα και ο Φώτης Αναγνωστόπουλος, ο οποίος εμφανιζόταν ως εραστής της δεύτερης, επιβιβάστηκαν στο ταξί του Σταμ. Τσάγκα για να τους πάει σε κάποιο παραλιακό κέντρο, στην περιοχή της Βουλας. Όταν έφτασαν στην παραλία, ο Ανδρέας διέταξε τον Σταμ. Τσάγκα να βγει από το αυτοκίνητο και να απομακρυνθεί, αφήνοντας το αυτοκίνητο σε αυτούς. Ο οδηγός αντέδρασε και προσπάθησε να αμυνθεί βγάζοντας ένα μικρό περίστροφο που είχε μαζί του, όμως ο Ανδρέας πρόλαβε να τον πυροβολήσει πρώτος. Μαζί με τον Φώτη έβγαλαν το πτώμα από το αυτοκίνητο και το έσυραν ως τη θάλασσα. Φοβήθηκαν, ωστόσο, ότι θα γίνονταν αντιληπτοί από τους θαμώνες του κέντρου και το άφησαν στην ακροθαλασσιά, αφαιρώντας προηγουμένως το όπλο του θύματος και 17.000 δρχ. Μετά, με το αυτοκίνητο πήραν τον δρόμο προς το Χαρβάτι (σημερινή Παλλήνη), όπου το εγκατέλειψαν, όταν τελείωσε η βενζίνη.

Μετά την επίθεση αυτή, η φήμη τους μεγάλωσε. Με βάση καταθέσεις μαρτύρων η Κούλα περιγραφόταν στα ρεπορτάζ των εφημερίδων ως μια «νέα γυναίκα με κόκκινο καπέλο που σκοτώνει», ενώ ταυτόχρονα η δράση της ομάδας παραλληλίστηκε από τον ελληνικό Τύπο (με μια δόση υπερβολής, ασφαλώς) με αυτή των φημισμένων, τότε, Μπόνι Πάρκερ (BonnieParker) και Κλάϊντ Μπάροου (ClydeBarrow), που δρούσαν, την ίδια περίοδο, στις Η.Π.Α.

Περίπου τρεις μήνες αργότερα, η ομάδα Χριστοφιλέα πραγματοποίησε το τελευταίο της κτύπημα. Το απόγευμα της 20ης Οκτωβρίου, ο Ανδρέας, ο Θ. Ντούνης και η Κούλα επιβιβάστηκαν σε ένα ταξί επί της οδού Ακαδημίας στην Αθήνα και ζήτησαν από τον οδηγό Κ. Νικηταρά να τους μεταφέρει στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα. Λίγο πριν το αυτοκίνητο φτάσει στον προορισμό του, ο Θ. Ντούνης κτύπησε με ένα λοστό, που έφεραν μαζί τους οι δράστες, τον ανυποψίαστο οδηγό με αποτέλεσμα αυτός να χάσει τις αισθήσεις του, το αυτοκίνητο να παρεκκλίνει της πορείας του και να πέσει σε ένα δέντρο. Από τη σύγκρουση όλοι τα έχασαν και ζαλισμένοι προσπάθησαν να βγουν από το όχημα. Πρώτος απ όλους ο οδηγός ο οποίος κατάφερε να διαφύγει τρέχοντας παρά το γεγονός οι δράστες πυροβόλησαν εναντίον. Στη συνέχεια πήγε στην αστυνομία όπου και έδωσε λεπτομερή κατάθεση.

Η εξάρθρωση με τη βοήθεια ενός… ονείρου και οι καυτές πτυχές

Πιθανότατα η δράση της συμμορίας θα συνεχιζόταν για καιρό ακόμα, ωστόσο, ένα… όνειρο στάθηκε η αφορμή, ώστε, ν’ αρχίσει το «ξήλωμα».

Ξημερώματα της 23ης Οκτωβρίου, η συγκάτοικος των αδελφών Χριστοφιλέα Π. Μασουρίδου (η οποία φερόταν να είναι ερωμένη του πατέρα Χριστοφιλέα) άκουσε την Κούλα να παραληρεί στον ύπνο της. Έντρομη την ξύπνησε και την ρώτησε τι συμβαίνει. Αυτή «αφού εκύτταξε και είδε πως δεν ήταν κανένας έξω από το σπίτι, μου είπεν ότι αυτοί εσκότωσαν τον Τσάγκα εις την Βούλα, ότι ο Ανδρέας ήταν ο νέος με τις ‘κολλαρίνες’ και αυτή η γυναίκα με το κόκκινο καπέλο, που γράφανε οι εφημερίδες» (κατάθεση Π. Μασουρίδου στο Κακουργιοδικείο Πειραιά – 14 Μαΐου 1931).

Η Π. Μασουρίδου, φοβήθηκε πως μετά από αυτές τις αποκαλύψεις κινδύνευε η ζωή της και προσέτρεξε στην αστυνομία για να αναφέρει όσα είχε μάθει. Αμέσως, αστυνομικά όργανα κινητοποιήθηκαν, αλλά εν τω μεταξύ ο Ανδρέας και η Κούλα είχαν σπεύσει να εξαφανιστούν.

Αρχικά τ’ αδέρφια κατάφεραν να διαφύγουν και χωρίς ν’ χάσουν χρόνο έβαλαν σε εφαρμογή το επόμενο σχέδιο τους. Ο κλοιός, ωστόσο, είχε στενέψει γύρω τους και έτσι λίγες ημέρες αργότερα έπεσαν στα χέρια της αστυνομίας.

Από το σημείο εκείνο και έπειτα, τα αδέρφια και κυρίως η προσωπική τους ζωή ήταν σχεδόν καθημερινά στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων με τους… άμαθους αναγνώστες να διαβάζουν φοβερές και τρομερές λεπτομέρειες όπως ότι ο πατέρας Χριστοφιλέας κακοποιούσε σeξουαλικά τα παιδιά του τα οποία, ωστόσο, είχαν και μεταξύ τους σeξουαλικές σχέσεις!

Η λαϊκή φαντασία οργιάζει και η Κούλα γίνεται… ρεμπέτικο τραγούδι!

Η δίκη για τη δράση της ομάδας Χριστοφιλέα («της σπείρας Χριστοφιλέα», σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής) πραγματοποιήθηκε από τις 13-16 Μαΐου 1931 στο Κακουργιοδικείου Πειραιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κατηγορούμενοι μεταφέρονταν από τις φυλακές στο δικαστικό μέγαρο με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο!

Ο Ανδρέας και η Κούλα Χριστοφιλέα, καθώς επίσης και ο Θ. Ντούνης καταδικάστηκαν στην ποινή των δις ισοβίων δεσμών για τη ληστεία μετά φόνου του Σταμ. Τσάγκα και την απόπειρα φόνου μετά ληστείας του Κ. Νικηταρά.

Στις 13 Αυγούστου 1941 η Κούλα αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ, εκμεταλλευόμενη το διάταγμα που είχε εκδώσει στις 30 Μαΐου του ίδιου έτους η πρώτη κατοχική κυβέρνηση του στρατηγού Γ. Τσολάκογλου «περί αποσυμφορήσεως των φυλακών άνευ διαταράξεως του κοινωνικού συμφέροντος».

Αντίθετα για τον Ανδρέα τα στοιχεία παραμένουν νεφελώδη. Μετά την καταδίκη του μεταφέρθηκε στις φυλακές Χανίων. Εκεί έγραψε κάποια μυθιστορήματα ενώ κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του όταν τον μαχαίρωσε ένας συγκρατούμενός του. Λέγεται πως ο Χριστοφιλέας κατάφερε να αποδράσει  και να εξαφανιστεί κατά τη διάρκειας της Μάχης της Κρήτης, ωστόσο, δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.

ellada

Newsorama.

Εάν επισκεφθεί κάποιος ακόμη και σήμερα το Εγκληματολογικό Μουσείο της Αθήνας, θα διαπιστώσει έκπληκτος ότι μέσα σε δύο διαφανή βαζάκια με φορμόλη, φυλάσσονται σε άριστη κατάσταση ένα κομμένο αυτί και το σκουρόχρωμο χέρι ενός ανθρώπου που πέθανε πριν από… 106 χρόνια.

