Η Γουχάν Ζαλ, η ομάδα που εδρεύει στην Γουχάν, πόλη επίκεντρο του κορωνοϊού, βρέθηκε στην Ισπανία για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας της εν όψει της νέας σεζόν στην Κίνα ωστόσο τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα περίμεναν. Η πόλη-έδρα της ομάδας έχει μετατραπεί σε πόλη »φάντασμα» εξαιτίας του φονικού ιού,
η κυκλοφορία έχει απαγορευτεί και φυσικά απαγορεύεται η είσοδος και έξοδος από την πόλη. Έτσι λοιπόν και η Γουχάν Ζαλ έχει αποκλειστεί στην Ισπανία μη μπορώντας να επιστρέφει στην Κίνα. Όταν η αποστολή της ομάδας προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Μάλαγας, διενεργήθηκαν αρκετές εξετάσεις, όμως αποδείχθηκε ότι κανένα μέλος της ομάδας δεν νοσούσε από τον κορωνοϊό. Μάλιστα υπήρξαν και ομάδες που ακύρωσαν φιλικά που είχαν κανονίσει με τη Γουχάν Ζαλ, υπό το φόβο του κορωνοϊού. «Όλα είναι καλά. Είμαστε επαγγελματίες και είμαστε συγκεντρωμένοι στο ποδόσφαιρο. Η Ισπανία μας φέρεται καλά. Υπήρξε φασαρία όταν φτάσαμε, αλλά οι άνθρωποι μας εμπιστεύονται πλέον», τόνισε ο αρχηγός της ομάδας Γιάο Χανλίν. «Δεν είναι κινητοί ιοί, αλλά αθλητές. Ελπίζω να βρουν συμπαράσταση στην Ισπανία, δεν είναι εύκολο να είσαι χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά σου», είχε αναφέρει ο προπονητής της κινεζικής ομάδας, Χοσέ Γκονζάλες στην «Marca»

Στις 15 Ιανουαρίου, έξω από το «Στάμφορντ Μπριτζ», η Τσέλσι θα παρουσιάσει την πρωτοβουλία που πήρε, με αφορμή την συμπλήρωση 75 χρόνων από τις κτηνωδίες στο Άουσβιτς. Αυτές τις μέρες, ο street-artist, Σόλομον Σόουζα, έχει αναλάβει να δημιουργήσει ένα γκράφιτι με μορφές Εβραίων ποδοσφαιριστών
και Βρετανών κρατούμενων πολέμου που έζησαν την κτηνωδία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί…Με αυτό τον τρόπο, η Τσέλσι θέλει κανείς να μην ξεχάσει την κτηνωδία του Ολοκαυτώματος

