Τουλάχιστον 168 αθλητές ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα — Ο υψηλότερος αριθμός στην ιστορία των Αγώνων σύμφωνα με το CNN
Τουλάχιστον 168 από τους 11.000 Ολυμπιονίκες που αγωνίζονται στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας είναι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, σύμφωνα με τον ιστότοπο «SB Nation Outsports», γράφει στην ιστοσελίδα του το αμερικανικό δίκτυο.
Από τους 160 και πλέον ΛΟΑΤΚΙ, μερικοί είναι γνωστοί σταρ, όπως η πρωταθλήτρια του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA των Γυναικών, ομοφυλόφιλη Μέγκαν Ραπίνο, η κορυφαία αθλήτρια του NBA, ομοφυλόφιλη Αμερικανίδα Μπρίτνει Γκρίνερ και ο Βρετανός Χρυσός Ολυμπιονίκης στις καταδύσεις Τομ Ντάλεϊ που έκαναν το coming out την τελευταία δεκαετία.
Μέγκαν Ραπίνο
Μπρίτνει Γκρίνερ
Ρεμπέκα Κουίν
Λόρελ Χάμπαρντ
Σύμφωνα με στοιχεία του ιστότοπου «Outsports», λιγότερο από το 2% όλων των αθλητών που αγωνίζονται στο Τόκιο, προσδιορίζονται ως μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ — και, σύμφωνα με τον Έρικ Ντένισον, ο αριθμός αυτός εξακολουθεί να είναι χαμηλός.
Μόνο στις ΗΠΑ, εκτιμάται ότι το 4,5% των πολιτών είναι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, σύμφωνα με μέτρηση του 2020 που διενήργησε το «Williams Institute».
«Κάναμε μια καλή δουλειά», δήλωσε στο CNN ο Ντένισον, ο οποίος μελετά την ένταξη των μελών της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ στον αθλητισμό. «Αλλά αυτό ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα πριν από λίγο καιρό… πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για το τι συμβαίνει».
Τους λόγους για τους οποίους υπάρχουν τόσο λίγοι Ολυμπιονίκες μέλη της ΛΟΑΤΚΙ έσπευσαν να αναλύσουν στο CNN ερευνητές που μελετούν την ένταξή τους στον αθλητισμό.
«Τα νεαρά άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις κατά την άθληση, γεγονός που μπορεί να τους οδηγήσει στην αποχώρησή τους από τον αθλητισμό…».
«Μπορεί επίσης να υπάρχουν αθλητές της ΛΟΑΤΚΙ που αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν αισθάνονται άνετα να βγουν και να μιλήσουν για την σeξουαλικότητά τους», τόνισαν οι επιστήμονες.
Οι ίδιοι θεωρούν ότι αυτό συμβαίνει λόγω μιας κουλτούρας στα αθλήματα που εξακολουθεί να βασίζεται σε στερεότυπα φύλου και σeξουαλικότητας.
Ο σχετικά χαμηλός αριθμός συμμετεχόντων που δηλώνουν δημοσίως ότι είναι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ υποδηλώνει ότι «οι Ολυμπιακοί Αγώνες και οι αθλητικοί αγώνες τοπικού επιπέδου, δεν έχουν γίνει πραγματικά φιλόξενα περιβάλλοντα για άτομα αυτής της κοινότητας», υπογραμμίζει από την πλευρά της η Κέιτι Σβαιγκχόφερ, επιστημονικός συνεργάτης του «Dickinson College».
Για να ενισχυθεί η εκπροσώπηση της ΛΟΑΤΚΙ στα επαγγελματικά αθλήματα, όπως έσπευσαν να τονίσουν οι Σβάιγκχοφερ και Ντένισον, οι προπονητές και τα στελέχη της αθλητικών ενώσεων νεολαίας, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν ότι η ομοφοβική γλώσσα και οι διακρίσεις είναι απαράδεκτες.
Με αυτόν τον τρόπο, όπως υποστήριξαν, οι νεαροί αθλητές της ΛΟΑΤΚΙ θα αισθάνονται αποδεκτοί από τους συμπαίκτες και τους προπονητές τους και μπορεί να παραμείνουν στο άθλημα μέχρι να φθάσουν σε επαγγελματικό επίπεδο.
Αλλά ακόμη και αν συνεχίσουν να αθλούνται ερασιτεχνικά, πρόσθεσαν οι ερευνητές, οι νεαροί αθλητές ΛΟΑΤΚΙ θα εξακολουθούν να αποκομίζουν τα οφέλη από ένα περιβάλλον χωρίς αποκλεισμούς.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν δέχονταν πάντα αθλητές ΛΟΑΤΚΙ
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν δέχονταν πάντα αθλητές ΛΟΑΤΚΙ, όπως σχολιάζει το αμερικανικό δίκτυο.
Για παράδειγμα, οι διεμφυλικοί αθλητές είχαν για πρώτη φορά τη δυνατότητα να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 — όταν το κορυφαίο αθλητικό γεγονός διεξήχθη στην Ελλάδα — ωστόσο, μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, δεν υπήρξε ούτε ένας διεμφυλικός αθλητής που να ιδρώσει τη φανέλα του.
Μερικές φορές, οι Ολυμπιακοί Αγώνες διενεργήθηκαν σε χώρες όπου η ομοφυλοφιλία δεν είναι ευρέως αποδεκτή ή όπου η νομοθεσία «βάζει στο μάτι» τους ΛΟΑΤΚΙ .
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2014 στο Σότσι ήταν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενοι με το Σύνταγμα της Ρωσίας να απαγορεύει τους ΛΟΑΤΚΙ ως «προπαγάνδα», ένας νόμος που ψηφίστηκε ένα χρόνο πριν την έναρξη των Αγώνων.
Το 2018, το «World Athletics», το διεθνές διοικητικό όργανο στίβου και αγώνων αντοχής, οι αθλητές των οποίων αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, άρχισε να απαιτεί από τις γυναίκες με υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης, να λαμβάνουν φάρμακα για να «ρίξουν» τα επίπεδα της τεστοστερόνης τους.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αθλήτριες όπως η Κάστερ Σεμένια, δρομέας από τη Νότια Αφρική και Χρυσή Ολυμπιονίκης, να αποκλείονται ουσιαστικά από τον αγώνα, εκτός εάν έπαιρναν φάρμακα — κάτι που η Σεμένια αρνήθηκε — ή υποβάλλονταν σε επέμβαση αλλαγής φύλου.
Η Κάστερ Σεμένια
.