Οι συνοδευτικές ετικέτες, σου λύνουν ευθύς την απορία για τον ιδιοκτήτη τους: «Ους και χέρι βασιλοκτόνου Σχινά»· του ανθρώπου δηλαδή που το μακρινό 1913 δολοφονούσε τον δημοφιλέστερο βασιλέα της Ελλάδας, τον Γεώργιο τον Α’, ιδρυτή της εγχώριας δυναστείας των Γλύξμπουργκ.

Κάθισε στο θρόνο μια ολόκληρη πεντηκονταετία! Πώς και γιατί όμως φθάσαμε στο σημείο να εκτίθενται δύο κομμένα μέλη του φονιά του στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο ενός μη κερδοσκοπικού ιδρύματος που τελεί υπό την αιγίδα της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου της πρωτεύουσας; Η απάντηση βρίσκεται στη… συμπρωτεύουσα.

Το χρονικό της δολοφονίας

Θεσσαλονίκη, αργά το μεσημέρι της 5ης Μαρτίου 1913. Ο άναξ μόλις έχει ολοκληρώσει το γεύμα του στη βίλα Χατζηλαζάρου που διαμένει τους τελευταίους μήνες. Έχει αφήσει το Παλάτι των Αθηνών και έχει ανέβει στη νύμφη του Θερμαϊκού προκειμένου να εδραιώσει με την προσωπική του παρουσία την κυριαρχία της Ελλάδας στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας που έχει απελευθερωθεί από τον οθωμανικό ζυγό εδώ και περίπου 5 μήνες. Μετά το φαγητό αποφασίζει να πραγματοποιήσει τον καθιερωμένο απογευματινό περίπατο κατά μήκος της κυβόστρωτης λεωφόρου των Εξοχών (της σημερινής Βασιλίσσης Όλγας).

Τα μέτρα ασφαλείας προς το πρόσωπό του είναι ελάχιστα καθώς εκτιμά ότι δεν διατρέχει κανέναν ουσιαστικό κίνδυνο. Στη χαλαρή βόλτα τον συνοδεύουν μονάχα ο Κύπριος πιστός υπασπιστής του, αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Φραγκούδης, και μόνο δύο Κρητικοί βρακοφόροι χωροφύλακες που δεν μπορούσαν να φανταστούν τι θα ακολουθούσε τα επόμενα λεπτά.

Ο βασιλιάς θα φθάσει περπατώντας και κουβεντιάζοντας μέχρι τον Λευκό Πύργο, όπου παιάνιζε η στρατιωτική μπάντα. Κοντοστέκεται να την ακούσει, συνομιλεί με το συγκεντρωμένο κόσμο που σπεύδει να τον χαιρετήσει και παίρνει το δρόμο της επιστροφής για την οικία του από τη λεωφόρο Αγίας Τριάδας.

Οι δείκτες των ρολογιών έδειχναν 16:20 το απόγευμα όταν πλέον είχε φθάσει στην Κερίμ Αφέντη, μια περιοχή που συνήθως συχνάζουν Τουρκαλβανοί. Στη συμβολή της οδού Αγίας Τριάδας με την λεωφόρο των Εξοχών, ακριβώς μπροστά από το καφενείο Πασάν Λιμάν, ένας ρακένδυτος άνδρας που τόση ώρα παραφύλαγε, κατευθύνεται απειλητικά προς το μέρος του.

Καταφέρνει να φθάσει σε απόσταση ενός μέτρου από τον βασιλιά Γεώργιο και πριν προλάβουν να αντιδράσουν οι σωματοφύλακες, τον πυροβολεί πισώπλατα με μια μαυροβουνιώτικη κουμπούρα. Στο κροτάλισμα της σκανδάλης του όπλου, όσοι είναι παρόντες παγώνουν.

Ο αρχηγός του κράτους σωριάζεται στη αγκαλιά ενός Εβραίου μπακάλη που σπεύδει να βοηθήσει, χωρίς να προλάβει να ψιθυρίσει ούτε λέξη.

Ο δράστης αντί να προσπαθήσει να διαφύγει, στρέφει τώρα την κάνη προς το μέρος του υπασπιστή Φραγκούδη. Για καλή του τύχη όμως γλυτώνει καθώς το όπλο παθαίνει αφλογιστία και έτσι, με τη βοήθεια των χωροφυλάκων, ακινητοποιείται ο δράστης μέχρι να φθάσουν ενισχύσεις. Ο αιμόφυρτος Γεώργιος Α’ βαριανασαίνει. Μεταφέρεται εσπευσμένα στο Παπάφειο ίδρυμα, αλλά ξεψυχά στο δρόμο.

Κλείνουν τα μαγαζιά υπό το φόβο των ταραχών

Στις πέντε και μισή το απόγευμα, ο διευθυντής του νοσοκομείου ανακοινώνει επισήμως τον θάνατο του άνακτα στον πρίγκιπα Νικόλαο που έχει μεταβεί στο ίδρυμα. Θα μεταφέρει το κακό μαντάτο με τη φράση: «Ο βασιλιάς απέθανεν, ζήτω ο βασιλεύς»! Ευτυχώς, ο πρίγκιπας, που φέρει και την ιδιότητα του στρατιωτικού διοικητή της πόλης, λειτουργεί ψύχραιμα.

«Ο φόβος μήπως αυτό το φρικτόν έγκλημα χρησιμεύση ως σύνθημα για μια εθνική εξέγερσι εναντίον των Βουλγάρων […] με έκαμε και μπόρεσα να συγκρατήσω κάπως τον εαυτόν μου» θα γράψει αργότερα στο ημερολόγιό του ο γιος του θανόντος. Έχει ήδη πληροφορηθεί ότι ο δολοφόνος είναι Έλληνας, οπότε δίνει εντολή στον διευθυντή της Αστυνομίας να το ανακοινώσει και επισήμως, με την επισήμανση ότι οποιαδήποτε προσπάθεια διασάλευσης της τάξης θα τιμωρούνταν παραδειγματικά. Αμέσως η πόλη τίθεται σε κατάσταση επιφυλακής.

Τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν, οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα, και τα φώτα στους δρόμους όταν δύει ο ήλιος δεν ανάβουν.

Ο πρίγκιπας στέλνει παράλληλα τηλεγράφημα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και στον πρωτότοκο αδελφό του και διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο, τους οποίους ενημερώνει για τα συμβάντα. Η σωρός του θανόντα βασιλιά ταριχεύεται, εκτίθεται για μέρες σε λαϊκό προσκύνημα στη Θεσσαλονίκη και αμέσως μετά μεταφέρεται με τη βασιλική θαλαμηγό «Αμφιτρίτη» στον Πειραιά για να κηδευτεί στις Μαρτίου με όλες τις προβλεπόμενες τιμές στο βασιλικό ανάκτορο του Τατοΐου.

Η ταυτότητα του δολοφόνου και η μοίρα του

Τι απέγινε όμως ο φονιάς του βασιλιά; Πάμε και πάλι λίγο πίσω στα γεγονότα. Μόλις ο θύτης συλλαμβάνεται από τους χωροφύλακες, το πλήθος που έχει μαζευτεί επιχειρεί να τον λιντσάρει. Απαιτήθηκε μεγάλη προσπάθεια από τους ένστολους για να τον σώσουν και να τον πάνε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα της περιοχής Φαλήρου της συμπρωτεύουσας.

Εκεί θα μάθουν οι αρχές και την ταυτότητά του. Ονομάζεται Αλέξανδρος Σχινάς. Όπως αναφέρει ο αναπληρωτής καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Α.Π.Θ. Ιάκωβος Μιχαηλίδης, «τα βιογραφικά στοιχεία του δολοφόνου ήταν πενιχρά. […] Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και για ένα διάστημα εργάστηκε στο φαρμακείο του αδελφού του. Ήταν αλκοολικός και έπασχε από φυματίωση.