Το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει αποφάσισε να γνωστοποιήσει ο Σπύρος Μαραγκός, μέσω μιας δήλωσης την οποία μετέφερε στον «αέρα» του ΣΠΟΡ FM 94.6 ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος. Μεταξύ άλλων, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής εξήγησε τους λόγους που τον έκαναν να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα υγείας. Αναλυτικά η δήλωση του Σπύρου Μαραγκού:
«Ξέρετε πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι βαρύγδουπες δηλώσεις και πάντα προσπαθούσα να μιλώ μέσα στα γήπεδα με την απόδοσή μου. Όμως η ζωή τα έφερε έτσι, και με επέλεξε να δώσω το μεγαλύτερο αγώνα απ’ όλους μέχρι σήμερα. Ήταν Ιούλιος του 2016, όταν οι γιατροί με ενημέρωσαν πως πάσχω από μία εξαιρετικά σπάνια και οδυνηρή για μένα και την οικογένειά μου εκφυλιστική νόσο. Τρία χρόνια τώρα ζω την κάθε μέρα με θυμό, θλίψη, ψυχικό πόνο, φόβο και αναπάντητα γιατί. Γιατί εγώ, αφού προσπάθησα πάντα να είμαι ένας καλός άνθρωπος; Γιατί και αυτό στη δική μου οικογένεια που δοκιμάζεται συνεχώς; Μα δεν παίρνω ποτέ καμία απάντηση. Κάθε μέρα κάνω το σταυρό μου, όπως ακριβώς πριν από κάθε ματς, και ζητώ από το Θεό να μου δίνει δύναμη και υπομονή για να αντέξω και αυτή τη δοκιμασία. Οι λόγοι που αποφάσισα να κοινοποιήσω δημόσια το πρόβλημά υγείας μου είναι τρεις. Πρώτον γιατί θέλω να απευθυνθώ σε όλους εκείνους τους συνανθρώπους μου που βιώνουν το ίδιο ή και παρόμοιο πρόβλημα με μένα. Επειδή οι γιατροί μου είπαν πως μεγάλη ευθύνη στην εμφάνιση αυτών των ασθενειών παίζει το άγχος και η κακή ψυχολογία. Δεν αξίζει κανείς να στενοχωριέται για υλικές απώλειες. Ζούμε σε δύσκολες εποχές, και πληρώνουμε τώρα, λάθη του παρελθόντος. Εγώ μετά το ποδόσφαιρο και φορτωμένος με το άγχος του να συντηρήσω την οικογένειά μου, έκανα τραγικές επιλογές στα επαγγελματικά μου. Επένδυσα σε λάθος συνεργασίες, εμπιστεύθηκα λάθος ανθρώπους, έχασα τους κόπους μιας ζωής. Έμαθα πια με τον πιο βίαιο τρόπο, πως το πιο ακριβό αγαθό στη ζωή μας, και το μόνο που έχουμε ανάγκη για να συνεχίσουμε να ζούμε είναι η Υγεία. Αυτή και μόνο! Ο δεύτερος λόγος που αποφάσισα να μιλήσω για την ασθένειά μου, είναι γιατί θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μου στον αδυσώπητο αγώνα που δίνω καθημερινά. Πρώτα απ’ όλους τον Πρόεδρο και Άνθρωπο πάνω απ’ όλα κ. Γιάννη Αλαφούζο, που με στηρίζει και δεν μου στέρησε ποτέ το δικαίωμα να νιώθω μέλος αυτής της σπουδαίας Οικογένειας που λέγεται Παναθηναϊκός. Όλους τους ανθρώπους της ΠΑΕ που βρίσκονται δίπλα μου σε οτιδήποτε χρειαστώ. Όλους τους συμπαίκτες μου που βρίσκονται στο τιμόνι της ομάδας τα τελευταία χρόνια και γνωρίζουν όσα περνώ. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στο Νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ και το προσωπικό στο σύνολό του, που σαν χορηγός του Παναθηναικού, μου προσφέρει απλόχερα την ιατρική κάλυψη που τόσο πολύ έχω ανάγκη. Τον νευρολόγο μου κ. Κωνσταντίνο Σπέγγο και τη βοηθό του Χρύσα Μπροκαλακη Τον πνευμονολόγο μου κ. Σωτήρη Γουγουλάκη και όλο το ιατρικό του επιτελείο. Τον παθολόγο κ. Ηλία Πολιτάκη. Δεν φαντάζομαι τι θα έκανα χωρίς όλους αυτούς. Τελευταία άφησα την Οικογένειά μου. Είναι εκείνοι με τους οποίους μοιράζομαι την καθημερινότητά μου, τη σύζυγο και τα παιδιά μου. Αυτοί που κάνουν το αδύνατο να μοιάζει δυνατό και με σηκώνουν κάθε φορά που πέφτω στα πλοκάμια του φόβου και της απελπισίας. Τώρα πια ξέρω, πως το μόνο που μπορώ να τους στερήσω στη ζωή, είναι εμένα τον ίδιο, και τίποτε άλλο, και γι αυτούς θα δώσω τον υπέρ πάντων αγώνα. Επίσης οφείλω να επισημάνω κάτι σημαντικό, που ίσως εκφράζει όλους όσους βιώνουν παρόμοια με μένα σπάνια νοσήματα. Τα δύο πρώτα χρόνια της ασθένειας μου με βοήθησαν πάρα πολύ οι θεραπείες με ανοσοσφαιρίνες , φάρμακα τα οποία μου χορηγούσε ο ΕΟΠΥΥ μέσω των δικών του εθνικών φαρμακείων. Τον τελευταίο χρόνο με ενημέρωσαν πως υπάρχει έλλειψη και δεν είναι δυνατόν να τα προμηθευτώ, ώστε να συνεχίσω τις θεραπείες που τόσο με βοηθούσαν, με αποτέλεσμα η νόσος να εξελίσσεται διαρκώς. Τέλος θα ήθελα να απευθυνθώ στους οπαδούς, όποιο χρώμα φανέλας κι αν υποστηρίζουν. Όταν πάτε στο γήπεδο για να δείτε την αγαπημένη σας ομάδα, πολλές φορές βρίζετε με ακατανόμαστες εκφράσεις και εκτοξεύετε ασύλληπτες κατάρες σε εμάς τους αθλητέςκαι προπονητές. Σκεφτείτε πως κι εμείς είμαστε απλοί και ευάλωτοι άνθρωποι όπως όλοι. Έχουμε οικογένεια, παιδιά, σύζυγο, γονείς και δεν αξίζουμε όλο αυτό τον οχετό λάσπης που μας εκτοξεύετε. Κάνουμε ένα επάγγελμα που έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα άγνωστη και πολλές φορές σύντομη. Μοιραζόμαστε μαζί σας τα όνειρα και την αγάπη σας για την ομάδα, και δεν αξίζουμε τέτοιες συμπεριφορές. Έχω δει πολλές φορές που συμβαίνει κάτι τραγικό σε κάποιον, να δηλώνετε τη στήριξή σας και να λέτε «εδώ δεν χωρούν οπαδικά». Θα ήθελα να σας πω, πως αυτού του είδους τα «οπαδικά» δεν χωρούν γενικότερα στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Αυτός ο αγώνας είναι ο πιο δύσκολος της ζωής μου όλης, ο πιο σημαντικός. Και θέλω να πω σε όλους, πως όπως σε κάθε αγώνα που έχω δώσει, δεν σκέφτομαι κανένα άλλο αποτέλεσμα εκτός από τη νίκη…»

Ο Ζορζ Γουεά μεσουράνησε στα ευρωπαϊκά γήπεδα τη δεκαετία του ΄90.Ο Λιβεριανός σταρ έλαμψε με τις φανέλες, κυρίως των Παρί Σεν Ζερμέν και Μίλαν και είναι μέχρι και σήμερα ο μοναδικός Αφρικανός που έχει κατακτήσει τη «Χρυσή Μπάλα» (1995). Μετά το τέλος της καριέρας του ο Γουεά ασχολήθηκε με τα κοινά της Λιβερίας
και μάλιστα έφτασε στο αξίωμα του προέδρου της χώρας, Αυτό πάντως δεν τον εμποδίζει από το να φορά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να κάνει προπόνηση με την Εθνική ομάδα της χώρας του. Μάλιστα σε φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, ο Γουεά φορά τη φανέλα του μικρού του γιου, Τίμοθι, ο οποίος αγωνίζεται στη Λιλ.