Δήθεν δημοκρατία, δήθεν φιλελευθερισμός

Από τον Νικόδημο
1. Την περασμένη Κυριακή Καθημερινή (24/11) ο κ. Παπαχελας έγραφε πως υπάρχει ένα υπόγειο ρεύμα δυσαρέσκειας και… θυμού στην Ελληνική κοινωνία. Δεν είναι μόνο οι αναρχοαριστεροί, οι ανέλληνες του κ. Καμμένου και οι χρυσαυγίτες. Είναι και οι κεντροδεξιοί της μεσαίας τάξης των νοικοκυραίων – μία οικονομική τάξη που τείνει να συρρικνωθεί αν όχι να εξαφανιστεί. Είναι πλέον αστοί απελπισμένοι.

Και ντόπιοι και ξένοι παρατηρητές επισημαίνουν πως υπάρχει ένα φοβερό αδιέξοδο αγωνίας και απόγνωσης. Και φοβούνται πως θα έρθει ένας ξεσηκωμός από απρόβλεπτη αφορμή και κατεύθυνση.

Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται καμιά παράταξη, κανένα κόμμα, κανέναν ηγέτη, συνεχίζει ο κ. Παπαχελάς.

Δεν έχει άδικο, φυσικά, ο δημοσιογράφος. Δεν υπάρχει στο τσούρμο των πολιτικάντηδων κανένας που να εμπνέει εμπιστοσύνη. Άνθρωποι με γνώση και ικανότητα, με τόλμη, ενέργεια και αρετή, υπάρχουν, αλλά κανείς δεν θέλει, ούτε μπορεί, να μπλέξει με την υπάρχουσα πανούκλα των πολιτικάντηδων που δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα στο φρικτά διεφθαρμένο κράτος.

2. Ο κ. Παπαχελάς ξεχνά τώρα εδώ τι έγραψε δυο βδομάδες νωρίτερα για τις “μεσσηνιακές” (ίσως μεσσιανικές;) ικανότητες του κ. Σαμαρά που είναι, λέει, “σκληρό καρύδι”. Τόσο σκληρό, λέω εγώ, που αποδέχθηκε τον εκβιασμό του κ. Κουβέλη κι έτσι διορίστηκε υπουργός Παιδείας, ο κ. Παπαθεοδώρου, ο πρόεδρος των πανεπιστημιακών πρυτάνεων, που σακάτεψε τον Νόμο Παπαδιαμαντοπούλου και καταβαράθρωσε την όλη τριτοβάθμια εκπαίδευση! Μετά την αποχώρηση των μελών της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, διόρισε τον κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος ως Διευθυντής του Ιδρύματος Κ. Καραμανλή ξεχώρισε κάνοντας μια φιέστα για την επάνοδο του κ. Σαμαρά στην πολιτική (ίσως να υπάρχει κάποια σύνδεση) και αποδείχθηκε τρισχειρότερος από τον προκάτοχό του – και μόνο με το ότι έδωσε παράταση στους Πελεγρίνηδες, Σιμόπουλους και άλλους ανάξιους πρυτάνεις. (Άλλος εξίσου εξοργιστικός διορισμός και όχι ο μόνος – ήταν κάποιου άλλου αποτυχημένου πασοκτζή πολιτικάντη, του κ Παπουτσή, ίσως για να μη δυσαρεστθούν οι Πράσινοι.) Έτσι το «σκληρό καρύδι» αποκτά νέα έννοια.

Μάλλον δεν πολυπιστεύει όλα όσα γράφει ο κ. Παπαχελάς ή ξεχνά…

Δυστυχώς όλοι ξεχνάμε. Προτιμάμε -ίσως και να μην έχουμε πραγματική επιλογή στις παρούσες συνθήκες- να πατινάρουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων στους ρυθμούς χιλιοειπωμένων πλην όμως κούφιων συνθημάτων. Δεν πολυπιστεύουμε σταθερά σε τίποτα – παρά μόνο σε πλουτισμό γρήγορο και ηδονή εύκολη, δίχως ευθύνες και κόπο.

Όπου ακούμε πολλά κεράσια, εκεί στρεφόμαστε αφελέστατα. Δεν είναι καθόλου παράξενο που οι πολιτικάντηδες και οι κουτσομπόληδες των μίντια μας εξαπατούν τόσο άνετα.

3. Σε συνέντευξη του στο Βήμα (26/4/81), λίγο πριν σαρώσει στις εκλογές, ο μέγας “αείμνηστος” Ανδρέας, δήλωνε πως πίστευε πραγματικά σε λιγότερη κρατική παρέμβαση!? “Είναι εκπληκτικό το ότι το 50% του εθνικού μας προϊόντος παράγεται στα πλαίσια του Δημοσίου… Δεν υπάρχει ανάλογο φαινόμενο στη Δυτική Ευρώπη.” Και συνέχισε να επαναλαμβάνει αυτές τις διαπιστώσεις του μιλώντας (αντί για “εθνικοποίηση” ή “κρατικοποίηση”) για τη δική του “κοινωνικοποίηση” – και πολλοί κεντροδεξιοί έχαψαν αυτή τη σοσιαλιστική σαχλαμάρα και αργότερα τον ψήφισαν μαζικά.