Μοναχικό άτομο, είχε διακόψει κάθε επαφή με την οικογένειά του. Φαίνεται πως για κάποια περίοδο εργάσθηκε ως δάσκαλος στη Μακεδονία». Η οικονομική του κατάσταση ήταν πολύ κακή, ενώ στην προσπάθειά του να βρει δουλειά είχε απευθυνθεί και στο Παλάτι, αλλά ο υπασπιστής του βασιλιά τον είχε διώξει.

Στην αρχική ανάκριση που πραγματοποιήθηκε στο αστυνομικό τμήμα, ο Σχινάς δεν θα πει πολλά. Το βράδυ της 7ης Μαρτίου μεταφέρεται στις φυλακές του Διοικητηρίου όπου υποβάλλεται εκ νέου σε ανάκριση από τον πρωτοδίκη έφεδρο ανθυπολοχαγό Βασίλειο Κανταρέ. «Εάν δεν τον σκότωνα εγώ, θα σκοτωνόταν από άλλους» φέρεται να δήλωσε ο δολοφόνος, διακηρύσσοντας τη σοσιαλιστική ιδεολογία του χωρίς να εκφράσει την οποιαδήποτε μεταμέλεια για την πράξη. Ακολούθως, μεταφέρεται σε κελί της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης.

Η βασίλισσα μαθαίνει τους ηθικούς αυτουργούς

Η χήρα βασίλισσα Όλγα, ήθελε εναγωνίως να μάθει γιατί σκότωσε τον άνδρα της και για το λόγο αυτό επισκέφθηκε τον δράστη δύο ή τρεις φορές στον χώρο κράτησης. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μετά την τελευταία επίσκεψη βγήκε από το κελί συντετριμμένη.

Πολλοί εκτιμούν ότι ο Σχινάς της είχε αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του φονικού. Στις 22 Απριλίου πάνε τον δολοφόνο εκ νέου στο γραφείο του πρωτοδίκη Κανταρέ, στο δεύτερο όροφο του Διοικητηρίου για νέα κατάθεση. Κατά μια διαβολική σύμπτωση όμως, ο ανακριτής απουσίαζε και ο συνοδός αστυφύλακας του φονιά, κατέβηκε να πληρώσει τον αμαξά που τους είχε μεταφέρει μέχρι εκεί. Ο Σχινάς βρέθηκε μόνος σε ένα γραφείο, το οποίο απ’ έξω φρουρούσαν δύο χωροφύλακες.

Το τι συνέβη σε αυτό το χρονικό σημείο, δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο. Εάν πιστέψουμε την επίσημη εκδοχή, πήρε φόρα και πήδηξε από το παράθυρο με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ακαριαία πέφτοντας στο πλακόστρωτο προαύλιο. Όντως έπεσε όμως ή μήπως κάποιος τον έσπρωξε; Όπως και να ‘χει, το πτώμα μεταφέρθηκε στο κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας και θάφτηκε άρον άρον χωρίς θρησκευτική τελετή. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Μακεδονία» της εποχής, «εξήχθη ο μυελός του Σχινά, όπως υποβλήθηκε εις εξέτασιν φρενολογικής.

Συγχρόνως δε, απεκόπη και το δεξιόν ωτίον του, όπως αποσταλή εις το εν Αθήναις μουσείον προς φύλαξιν». Μαζί με το αυτί που χρησιμοποιούνταν ως ταυτοποιητικό στοιχείο (καθώς το σχήμα του κληρονομείται αυτούσιο από έναν εκ των δύο γονέων), έφθασε στην πρωτεύουσα και το χέρι για να παρθούν δακτυλικά αποτυπώματα. Τα συγκεκριμένα μέλη όπως προείπαμε εκτίθενται μέχρι και σήμερα στο Εγκληματολογικό Μουσείο.

Η περίεργη πυρκαγιά που απανθράκωσε το ανακριτικό υλικό

Τον επόμενο χρόνο της δολοφονίας του βασιλιά Γεωργίου του Α’, το 1914, στις εφημερίδες υπάρχει μια είδηση που κάνει πολλούς να οδηγηθούν σε δεύτερες σκέψεις για τους πραγματικούς δράστες της δολοφονίας. Στο ατμόπλοιο «Ελευθερία» που ετοιμάζεται να αποπλεύσει από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με προορισμό τον Πειραιά, εκδηλώνεται πυρκαγιά.

Οι φλόγες καταστρέφουν πρωτίστως την καμπίνα που φυλάσσονταν οι προανακριτικοί φάκελοι της δολοφονίας του ανώτατου άρχοντα. Άξιο μνείας είναι το γεγονός, ότι σε αυτούς τους φακέλους όμως, δεν υπήρχε η κατάθεση του βασιλικού υπασπιστή Ιωάννη Φραγκούδη, του βασικότερου αυτόπτη μάρτυρα. Και αυτό γιατί ποτέ (!) δεν κλήθηκε από τις δικαστικές αρχές να καταθέσει.

«Ξένος δάκτυλος» πίσω από την αποτρόπαια πράξη;

Ποτέ δεν μάθαμε εάν ο Σχινάς ήταν ένας αναρχικός ψυχοπαθής που όντως έδρασε μόνο του, όπως υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή οι αρχές, ή ήταν τελικά εκτελεστικό όργανο άλλων. Το σίγουρο είναι ότι οι γεωστρατηγικές συνθήκες στην ευρύτερη περιοχή εκείνο τον καιρό ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητες. Ο Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, ενώ ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν προ των πυλών.

Οι Κεντρικές Δυνάμεις της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας συνασπίζονταν για να διεκδικήσουν νέα εδάφη, ενώ οι ίδιοι οι Αυστριακοί σχεδόν απροκάλυπτα διεκδικούσαν πλέον τη Θεσσαλονίκη για να την μετατρέψουν σε ασφαλή ναύσταθμο.

Όπως αναφέρεται και στο βιβλίο «Η Απαγορευμένη Ιστορία της Ελλάδος» (εκδόσεις Αρχέτυπο), η ύπαρξη ενός αγγλόφιλου βασιλιά στο θρόνο της Ελλάδας αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδιά τους, ενώ η αντικατάστασή του από τον διάδοχο Κωνσταντίνο Α’, που ήταν δηλωμένα γερμανόφιλος θα ευνοούσε τα πλάνα. Από τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία, άρχισαν να πληθαίνουν τα στοιχεία που οδηγούσαν προς αυτή την κατεύθυνση. «Ξένος δάκτυλος» όπλισε το χέρι του φονιά!

Την ίδια άποψη διατυπώνει τόσο ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος στα Απομνημονεύματά του, όσο και ο στρατηγός Λεωνίδας Παρασκευόπουλος στις Αναμνήσεις του.

Μια δεύτερο εκδοχή, που είναι όμως δύσκολο να τεκμηριωθεί, αν και δεν στερείται ιστορικής βάσης, υποστηρίζει ότι ο Σχινάς έδρασε ως όργανο των Βουλγάρων, κάτι που ενισχύεται από το γεγονός ότι ο δολοφόνος είχε το προηγούμενο διάστημα τακτικές επαφές με τον Βούλγαρο συνταγματάρχη και κομιτατζή Τσιλιγκέρωφ.

Μια τρίτη θεωρία θέλει τον πραγματικό δολοφόνο να είναι ένας Αυστριακός αξιωματικός που υπηρετούσε σε ένα πολεμικό πλοίο της χώρας του που βρισκόταν εκείνες τις μέρες στη Θεσσαλονίκη. Μετά την πράξη του έσπευσε να εξαφανιστεί και στη θέση του συνέλαβαν τον Σχινά που περνούσε τυχαία από εκεί και εξαιτίας του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του ανέλαβε την ευθύνη.

Το τέταρτο σενάριο φέρει το δολοφόνο να παίρνει εκδίκηση επειδή όταν είχε πάει να ζητήσει δουλειά στο παλάτι, τον πέταξαν έξω. Ό,τι και εάν ισχύει, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ.

* Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων.

ellada

Newsorama.

Αποτελεί το εντυπωσιακότερο πλήγμα που κατάφερε ο αριστερός Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος, στην ηγετική δομή των αντιπάλων του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, και δη στο κέντρο της Αθήνας.

Είναι Μεγάλο Σάββατο, 1η Μαΐου του 1948. Η ώρα είναι περίπου 08:30 το πρωί όταν ο 57χρονος υπουργός Δικαιοσύνης Χρήστος Λαδάς, έμπειρος νομικός και στέλεχος του Κόμματος των Φιλελευθέρων, βγαίνει από το διώροφο σπίτι του επί της οδού Αγίου Γεωργίου Καρύτση 4, μαζί με τη σύζυγό του Αλεξάνδρα και την 10χρονη κόρη τους, Ηλέκτρα. Ο σοφέρ του υπηρεσιακού οχήματος που τον περιμένει, ανοίγει την πόρτα.

«Δεν θα μπω ακόμη. Πάω ν’ ανάψω ένα κερί στον Άγιο Γιώργη. Περίμενέ με εις την εξώθυραν της εκκλησίας» θα του πει. Εισέρχονται οικογενειακώς στον ιερό ναό και μετά από περίπου ένα τέταρτο η σύζυγός του με την μικρή Ηλέκτρα γυρίζουν στο σπίτι που ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα και ο Λαδάς επιβιβάζεται στο αυτοκίνητο, μια μαύρη απαστράπτουσα Buick προκειμένου να μεταβεί στο υπουργείο. Κάθεται στο πίσω κάθισμα. Στο τιμόνι βρίσκεται ο οδηγός του, Σταύρος Μενουδάκης και στη θέση του συνοδηγού ο αστυφύλακας της προσωπικής του ασφάλειας, Σπυρίδων Αγγέλου.

Έκρηξη στο αυτοκίνητο

Η λιμουζίνα κινείται με χαμηλή ταχύτητα λόγω του πλήθους των πιστών που βρίσκονται περιμετρικά της εκκλησίας.

Στις 08:55 π.μ. το βαρύ όχημα είναι ακόμη μπροστά από το μέγαρο του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», απέναντι δηλαδή από τον ιερό ναό, και επιχειρεί να κατευθυνθεί προς την οδό Εδουάρδου Λω. Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει το αυτοκίνητο ένας νεαρός μετρίου αναστήματος, φορώντας στολή σμηνία. Στο χέρι κρατάει μια χειροβομβίδα.

Την απασφαλίζει, και τη ρίχνει με δύναμη στο πίσω τζάμι το οποίο σπάσει, με αποτέλεσμα ο ωοειδής εκρηκτικός μηχανισμός  να πέσει μέσα στη λιμουζίνα. Ο άγνωστος μέχρι εκείνη τη στιγμή άνδρας, σκύβει για να προφυλαχθεί από τα θραύσματα.

Μέχρι να εκραγεί να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα μέσα στα οποία ο οδηγός φρενάρει πιστεύοντας ότι κάποιος πέταξε πέτρα στο αμάξι και μαζί με τον αστυνομικό φρουρό ανοίγουν τις πόρτες πετάγονται έξω για να πιάσουν τον δράστη. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή γίνεται η έκρηξη. Ο Χρήστος Λαδάς τραυματίζεται πολύ σοβαρά στη δεξιά και την αριστερή οσφυϊκή χώρα ενώ θραύσματα έχουν εισχωρήσει στο κρανίο.

Το πίσω μέρος της λιμουζίνας πιάνει φωτιά. Ο οδηγός τρέχει να βοηθήσει τον αιμοραγούντα υπουργό που κινδυνεύει να καεί και ο σωματοφύλακάς του με το περίστροφο στο χέρι αρχίζει να καταδιώκει τον δράστη.

Παράλληλα αστυφύλακες που βρίσκονταν εντός και εκτός του ναού αρχίζουν επίσης να κυνηγάνε τον τρομοκράτη. Φοβούμενοι ότι μπορεί να διαφύγει τον πυροβολούν. Εκείνος σκύβει, βγάζει μια δεύτερη χειροβομβίδα και την εκσφενδονίζει με αποτέλεσμα να τραυματίσει σοβαρά τους αστυφύλακες Παναγιώτη Λιακόπουλο, Ευστάθιο Καράτζαλη και Αθανάσιο Πινακούλια, ο οποίος και θα εκπνεύσει λίγα λεπτά αργότερα κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.

Η περιπετειώδης σύλληψη του δράστη

Ο δολοφόνος σηκώνεται και αρχίζει πάλι να τρέχει, αλλά ένας στρατιώτης ονόματι Γεώργιος Παναγιέρης που αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί, του βάζει τρικλοποδιά και τον ρίχνει κάτω.

Ο θύτης θα βγάλει και τρίτη χειροβομβίδα αλλά αυτή τη φορά δεν θα προλάβει να εκραγεί. Πέφτουν πάνω του αστυνομικοί και τον συλλαμβάνουν, την ίδια ώρα που ασθενοφόρα έχουν σπεύσει να παραλάβουν το τραυματισμένο μέλος της κυβέρνησης συνασπισμού του φιλελεύθερου πρωθυπουργού Θεμιστοκλή Σοφούλη και τους υπόλοιπους τραυματίες αστυνομικούς, καθώς επίσης και έναν 17χρονο μαθητή, τον Βασιλειο Καρρά (ή Καφά) που χτυπήθηκε από θραύσμα χειροβομβίδας.

Όλοι τους μεταφέρονται εσπευσμένα στον Ερυθρό Σταυρό, ενώ ο δράστης διακομίζεται στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο με πολλαπλά τραύματα, το ένα εκ των οποίων στον θώρακα. Ο Λαδάς μπαίνει σε κωματώδη κατάσταση στο χειρουργείο, από το οποίο θα βγει στις 11:30 π.μ.

Ο υπουργός Υγιεινής, γιατρός Απόστολος Ορφανίδης θα ανακοινώσει στον Τύπο ότι «ο κ. Λαδάς φέρει τραύμα της αριστερής βρεγματικής χώρας, βάθους 5 – 6 εκατοστομέτρων και κάταγμα του κρανίου με τρώσιν (σ.σ. τραυματισμό) της εγκεφαλικής ουσίας, ευτυχώς μικράς εκτάσεως. Εγένετο ανάτρησις (σ.σ. διάνοιξη της οστικής κοιλότητας) του κρανίου και αφηρέθησαν παρασχίδες (σ.σ. μικρά θραύσματα) του οστού του κρανίου.

Μια εξ αυτών είχε τρώσει τον εγκέφαλον. Εκ των ανασκοπήσεων διεπιστώθη ότι δεν υπάρχουν θραύσματα χειροβομβίδος εντός του εγκεφάλου. Εις την οσφυϊκήν χώραν υπάρχει έτερον τραύμα. Εκ των διαπιστωθέντων πάντως τραυμάτων, δεν δικαιολογείται μέχρι στιγμής η κατάστασις την οποίαν παρουσιάζει ο κ. Λαδάς. Είναι βέβαια εις κρίσιμον θέσιν, αλλά όχι και απελπιστικήν».

Βασιλιάς και πρωθυπουργός σπεύδουν στο νοσοκομείο

Στο νοσοκομείο αρχίζουν να φθάνουν αρχικά υπουργοί, προκειμένου να έχουν ιδίαν αντίληψη για την κατάσταση του συναδέλφου τους, και ακολούθως ο πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, αλλά και ο βασιλεύς Παύλος Α’.

Η ιατρική ομάδα αναθαρρεί όταν βλέπει τον τραυματία να αντιδρά στα ερεθίσματα των κάτω άκρων και των οφθαλμών του. Μάλιστα όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κάρολος Μωραΐτης στο βιβλίο του «Σκοτώστε τον Χρήστο Λαδά» (εκδόσεις Λεξίτυπον), στις 12:15 το μεσημέρι η πίεσή του είχε πέσει από το 15,5 στο 14 και οι σφυγμοί του ήταν κανονικοί.