Ο τότε υπουργός Οικονομικών, Μ. Έβερτ, συμπαθέστατος γενικά και αόριστα, αφού δήλωσε πως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «βρίσκεται εκτός της ελληνικής πραγματικότητας,» προχώρησε αφελέστατα να επιβεβαιώσει τον “αείμνηστο” λέγοντας πως υπό τον έλεγχο του κράτους βρίσκονται οι εξής τομείς:
90% του συνόλου των τραπεζών,
60% των ασφαλιστικών επιχειρήσεων,
100% των μαζικών μεταφορικών μέσων,
100% των αερομεταφορών, 100% των επικοινωνιών,
50% διυλίσεως πετρελαίου, 60% των ναυπηγείων,
20% παραγωγής λιπάσματος,
100% παραγωγής ενέργειας, 100% πολεμικής βιομηχανίας…
κλπ κλπ. (Συνέντευξη στη Μεσημβρινή 22/6/81.)

4. Ο Σοσιαλισμός δεν ήρθε με τον Ανδρέα. Ήρθε στη Μεταπολίτευση με τον κ. Κ. Καραμανλή, ο οποίος δήλωνε σε ομιλία του στην Πάτρα (10/11/74)

“Η ελευθέρα οικονομία στην οποία πιστεύει η Νέα Δημοκρατία δεν ημπορεί να αποκλείσει την διεύρυνση του οικονομικού τομέως τον οποίο ελέγχει το Κράτος”

Και με αθρόους διορισμούς στις Τράπεζες, στον ΟΤΕ, στην Ολυμπιακή και στις άλλες κρατικές επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ) οι νεοδημοκρατικές κυβερνήσεις προχώρησαν να εδραιώσουν ένα “κράτος της ευημερίας” όπως το ονόμασε ο ΚΚ δείχνοντας τον δρόμο στον Μεγάλο Αείμνηστο.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Αθ. Κανελλόπουλος, που διετέλεσε κι αυτός νεοδημοκράτης υπουργός Οικονομικών, έγραφε στο βιβλίο του Η Οικονομία ανάμεσα στο Χθες και στο Αύριο (Κάκτος 1980) δίχως μπιχλιμπίδια και αοριστίες:
“Ένα είναι βέβαιο, πως στην επόμενη φάση ο ρόλος του κράτους προβλέπεται καθοριστικότερος. Θα υποχρεωθεί όχι απλώς να συμπληρώνει τον μηχανισμό της αγοράς, αλλά και να τον αντικαθιστά… Ως τα σήμερα, τις πιο πολλές φορές, επισείουμε τα κόκαλα στον σκύλο για να πειθαρχεί στις θελήσεις μας. Θα χρειαστεί στο μέλλον και να αλλάξουμε σκύλο.” (σ 86)

5. Όντως άλλαξε ο σκύλος. Αποκτήσαμε “δημοκρατία, ευημερία, φελελευθερισμό” και …χρεοκοπία.

Αλλά σε αυτές τις λίγες δηλώσεις των πολιτικάντηδων στα πρώτα έτη της μεταπολίτευσης, τότε που η ελπιδοφόρος ευκαιρία για τις πιο βαθιές κι επώδυνες αλλαγές ξανοιγόταν με την σχεδόν πλήρη συναίνεση του λαού, βλέπουμε τη μικρόψυχη, μυωπική προσέγγιση των πολιτικάντηδων.

Κανείς τους δεν ήθελε (αλλά ούτε και ήξερε πώς) να επιφέρει τις μεταρρυθμίσεις που ο λαός περίμενε με αδημονία μετά από την επταετή δικτατορία. Και τότε όπως πάντοτε, και νωρίτερα και τώρα, οι πολιτικάντηδες ενδιαφέρονταν να έχουν την εξουσία, όχι για να κυβερνήσουν κάνοντας αναγκαίες αλλαγές. Αρκέστηκαν στην επαναφορά των δικών τους προνομίων και του πελατειακού κράτους.

Την μεγάλη αλλαγή την έφερε ο Ανδρέας με τα πρωτοπαλίκαρα του (Λαλιώτης, Τσοχατζόπουλος κλπ). Κοινωνικοποίησε ακόμα και ανύπαρκτες επιχειρήσεις για να διορίζουν αβέρτα οι κυβερνήσεις του τους πράσινους ψηφοφόρους.

Αυτό ήταν και βέβαια παραμένει το νόημα της δημοκρατίας, ελευθερίας και ισότητας. Να διορίζουμε στο Δημόσιο κι ας χαραμίζουμε τα δανεικά.

Ο Ανδρέας άλλαξε τον σκύλο!