Το απόγευμα θα τον επισκεφθεί και ο ιατροδικαστής Δημήτριος Καψάσκης που θα εκφράσει τη γνώμη πως εάν η κατάσταση εξακολουθεί να βελτιώνεται, ή τουλάχιστον να μην επιδεινώνεται, και τις επόμενες 10 – 15 ώρες τότε οι ελπίδες να σωθεί ο υπουργός Δικαιοσύνης αυξάνονται κατά πολύ. Στις 19:00 εκδίδεται νέο ιατρικό ανακοινωθέν βάσει του οποίου:

«Η κατάστασις της υγείας του υπουργού κ. Λαδά εξακολουθεί να είναι βαρεία. Σφυγμός καλός, πυρετός 40. Η μέχρις ώρας μη επιδείνωσις της καταστάσεώς του είναι παρήγορος. Η αποψινή νύκτα θα κρίνει την όλην κατάστασιν. Οι ιατροί, Ορφανίδης, Κούριας».

Ο Λαδάς «σβήνει»

Δυστυχώς όμως ο τραυματίας δεν θα ξυπνήσει ποτέ από τον λήθαργο. Τα αντανακλαστικά των άκρων και των οφθαλμών που προς στιγμή αντιδρούσαν, γρήγορα παρήλθαν βυθίζοντας ακόμη περισσότερο στο κώμα τον Λαδά. Ο πυρετός του τις επόμενες ώρες θα ανέβει στους 41 βαθμούς Κελσίου. Στις 22:20 το βράδυ, η καρδιά του θα σταματήσει να χτυπά. Δίπλα του βρίσκονται μέχρι τέλους η γυναίκα του, η κορούλα τους, τα δύο αδέλφια του και ο υπουργός Υγιεινής, Ορφανίδης, μαζί με τον καθηγητή ιατρικής, Κούρια. Από την νεκροτομή θα προκύψει ότι ο θάνατος προήλθεν «εκ του πλήθους των μικρών εστιών αιμορραγίας αι οποίαι είχον δημιουργηθή εκ της πιέσεως των αερίων της εντός του αυτοκινήτου ριφθήσεις υπό του δράστου κομμουνιστού και εκραγείσης χειροβομβίδος».

Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα η σωρός καλύφθηκε με την ελληνική σημαία και μεταφέρθηκε στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών και στις 11 το πρωί της Δευτέρας έγινε η κηδεία του δημοσία δαπάνη με τιμές αντιστρατήγου εν ενεργεία. Την ώρα που η πομπή του εκλιπόντος έφθανε στο α’ Νεκροταφείο Αθηνών, εκηδεύετο και ο άτυχος αστυφύλακας Αθανάσιος Πινακούλιας που σύμφωνα με το πόρισμα ο θάνατός του προήλθε «εκ θραυσμάτων χειροβομβίδος, τα οποία εισήλθον διά του κανθού (σ.σ. της κόγχης) του δεξιού οφθαλμού εις τον εγκέφαλον».

Πώς φτάσαμε στη δολοφονία

Από το φθινόπωρο του 1947 ο Εμφύλιος Πόλεμος έχει αρχίσει να κλιμακώνεται, περνώντας σε νέα φάση. Επί της ουσίας έχει ξεκινήσει πριν ακόμα αποχωρήσουν οι Γερμανοί κατακτητές από τη χώρα και συνεχίζεται με αυξομειώσεις συγκρούσεως όλο αυτό το διάστημα. Στην παρούσα χρονική συγκυρία τα στρατόπεδα είναι ξεκαθαρισμένα. Από τη μια πλευρά βρίσκεται ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος (Δ.Σ.Ε.) που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και από την άλλη ο εθνικός στρατός της χώρας που τελεί υπό την κυβέρνηση, εν προκειμένω απ’ αυτή του Θεμιστοκλή Σοφούλη που έχει συνασπίσει τόσο τις δυνάμεις του Κεντρώου χώρου όσο και της Δεξιάς.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές, συρρικνώνει τη «νομιμότητα» στο ελάχιστο μέσα από μια σειρά νομοθετικών και διοικητικών πράξεων που μεταξύ άλλων θέτουν εκτός νόμου μια σειρά από αριστερές οργανώσεις και απαγορεύουν την κυκλοφορία της εφημερίδας «Ριζοσπάστης» και «Ελεύθερη Ελλάδα».

Στην αντίπερα όχθη η αμφιταλάντευση του Κ.Κ.Ε. για το εάν θα δραστηριοποιηθεί νόμιμα ή παράνομα έχει ξεκαθαρίσει. Με την απόφαση της 3ης Ολομέλειας του κόμματος, στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου 1947, επιλέγεται η πολιτική της συνολικής ένοπλης ρήξης με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του καθεστώτος των αστικών κομμάτων. Άλλωστε οι προθέσεις είχαν διαφανεί από την επιλογή του Κ.Κ.Ε. να απέχει από τις βουλευτικές εκλογές του 1946, γεγονός που είχε βοηθήσει στην εξασφάλιση ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στον συνασπισμό των φιλοβασιλικών παρατάξεων.

Η ώρα που «μιλούν» τα όπλα

Τέλη του 1947 είναι πλέον πασιφανές ότι έχουν παραγκωνιστεί όλες οι εναλλακτικές δυνατότητες εξεύρεσης λύσης που θα αποφόρτιζε την τεταμένη κατάσταση και οι δύο πλευρές επιδιώκουν πλέον μονάχα την στρατιωτική επικράτηση. Το υποδηλώνουν δύο σημαντικά γεγονότα:

• Πρώτον, η ανακήρυξη εκ μέρους του Κ.Κ.Ε. της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (γνωστής και ως «Κυβέρνησης του Βουνού») στις 3 Δεκεμβρίου 1947 με πρόεδρο τον στρατηγό Μάρκο Βαφειάδη, η οποία εγκαταστάθηκε στους ορεινούς όγκους της βόρειας Πίνδου με στόχο την απελευθέρωση της χώρας από την ξενοκίνητη κυβέρνηση των Αθηνών, όπως τη θεωρούσαν, και τη διακυβέρνηση του τόπου υπό μια δημοκρατική και λαϊκή βάση. Στο πλαίσιο αυτό, παραμονή Χριστουγέννων του 1947 ο Δ.Σ.Ε. εξαπολύει επίθεση για την κατάληψη της Κόνιτσας ώστε να καταστεί η πόλη έδρα της υπό σύστασης αριστερής κυβέρνησης.
• Δεύτερον, η άμεση αντίδραση της κυβέρνησης Σοφούλη που στις 27 Δεκεμβρίου 1947 εκδίδει τον Αναγκαστικό Νόμο 509 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», που θέτει εκτός νόμου το Κ.Κ.Ε., το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (που ήταν το μεγαλύτερο αντιστασιακό μέτωπο στον πόλεμο κατά των ξένων κατακτητών) και την Εθνική Αλληλεγγύη (που ήταν η πρώτη πανεθνική αντιστασιακή οργάνωση που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μετά την Κατοχή). Τον νόμο εισηγήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Χρήστος Λαδάς, που επισημαίνει ότι τόσο το Κ.Κ.Ε. όσο και οι οργανώσεις αυτές «ενεργούν κατά της ακεραιότητας της χώρας». Εδώ έρχεται και η στοχοποίησή του.

Οι διατάξεις είναι πολύ αυστηρές καθώς επισείουν βαριές ποινές για όσους προσπαθούν «διά βίαιων μέσων την ανατροπή του πολιτεύματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικράτειας», που φθάνουν μέχρι την θανατική ποινή. Παράλληλα απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις όσων προπαγανδίζουν τέτοιες ιδέες καθώς επίσης και η δημοσιοποίηση τέτοιων εκδηλώσεων από τον Τύπο. Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί ή άνδρες των λοιπών σωμάτων ασφαλείας «προπαγανδίζουν κομμουνιστικάς αρχάς» απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες. Άξιο μνείας είναι το γεγονός ότι οι ποινές επιβάλλονται από τα Στρατοδικεία.

Υπέγραψε χιλιάδες εκτελέσεις κομμουνιστών

Ως υπουργός Δικαιοσύνης ο Χρήστος Λαδάς θα υπογράψει τις εκτελέσεις χιλιάδων κομμουνιστών. Κι όμως είναι ο ίδιος άνθρωπος που ως δικηγόρος το 1925 – 1926 ήταν συνήγορος υπεράσπισης 25 διωκόμενων ηγετικών στελεχών του Κ.Κ.Ε. που είχαν παραπεμφθεί σε δίκη για εσχάτη προδοσία (μεταξύ των οποίων και ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Παντελής Πουλιόπουλος) εξαιτίας της τότε θέσης του κόμματός τους περί δημιουργίας ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας, καθ’ υπόδειξη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Μετά από 22 χρόνια όμως θα μετατραπεί στον βασικότερο διώκτη τους, και αφού στο μεσοδιάστημα έχει εκλεγεί επανειλημμένα βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων (το 1926, το 1928, το 1932, το 1936 και μεταπολεμικά το 1946).

Είχε συνυπογράψει επίσης το ΛΖ’ Ψήφισμα βάσει του οποίου προβλεπόταν η μαζική στέρηση της ελληνικής ιθαγένειας «προσώπων αντεθνικών δρώντων». Όλοι οι παραπάνω λόγοι θα «οπλίσουν» το χέρι του 22χρονου Ευστράτιου Μουτσογιάννη την Πρωτομαγιά του 1948 που δεν θα διστάσει να πετάξει τη χειροβομβίδα εναντίον του.

«Με έβαλε το ΚΚΕ να τον δολοφονήσω»

Ο δολοφόνος από την πρώτη στιγμή θα παραδεχθεί ότι τον έβαλε το Κ.Κ.Ε. να χτυπήσει τον υπουργό. Η πρώτη κατάθεση θα αποσπαστεί στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο που βρισκόταν φρουρούμενος καθώς έφερε «πολλαπλά τραύματα εκ θραυσμάτων χειροβομβίδων, εις τα κοιλιακά τοιχώματα».

• «Ώστε το Κόμμα σε διέταξε να κάμης αυτό που έκαμες;» θα τον ρωτήσει ο ανακριτής.
• «Θέλει και ρώτημα; Αυτό το είπα από την πρώτη στιγμή που με πιάσανε. Είμαι κομμουνιστής, επήρα εντολή από το Κόμμα μου, έπρεπε να την εκτελέσω» θα απαντήσει, εξηγώντας ότι έλαβε τις σχετικές οδηγίες αλλά τις λεπτομέρειες για την εκτέλεση τις σχεδίασε μόνος του.

Αρχικά θα αρνηθεί ότι είχε συνεργάτες. «Δεν γνωρίζω κανέναν. Άλλωστε είνε γνωστόν ότι ο παράνομος μηχανισμός του Κόμματος δεν επιτρέπει στον καθένα να ζητάη τέτοιες πληροφορίες. Όλοι κινούνται με ψευδώνυμα. Συνεπώς κι εγώ δεν ηξεύρω ονόματα. Αλλά και εάν ήξευρα, πάλι δεν θα ήτο ποτέ δυνατόν να τους προδώσω». Όσον αφορά τις χειροβομβίδες, τις παρέλαβε κατά δήλωσή του από τρία άγνωστα άτομα, μέσα σε γερμανικό χαρτοφύλακα. Εκείνοι που του έδωσαν την εντολή του είπαν ότι δεν θα τιμωρούνταν έστω και εάν τον έπιαναν «γιατί μέχρι τις 10 Μαΐου ο Δημοκρατικός Στρατός θα έχει μπη στην Αθήνα και θα έχη θριαμβεύσει η ιδεολογία μας».

Μέλος της ΟΠΛΑ με φάκελο στην Ασφάλεια ο θύτης

Ο ανακριτής θα τον ρωτήσει εάν λυπήθηκε να σκοτώσει τον Λαδά. Εκείνος ψύχραιμος θα απαντήσει: «Να τον λυπηθώ; Αυτός ο υπουργός της Δικαιοσύνης είναι υπεύθυνος για τις εκτελέσεις των συναγωνιστών και των συντρόφων μου που έγιναν στην Αίγινα, στην Κέρκυρα, στη Σπάρτη, στην Καλαμάτα και εδώ στην Αθήνα».

Από τον φάκελο που διατηρούσε η Γενική Ασφάλεια Αθηνών για το πρόσωπό του, θα προκύψει ότι «επρόκειτο περί κομμουνιστού με δράση» που καταγόταν από το Κουτσοπόδι Αργολίδος. Είχε υπηρετήσει στον εφεδρικό ΕΛΑΣ (τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό που αποτελούσε το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ) και πως υπηρετούσε στην Ο.Π.Λ.Α. Καλλιθέας. Η Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) ήταν μια ένοπλη οργάνωση προσκείμενο στη Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, με καθήκοντα συλλογής πληροφοριών και εκτέλεσης ειδικών αποστολών που έδρασε από το 1943 μέχρι το 1947.

Έχει δεχθεί έντονη κριτική ακόμη και μέσα στους κόλπους της Αριστεράς αφού θεωρείται υπεύθυνη για την εκτέλεση ακόμη και κομμουνιστών συντρόφων που ήταν ή απλώς θεωρούνταν ύποπτοι για προδοτική δράση, δωσιλογισμό, συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές ή ένθερμοι υποστηρικτές του αστικού καθεστώτος. Σκοτεινό σημείο της θεωρείται η «αρχής της οικογενειακής ευθύνης» την οποία επίσης εφάρμοσε κατά καιρούς, σκοτώνοντας αθώους.

«Το ΚΚΕ είναι μια απάτη» δηλώνει στη δίκη ο δράστης

Την Παρασκευή 18 Ιουνίου 1948 θα αρχίσει η δίκη του Μουτσογιάννη και άλλων 8 συνολικά συλληφθέντων για τη δολοφονία Λαδά και του αστυνομικού Πινακούλια, στην αίθουσα του Α’ Κακουργιοδικείου Αθηνών, ενώπιον του Εκτάκτου Στρατοδικείου της πρωτεύουσας.

Πρόεδρος ήταν ο αντισυνταγματάρχης Πεζικού Σπυρίδων Ταβουλάρης. Ο νεαρός φυσικός αυτουργός απολογούνταν για επί 1 ώρα και 45 λεπτά. Αφηγήθηκε πώς μυήθηκε στο ΕΑΜ  από έναν Μηνά που δεν ζούσε πια και του έλεγε ότι είναι σαν τη Φιλική Εταιρεία που αγωνιζόταν για την απελευθέρωση της Ελλάδας, παραδέχθηκε ότι παρασύρθηκε ως νέος, μίλησε για τον εκτοπισμό του στην Ικαρία μαζί με άλλα στελέχη του Κ.Κ.Ε. και υποστήριξε με μεταμέλεια ότι «ο αγώνας του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μια απάτη» και πως «μεταξύ αυτών που λένε στη διαφώτιση και της πραγματικότητας, υπάρχει πελώρια διαφορά. Πάντως εγώ θεωρώ τον εαυτόν μου ένοχον, ότι συνετέλεσα εις την καταστροφήν του Ελληνικού Λαού».

Μάλιστα στην προσπάθειά του να συγκινήσει την έδρα θα φωνάξει χειρονομώντας: «Κύριοι Στρατοδίκαι, δεν γνωρίζω ποία τύχη με περιμένει. Δεν αξίζω να ζήσω μ’ αυτά που έκαμα. Αλλά δώστε μου το δικαίωμα να ζήσω για λίγο καιρό. Για να μπορέσω να φωνάξω από τα ραδιόφωνα, από τις εφημερίδες, στις πλατείες, τί απάτη είνε ο Κομμουνισμός, πόσο χαλάει τις ψυχές των ανθρώπων».

Η απόφαση του στρατοδικείου

Στις 21 Ιουνίου εκδίδεται η απόφαση, σύμφωνα με την οποία καταδικάζονται σε θάνατο 8 από τους κατηγορούμενους, μεταξύ των οποίων και ο Μουτσογιάννης (τρις εις θάνατον παμψηφεί).

Για την ιστορία, οι υπόλοιποι καταδικασθέντες ήταν οι: Δ. Καμπανίδης (τρις εις θάνατον), Β. Ζάννος (δις εις θάνατον παμψηφεί), Κ. Χατζηκίδης (δις εις θάνατον παμψηφεί), Κ. Πολλατίδης (άπαξ εις θάνατον), Χ. Ψωμιάδης (άπαξ εις θάνατον παμψηφεί), Μαρία Καμπανίδου (έξι έτών ειρκτήν λόγω μετρίας συγχύσεως επί συνεργία), Ορ. Μακρίδης (δις εις θάνατον ως ηθικός αυτουργός) και Εμμ. Σαρανταρίδης (δις εις θάνατον). Τους καταδικασθέντες ενθάρρυνε μονάχα η τελική φράση του στρατοδίκη: Ημπορείτε να υποβάλετε αίτησιν χάριτος». Ο Μουτσογιάννης θα ζητήσει να μην τον βάλουν στο ίδιο κελί με τους συντρόφους του, φοβούμενος για τη σωματική του ακεραιότητα.

Ο εκτελέσεις και η αποφυλάκιση

Την Παρασκευή 25 Ιουνίου, λίγο πριν τις 6 το πρωί, οι έξι από τους οκτώ καταδικασθέντες εις θάνατον θα εκτελεστούν στην περιοχή του Γουδή, πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία». Μονάχα ο φυσικός αυτουργός Μουτσογιάννης και ο συνεργός του Καμπανίδης δεν τουφεκίστηκαν, λόγω υποβολής αίτησης χάριτος. Λίγο καιρό αργότερα η ποινή τους θα μετατραπεί σε ισόβια δεσμά, ως ανταπόδοση για τη στάση που κράτησαν κατά την ανάκριση και τη δίκη τους. Οι αρχές τον χρησιμοποιούσαν την περίπτωσή του ώστε να μαρτυρήσει όποιος κομμουνιστής συλλαμβάνονταν, προκειμένου «να σωθεί, όπως σώθηκε ο Μοτσογιάννης», που τελικά αποφυλακίστηκε το 1964.

Γενικότερα όμως υπήρξαν σκληρά αντίποινα κατά του Κ.Κ.Ε. Το υπουργείο Δικαιοσύνης στη θέση του θανόντος Χρήστου Λαδά ανέλαβε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Κωνσταντίνος Ρέντης και μόνο την Τρίτη μέρα του Πάσχα εκτελέστηκαν από τα κακουργιοδικεία 154 καταδικασμένοι.

Οι 24 στην Αθήνα και οι υπόλοιποι σε Αίγινα, Χαλκίδα, Σπάρτη, Τρίπολη, Καλαμάτα και Θεσσαλονίκη. Μέχρι τις 10 Μαΐου είχαν εκτελεστεί 311 άτομα, προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή ακόμη και στον ξένο Τύπο. Ο πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης θα δηλώσει στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters ότι «η απόφαση για εκκαθάρισιν των δικογραφιών των καταδικασθέντων σε θάνατο ελήφθη υπό της κυβερνήσεως πολύ πριν από τη δολοφονία Λαδά».

* Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος-μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων

Πολιτική

Newsorama.

ellada

Newsorama.

ellada

Newsorama.

Έξι συλλήψεις πραγματοποίησε η εισαγγελία του Τσανάκαλε για τη δολοφονία του 86χρονου Ζαφείρη Πιγνιάρη, μέσα στο σπίτι του στο Ευλάμπιο της Ίμβρου. 

Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση της εισαγγελίας, έχουν βρεθεί αρκετά στοιχεία σε βάρος των έξι Τούρκων συλληφθέντων.

«Σχετικά με τη δολοφονία του συμπολίτη μας Ζαφείρ ΠΙΝΑΡ, έτος γέννησης 1933, στις 13/05/2019 στην επαρχία Γκιοκτσέαντα (σ.σ. Ίμβρος), στο πλαίσιο της έρευνας που διεξάγει η Εισαγγελία μας, μετά την πραγματοποίηση εξέτασης του θύματος, που βρέθηκε στο τόπο του εγκλήματος δεμένος με πλαστικές χειροπέδες στα χέρια και στα πόδια, για την διαπίστωση των ακριβών αιτιών θανάτου, από την ιατροδικαστική Ιατροδικαστική Υπηρεσία Προύσας, συνελήφθησαν σήμερα (22/05/2019) 6 ύποπτοι που αξιολογούνται ως αυτουργοί του γεγονότος», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Παράλληλα, σύμφωνα με την εισαγγελία, «έπειτα από έρευνα που έγινε στις οικίες των υπόπτων, βρέθηκαν ευρώ και τουρκικές λίρες που εκτιμάται ότι αφαίρεσαν από το θύμα, τιμαλφή, πλαστικές χειροπέδες και προσωπικά αντικείμενα που ανήκουν στο θύμα. Η δικαστική έρευνα συνεχίζεται».

ellada

Newsorama.

Με την κατάδυση ειδικής ρομποτικής κάμερας και ενός συστήματος Sonar θα συνεχιστούν και σήμερα Τρίτη οι έρευνες στην Κόκκινη Λίμνη για τον εντοπισμό και των υπόλοιπων θυμάτων του 35χρονου serial killer.

Οι έρευνες για τον εντοπισμό της τρίτης βαλίτσας στην Κόκκινη Λίμνη στο Μιτσερό που πραγματοποιήθηκαν χθες Δευτέρα 06-05-2019 δεν είχαν αποτέλεσμα. Ωστόσο, σύμφωνα με το sigmalive.com, σηματοδοτήθηκαν τρία σημεία, τα οποία αναμένεται να ερευνηθούν από την ρομποτική κάμερα.

Πάντως, σε περίπτωση κατά την οποία δεν εντοπιστεί οτιδήποτε στην Κόκκινη Λίμνη, αφού είναι ορατός ο κίνδυνος η τρίτη βαλίτσα να έχει καλυφθεί από μεγάλη ποσότητα λάσπης λόγω της μετατόπισης από την επιχείρηση ανάσυρσης των δύο άλλων βαλιτσών, αναμένεται τα αποτελέσματα που κατέγραψε το Sonar να αποσταλούν στη Βρετανία για να μελετηθούν τα σημεία που θεωρούνται «υψηλού κινδύνου», ώστε να διαφανεί τι υπάρχει κάτω από τη λάσπη, όπου η εικόνα δεν είναι ξεκάθαρη.

Να σημειωθεί ότι οι εμπειρογνώμονες της Scotland Yard είχαν προτείνει τη σάρωση ολόκληρης της Κόκκινης Λίμνης αλλά και της λίμνης Ξυλιάτου με το σύστημα Sonar.

Κατά την διάρκεια των ερευνών σηματοδότηκαν τρία σημεία, στα οποία θα επιχειρήσει σήμερα να καταδυθεί ο δύτης.

Οι έρευνες θα συνεχιστούν μέχρι την ανεύρεση και της τρίτης βαλίτσας, μετά τον εντοπισμό των άλλων δυο στις οποίες υπήρχαν οι σοροί δυο εκ των θυμάτων του καθ” ομολογίαν κατά συρροή δολοφόνου.

Η βαλίτσα που έγινε το φέρετρο για την 8χρονη στον υγρό τάφο

Με μια βαλίτσα έκανε το μεγάλο ταξίδι αποχαιρετώντας τη σύντομη ζωή της η 8χρονη Έλενα Ναταλία Μπουνέα.

Η βαλίτσα, η οποία έγινε το φέρετρο στον υγρό τάφο της Κόκκινης Λίμνης, βρέθηκε και ανασύρθηκε, λίγα μέτρα μακριά από το σημείο στο οποίο είχε βρεθεί η βαλίτσα, με ό,τι είχε απομείνει από τη μητέρα της Λίβια Φλορεντίνα Μπουνέα.

Μάνα και κόρη άφησαν την τελευταία τους πνοή στα χέρια του ανθρώπου που μέχρι σήμερα δεν έχει ψελλίσει μια συγγνώμη, δεν έχει αφήσει ένα δάκρυ να κυλήσει, δεν έχει δείξει ίχνος μεταμέλειας σύμφωνα με το politis.com.cy.

Ένα κουβάρι θάνατος

Τα στοιχεία που είχε συλλέξει το sonar, που από το Σάββατο άρχισε να σαρώνει τον βυθό, έδειχναν πως κάτι υπήρχε, χωρίς όμως να είναι σαφές αν επρόκειτο για μία από τις βαλίτσες που είχε πετάξει στο νερό ο «Ορέστης» για να εξαφανίσει τα ίχνη των εγκλημάτων του.

Η ρομποτική κάμερα επιβεβαίωσε το εύρημα και αμέσως μετά οργανώθηκε η κάθοδος δύτη στο νερό για να σηκώσει τη βαριά αποσκευή μιας ζωής χαμένης πρόωρα. Όταν η βαλίτσα ανασύρθηκε και μεταφέρθηκε στην όχθη, όλοι κρατούσαν την ανάσα τους, ξέροντας το περιεχόμενό της.

Το ερώτημα ήταν εάν επρόκειτο για την 8χρονη Έλενα ή για την 28χρονη Μαρικάρ. Όπως ανέφερε πηγή που βρισκόταν στη σκηνή, όταν ανοίχθηκε η βαλίτσα υπήρχε ένας σωρός από λάσπες, κόκαλα και σάρκες σε προχωρημένη σήψη και λωρίδες από τα ρούχα της Έλενας.

Αρχικώς θεωρήθηκε παρακινδυνευμένο να πει κάποιος ότι επρόκειτο για σορό παιδιού, αλλά το μέγεθος των οστών δεν άφησε πολλές αμφιβολίες. Αυτοψία έκαναν οι ιατροδικαστές Σοφοκλής Σοφοκλέους και Νικόλας Χαραλάμπους.

Παράλληλα θα γίνει σύγκριση του γενετικού υλικού της πρώτης σορού που βρέθηκε στη Κόκκινη Λίμνη με αυτήν που βρέθηκε χθες, ώστε να ταυτοποιηθεί και επιστημονικά με DNA ότι πρόκειται για μάνα και κόρη. Επισήμως η ταυτότητα θα γίνει γνωστή με DNA από εν ζωή συγγενείς ή από γενετικό υλικό που υπάρχει σε ρούχα των θυμάτων.

Τα πρώτα θύματα του serial killer

Σύμφωνα με την ομολογία του «Ορέστη», η Λίβια και η Έλενα ήταν τα πρώτα θύματά του, αλλά οι ανακριτές έχουν πολλές αμφιβολίες για το αν λέει την αλήθεια. Η νεκροτομή, που είχε γίνει με τη συμμετοχή του Α. Μαρνερίδη, είχε καταδείξει ότι η Λίβια δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό – κεφαλοκλείδωμα. Ο δράστης είχε πλησιάσει τη γυναίκα από πίσω και της έσφιξε τον λαιμό, χωρίς να σπάσει τον αυχένα, με το εσωτερικό μέρος του αγκώνα.

Ο τρόπος της δολοφονίας και το γεγονός ότι η Λίβια δολοφονήθηκε μαζί με την κόρη της είναι στοιχεία που δείχνουν δράστη που δεν σκότωνε για πρώτη φορά. Την ίδια υποψία δημιουργεί και ο τρόπος που ο «Ορέστης» επιχείρησε να εξαφανίσει τα πτώματα μέσα σε βαλίτσες και σε χώρο που γνώριζε καλά, έχοντας την πεποίθηση ότι το μυστικό του θα έμενα για πάντα στη λάσπη της Κόκκινης Λίμνης.

Ακόμα δύο σοροί

Από τους φόνους που έχει ομολογήσει, λείπουν ακόμα δύο σοροί. Η μία είναι της 6χρονης Σιέρα που είπε πως πέταξε στη Λίμνη Μεμί και η άλλη της 28χρονης Μαρικάρ που κατά τον ίλαρχο βρίσκεται στη Κόκκινη Λίμνη. Πιθανότατα η Μαρικάρ να μην είχε τοποθετηθεί σε βαλίτσα και γι’ αυτό η Πυροσβεστική μαζί με τους ιδιώτες που διενεργούν την έρευνα εξετάζουν κάθε στοιχείο που δημιουργεί υποψίες.

Όπως δήλωσε ο διευθυντής της Πυροσβεστικής Μάρκος Τράγκολας, ο οποίος βρίσκεται από την πρώτη ημέρα στα σημεία των ερευνών, σε περίπτωση που οι έρευνες με το sonar δεν φέρουν αποτέλεσμα, θα χρησιμοποιηθούν και άλλα μέσα με εξειδικευμένο εξοπλισμό ώστε να ερευνηθεί και το υπέδαφος κάτω από την επιφάνεια του βυθού.

Οι έρευνες αναμένεται να συνεχιστούν σήμερα με την ελπίδα πως το δράμα και οι αγωνία των συγγενών θα λάβει τέλος έστω και με αυτό τον δραματικό τρόπο.

(?)

Πηγή: diethnh

Newsorama.

Σταθερός στη θέση του ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τη δολοφονία της 53χρονης αδερφής του στο Παλαιό Φάληρο εμφανίζεται ο 52χρονος φερόμενος ως δράστης που συνελήφθη το απόγευμα της Δευτέρας έξω από το διαμέρισμα που διέμενε στην οδό Ευριπίδου, στην Καλλιθέα.

Ο 52χρονος αρνείται πεισματικά να μιλήσει στους αστυνομικούς και επαναλαμβάνει συνεχώς έως αυτή την ώρα «δεν γνωρίζω τίποτα, για ποιο έγκλημα μου μιλάτε».

Μαζί με τον 52χρονο ,συνελήφθη και ένας φίλος του, ο οποίος τον έκρυβε στο σπίτι του στον Κάλαμο, στο διάστημα που τον αναζητούσε η αστυνομία. Ο φίλος του 52χρονου κατηγορείται για υπόθαλψη εγκληματία.

Την προανάκριση για την ανθρωποκτονία της 53χρονης δασκάλας, που διαπράχθηκε, την περασμένη Πέμπτη, στην οδό Τρίτωνος, έξω από την πολυκατοικία που διέμενε, διενεργεί η Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Αθηνών.

ellada

Newsorama.

«Εμείς, οι Έλληνες, έχουμε ιερό χρέος να υπερασπισθούμε, υπό όρους και συνθήκες αρραγούς ενότητας, τα εθνικά μας θέματα και τα εθνικά μας δίκαια, καθώς και την πρόοδο του τόπου, κατ’ εξοχήν μέσ’ από την θωράκιση του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής δικαιοσύνης» ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος από το Ναύπλιο, όπου βρίσκεται για τις εκδηλώσεις εορτασμού του Πολιούχου της πόλης Αγίου Αναστασίου του Ναυπλιέως.

Ο ίδιος, επικαλούμενος την ιστορία του Ναυπλίου, αναφέρθηκε στα πολλά και εμβληματικά μηνύματα που εκπέμπει για την πατρίδα μας, τον λαό μας και το έθνος μας και επισήμανε ότι σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, ας αφουγκρασθούμε εκείνο που αναβλύζει από τις ιερές παρακαταθήκες του πρώτου κυβερνήτη, του Ιωάννη Καποδίστρια, και από την ειδεχθή δολοφονία του εδώ, στο Ναύπλιο.

Ο κ. Παυλόπουλος τόνισε πως «ό,τι μεγάλο και σημαντικό το επιτύχαμε ενωμένοι, ενώ η διχόνοια και ο διχασμός μας στοίχισαν ακριβά, ακόμη δε και κομμάτια του Εθνικού μας Κορμού».

politiki

Newsorama.